Dwudziesty pierwszy: Let's go back to the nightmare.

[Sophie]

Ktoś postronny mógłby uznać tą całą scenę za interesującą.

Mój ojciec spacerujący po całej długości szpitalnego korytarza na oddziale intensywnej terapii. Karen, próbująca jakoś zapanować nad Lindsay i co parę sekund ocierająca łzy spływające po twarzy. Nawet Stephan, stojący z boku, jakby nie chciał mieszać się w rodzinne sprawy, ale jednocześnie nie potrafił się zmusić, by odejść.

I ja. Siedzę na jednej z ławeczek, z kolanami przyciągniętymi do brody, skulona z oszołomienia i bólu. Wszystko co się dzieje wokół mnie zdaje się być nieważne, cały świat się rozmazuje. Potrafię myśleć tylko o Andreasie, o tym, że wciąż nie wiadomo, co z nim jest i że chyba oszaleję z bólu, jeśli go stracę.

To nie może tak wyglądać. Moje życie nie może polegać na tym, że tracę wszystkich, na których mi zależy. Nie zgadzam się na to.

Unoszę lekko głowę i przecieram twarz dłońmi. Spodziewam się łez, ale moje policzki są zupełnie suche. Nie wiem czy to oznaka twardości czy może jeszcze wciąż nie dotarło do mnie jak poważna jest cała ta sytuacja. Właściwie, mam ochotę się roześmiać. Chociaż wiem, że ten śmiech byłby pozbawiony krzty wesołości i prawie natychmiast przeszedłby w szloch.

Wzdycham ciężko, podpierając czoło na wierzchu dłoni i pogrążam się w tych ponurych myślach. A raczej zamierzam się w nich pogrążyć, bo wtedy otwierają się w końcu drzwi sali operacyjnej i wyłania się z niej lekarz.

Niczym skamieniała, siedzę i patrzę jak lekarz i dwie pielęgniarki przemierzają korytarz, eskortując wózek pooperacyjny*, na którym leży nieruchome ciało Andreasa. Karen rusza za nimi, próbuje się czegoś dowiedzieć, błaga, ale nikt z personelu szpitala się nad nią nie lituje. W końcu mój ojciec uspokaja ją, przytula do siebie i w korytarzu znów robi się zupełnie cicho.

Podnoszę oczy i natrafiam na spojrzenie Stephana.

Widzę strach w jego oczach. Ale jest tam coś jeszcze, jakby żal i wyrzuty sumienia. Tylko czemu miałby mieć wyrzuty sumienia? Przecież Andreasa potrącił samochod, w jego drodze powrotnej z treningu. Stephan był wtedy zupełnie gdzie indziej i nie miał prawa mieć z tym wszystkim nic wspólnego.

A jednak z jego oczu wyczytuję, że owszem, miał. Nie wiem jak. Ale chcę się dowiedzieć.

Właśnie dlatego podnoszę się z ławeczki i ruszam w jego stronę, a on o nic nie pyta i już po chwili oboje zmierzamy do wyjścia ze szpitala.

-To wszystko moja wina – mówi Stephan, ledwo znajdujemy się na zewnątrz i ruszamy powoli przed siebie. Spoglądam na niego zaskoczona, a on wzdycha cicho i kontynuuje: - Pokłóciliśmy się. I ja … powiedziałem mu parę naprawdę nieprzyjemnych rzeczy. A potem go zostawiłem.

Urywa i przez chwilę nic nie mówi. Myślę intensywnie, ale nie dostrzegam w tej opowieści żadnego dowodu winy Stephana. Wzruszam ramieniem i rzucam:

-Wciąż nie rozumiem, gdzie w tym twoja wina.

Stephan odpowiada mi spojrzeniem tak zaskoczonym i niedowierzającym, jakbym nie zrozumiała najprostszej rzeczy pod słońcem. Unoszę brew, a on przewraca oczami.

-Nie rozumiesz, Sophie? To przez naszą kłótnię był wyprowadzony z równowagi i zdekoncentrowany! Powiedziałem mu takie rzeczy, że pewnie potem gryzł się z tym przez całą drogę i dlatego wpadł pod samochód! Wszystko przeze mnie!

W głosie Stephana wyczuwam rozpacz, a wręcz niechęć do samego siebie. Kładę mu więc rękę na ramieniu i obdarzam go słabym uśmiechem.

-Przestań, Steph. Z tą kłótnią czy bez, Andreas i tak mógł wpaść pod samochód. Może to była wina kierowcy, bo jechał zbyt szybko … a może moja.

Jego oczy wyrażają zdumienie. Wzdycham i pytam cicho:

-Chyba nie trzeba być geniuszem, żeby zgadnąć o co się pokłóciliście, prawda?

Teraz to Stephan wzdycha, odwracając ode mnie wzrok i wbijając go gdzieś w przestrzeń. Nic nie mówi, ale nie musi. Bo ja dokładnie wiem, że pokłócili się z mojego powodu. A więc jestem winna kolejnej rzeczy. Rozwaliłam ich wielką, długoletnią przyjaźń.

Ja chyba nigdy nie przestanę siać zamętu i zniszczenia, gdziekolwiek się pojawię.

-Możemy się umówić, że to co się stało to nasza wspólna wina i już do tego nie wracać? - proponuję. Stephan spogląda do mnie, a na jego twarzy powoli pojawia się uśmiech, który jest dla mnie wystarczającą odpowiedzią – Świetnie. Więc wracajmy do szpitala.

Przez parę chwil mogłam poczuć się szczęśliwa.

Tylko przez parę.

Po powrocie do szpitala okazuje się, że lekarz już odbył rozmowę z Karen i ojcem. Nawet pozwolił im zobaczyć się z Andreasem. Nim jednak zdążam poprosić o takową wizytę, dowiaduję się, w jakim chłopak jest stanie, a wtedy nogi się pode mną uginają.

Zapadł w śpiączkę. Tak po prostu zapadł w śpiączkę i nie wiadomo kiedy i czy w ogóle się obudzi.

Potrzebuję chwili, by zrozumieć sens znaczenia słów w ogóle, a wtedy opadam na szpitalną ławeczkę, otępiała z szoku i bólu. Ledwo dociera do mnie, że Stephan siada obok mnie, obejmując mnie ramieniem i szepcze mi do ucha jakieś pocieszające słowa. To wszystko nic dla mnie nie znaczy. Nie ma takich słów, które mogłyby teraz sprawić, bym poczuła się lepiej.

Świat znów wydaje mi się zimnym, okrutnym miejscem.

Znów czuję jak rozpadam się na kawałeczki.

Wraca ta dawna Sophie, która bała się ludzi, bała się świata. Dotyk dłoni Stephana i ciepło jego ciała przyprawiają mnie o ciarki, wręcz mdłości.

Nagle uświadamiam sobie jedną rzecz.

Nie mogę funkcjonować bez Andreasa.

Potrzebuję go.

Bardziej niż kogokolwiek i czegokolwiek innego.

*Zadzwoniłam do mojej mamy, pielegniarki, gdy miała dyżur,z pytaniem, jak się nazywa ten taki stolik na kółkach, na którym wywożą pacjenta po operacji, a ona postawiła cały szpital na nogi. I tak oto jest ten cały wózek pooperacyjny, który i tak wciąż jak dla mnie brzmi kretyńsko, dlatego ten odnośnik. Nie jestem lekarzem (jeszcze ^^), nie znam się na specjalistycznych nazwach, także jeśli jest tutaj błąd, to proszę grzecznie, oślepnijcie na tą krótką chwilę i zignorujcie to :D

Tak wiem. Krótko, nudno i w ogóle żenada. I tak, ciągle narzekam. Ale trudno nie narzekać jak się tworzy takie coś. Straciłam całe serce do tego opowiadania, więc naprawdę się cieszę, że wczoraj w nocy postawiłam ostatnią kropkę i mam go już z głowy.

Do następnego i nie wkurzajcie się na mnie, ok? Najlepiej w ogóle nie czytajcie tych moich dopisków, bo wy potem nic tylko po mnie krzyczycie :P

P.S. bawcie się dobrze w szkole, muahaha ;>