Dwudziesty: So this is friendship's end.

[Sophie]

Minęły dwa tygodnie, odkąd wyrwałam się z tym Chyba Cię kocham i powoli dociera do mnie, że to wcale nie były puste słowa. A takie myśli wywołują mętlik w mojej głowie i już sama nie wiem czy bardziej powinnam się cieszyć, bo zakochałam się w chłopaku, który te uczucia odwzajemnia czy nad tym ubolewać, bo jednocześnie doskonale wiem, że tego chłopaka mieć nie mogę.
Teraz rozumiem, jak czuł się Andreas, gdy rodzice powiedzieli nam, że jesteśmy rodzeństwem. Teraz rozumiem, jakie przeżywał męki i jak bardzo go to wszystko musiało boleć. A jakby tego było mało, dochodzi także Stephan, przez co cała ta sprawa komplikuje się jeszcze bardziej.
Co ja mam mu powiedzieć? Kilka tygodni temu dałam mu nadzieję i widzę tą nadzieję w jego oczach, za każdym razem, gdy na niego patrzę.
On ciągle wierzy. Ciągle oczekuje dnia, w którym powiem mu, że jestem gotowa.
Tylko, że ten dzień nigdy nie nadejdzie.
I w końcu podejmuję decyzję.
Powiem mu prawdę.
Całą prawdę.


Stephan pojawia się radosny i uśmiechnięty, co jest dla mnie ciosem prosto w serce, bo dobrze wiem, że za chwilę będę musiała to jego szczęście brutalnie przerwać.
-Chciałaś pogadać? - pyta, gdy już się ze mną wita. Ruszam przed siebie, bo wolę przeprowadzić tę rozmowę podczas spaceru, żeby nie tkwić w miejscu i nie musieć na niego zbyt wiele patrzeć.
-Tak – odpowiadam, wykręcając sobie palce. Mam mętlik w głowie. I kompletnie nie wiem jak zacząć tą całą rozmowę, co i jak mu powiedzieć.
-Sophie, wszystko w porządku?
Jego głos, jego spojrzenie, on cały … czuję się aż przytłoczona ilością troski i miłości, jaką od niego dostaję. Wiem, że na to nie zasługuję. I właśnie to poczucie daje mi wreszcie siłę, by powiedzieć mu całą prawdę.
-Steph, nie będziemy razem – mówię prosto z mostu. Wiem, że nie ma sensu kręcić, owijać w bawełnę i zmierzać do sedna poprzez labirynt niepotrzebnych słów. Muszę to zrobić jak najszybciej. Muszę mieć to z głowy jak najszybciej.
Spoglądam na niego i widzę jego spojrzenie. Na razie jest tylko lekko zaskoczony, bo jeszcze nie wie wszystkiego. Co zrobi, jak się dowie? Obwini bardziej mnie czy Andreasa?
Mając nadzieję, że jednak mnie, bo zasługuję na to o wiele bardziej, biorę głęboki oddech i kontynuuję:
-Nie dlatego, że nie jestem gotowa, tak jak Ci kiedyś powiedziałam. Nie o to chodzi. Chodzi o to, że ja … kocham Andreasa. I to z wzajemnością.
Powiedziałam to.
Stephan zatrzymuje się gwałtownie i wytrzeszcza na mnie oczy. Jest w szoku, co daje mi pewność, że niczego się nawet nie domyślał, a to co ode mnie usłyszał, jest ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewał.
Milczymy przez długą chwilę, w czasie której on zdaje się przetrawiać moje słowa, a ja stoję bez ruchu, nie wiedząc co począć z oczami i rękoma.
-Ale wy jesteście rodzeństwem – odzywa się w końcu zduszonym głosem, a w jego brązowych oczach pobłyskuje ból i jednocześnie odraza – To … to przecież chore!
Powinnam się spodziewać, że ludzie tak to właśnie będą widzieć. Jako coś chorego i anormalnego. Ale i tak słowa Stephana zadają mi ból.
-To nie jest pewne – odpowiadam cicho, jednak on ciągle kręci głową, tkwiąc w miejscu i wyraźnie nie mogąc w to wszystko uwierzyć.
Zaczyna mi się zbierać na łzy, ale je powstrzymuję. Płacz to ostatnia rzecz, jaka jest mi teraz potrzebna.
-Jak … jak to … - Stephan ma wyraźne problemy ze zbudowaniem prostego, składnego zdania i wciąż nie przestaje kręcić głową, jakby w środku zaprzeczał temu wszystkiemu, co powiedziałam, a to zaprzeczanie miało zmienić prawdę w żart – Jak w ogóle do tego doszło?
Jak? Zastanawiam się i sama nie wiem. Nie wiem, jak Andreas, ale w moim przypadku to było jak zrobienie jednego kroku, jak przekroczenie granicy między przyjaźnią, może nawet rodzinną więzią, a miłością.
Ta granica jest bardzo cienka. I nie da się już zrobić kroku wstecz.
-To się po prostu stało, Steph – mówię w końcu, posyłając mu jedno, krótkie spojrzenie i zaraz znów odwracając wzrok – Tak zwyczajnie.
-A co ze mną?
Bałam się, że to pytanie wreszcie padnie i oto dzieje się najgorsze. Unoszę głowę i spoglądam na niego, spoglądam ze smutkiem, przepraszająco, mając nadzieję, że to spojrzenie zastąpi słowa. Ale słowa i tak wydostają się z moich ust, bo jestem mu to winna.
-Przepraszam Cię, Stephan.
Nie mogę jednak oczekiwać, że to krótkie zdanie wszystko naprawi albo sprawi, że Stephan poczuje się lepiej. Nie mogę oczekiwać, że pożyczy nam szczęścia i zostanie, by trwać u mojego boku jako przyjaciel.
I w ogóle niczego nie mogę oczekiwać. Otwieram usta, żeby jeszcze coś powiedzieć, ale on już się odwraca, już odchodzi szybko, a gdy parę minut później znika mi z oczu, po moim policzku spływa pierwsza słona łza.
Wszystko spieprzyłam.
Jak zwykle.


[Andreas]

O szóstej trzydzieści budzi mnie bezlitosny budzik, przypominając, że już koniec wylegiwania się w łóżku. Czas podnieść tyłek i ruszyć na trening.
Myję się i ubieram, powtarzając sobie w myślach, że będzie dobrze. Robię wszystko, by nastawić się do dzisiejszego dnia jak najbardziej pozytywnie, bo wiem, że bez odpowiedniego nastawienia skoki nie będą dalekie i dobre technicznie. To wszystko siedzi mi w głowie, a ja mam już dość bycia niewolnikiem ponurych myśli.
Z uśmiechem na twarzy wychodzę z domu i kieruję się na skocznię. Godzinę później dobry humor wciąż się utrzymuje, bo rzeczywiście, nie pomyliłem się. Moje skoki są o niebo lepsze od tych, które oddawałem przez ostatni miesiąc. Wreszcie mi wychodzi. Mam wrażenie, że wszystko układa się idealnie.
Wszystko albo prawie wszystko, bo nawet pomimo faktu, że mam na oczach różowe okulary, nie mogę nie zauważyć, iż Stephan wyraźnie mnie unika. Postanawiam z nim pogadać, ale już po treningu. Nie chcę się teraz dekoncentrować, za bardzo mi zależy, by pokazać trenerowi, że wciąż pamiętam jak się skacze.
O dziesiątej trening dobiega końca. Przebieram się szybko i pierwszy opuszczam teren skoczni. Chwilę później Stephan pojawia się w bramie, a na mój widok na moment zamiera.
-Pogadamy? – pytam, na co on gwałtownie kręci głową.
-Nie – odpowiada krótko i idzie w stronę parkingu. W przeciwieństwie do mnie jest dorosły i ma prawo jazdy, więc nie musi przychodzić na trening pieszo. Nie zamierzam mu jednak odpuścić. Zrównuję się z nim i znowu pytam:
-O co chodzi, Steph?
-Jakbyś nie wiedział – warczy, nawet na mnie nie spoglądając i wyjmuje z kieszeni spodni kluczyki. Parę metrów przed nami rozlega się dźwięk odblokowanych drzwi samochodowych. Mam bardzo mało czasu.
-Oświeć mnie.
Tym razem nie zostaję zaszczycony nawet najkrótszą odpowiedzią. Stephan wymija srebrne volvo i zatrzymuje się przy swoim oplu. W chwili, w której sięga ręką do klamki, ja łapię go za nadgarstek i odwracam go w swoją stronę.
Ten, nie za bardzo nawet agresywny gest zdaje się być kroplą przelewającą czarę goryczy, bo Stephan reaguje o wiele gwałtowniej niż należałoby się spodziewać. Wyrywa rękę z mojego uścisku, po czym bierze zamach. Ledwo udaje mi się uchylić od ciosu, ale on na tym nie kończy. Przez dobrą minutę szamoczemy się, aż w końcu przyciskam go do drzwi samochodu, unieruchamiając mu ręce. Stephan rzuca się raz i drugi, ale ja trzymam go mocno, więc w końcu chyba dochodzi do wniosku, że sytuacja jest beznadziejna, bo spogląda na mnie z wściekłością i warczy:
-Zawsze dostajesz to, czego chcesz, prawda?! Zawsze!
Patrzę na niego oniemiały.
-O co ci chodzi? – pytam zaskoczony, co tylko pogłębia jego złość.
-Dobrze wiesz o co! Idealny Andreas, zawsze pierwszy, zawsze najlepszy! Nie masz pojęcia, co znaczy przegrywać! Nie masz pojęcia, jak to jest zostać odtrąconym, jak to jest kiedy obdarzysz kogoś uczuciem, a on tego nie odwzajemnia! Nie, bo kiedy ty się zakochujesz, to znowu wszystko ci się udaje, znowu wygrywasz!
Z wrażenia odbiera mi mowę. Jemu chodzi o Sophie. Oczywiście. Przecież to zawsze chodziło o nią. Od samego początku. I oto właśnie dzieje się to, czego się obawiałem, czego nadal się obawiam. Stephan dowiedział się, że ona coś do mnie czuje, może nawet sama Sophie mu o tym powiedziała, a on o wszystko obwinił mnie. Kręcę głową i mówię cicho:
-Steph … ona jest moją siostrą…
Jeśli myślałem, że to go przekona albo złagodzi jego wściekłość, to srogo się pomyliłem.
-Nie wiesz, czy jest! Ale ja wiem, wiem, że testy będą negatywne i koniec końców i tak będziecie razem. Szczęśliwi. Piękna parka, co? A co ze mną? Czemu znowu ja mam na tym stracić? Czemu?!
-Nie chciałem, żeby tak wyszło.
Stephan prycha pogardliwie, prawie się śmieje, ale jego oczy zdradzają cały ból, jaki mu to wszystko zadaje.
-Nie chciałeś? Wiedziałeś, że ją kocham.
Tak, wiedziałem. I nigdy nie przestałem o tym pamiętać. Ale co mogę z tym zrobić? To nie ode mnie zależy, co i do kogo Sophie czuje. I to właśnie mu mówię, a w każdym razie staram się to wyjaśnić, w jakiś spokojny, bezpieczny sposób.
-Steph, nie da się nikogo zmusić do miłości…
-Jasne – zgadza się ze mną, ale jego głos aż ocieka ironią i furią - Jasne, że nie. Dlaczego mnie to dziwi? Przecież to oczywiste, że ona woli ciebie. Każda wolałaby ciebie ode mnie.
-Steph… - mówię niemalże błagalnym tonem. Jego spojrzenie zadaje mi wiele bólu. Nigdy tak na mnie nie patrzył: z wyrzutem, z nienawiścią, z wstrętem … Czuję się tak, jakbym go zdradził i zranił, a przecież nie zrobiłem nic złego.
W każdym razie nie świadomie.
-Daj mi spokój – warczy, po czym odpycha mnie od siebie, otwiera drzwi i wsiada do samochodu. A potem, nim udaje mi się choćby mrugnąć, błyskawicznie wyjeżdża z parkingu i znika. Zostaję sam, czując się jak największy zdrajca i dupek na świecie.


Wracam do domu, całkowicie przybity. I pomyśleć, że jeszcze kilka godzin temu dosłownie fruwałem ze szczęścia! W tym całym bagnie znajduję tylko jeden plus, a mianowicie to, że rozmówiłem się ze Stephanem po, a nie przed treningiem. Nie wiem, jak wyglądałyby moje skoki, gdybym ciągle przypominał sobie jego pełne nienawiści spojrzenie.
Coś mnie dławi w gardle. Wzdycham ciężko, skręcając w drogę, prowadzącą do mojego domu.
I wtedy to się dzieje.
Słyszę pisk opon, czyjś alarmujący krzyk, czuję nagły skok strachu i adrenaliny. Unoszę głowę i widzę dwa reflektory, zmierzające prosto na mnie. Nie mam ani siły ani czasu, by jakoś zareagować. Zamykam oczy i nie zdążam nawet poczuć bólu, bo już wszystko pochłania ciemność.


A one myślały, że jedynym świństwem jakie mogę im zrobić są wyniki, hahaha.
Ostrzegałam, że tak będzie, więc nie życzę sobie żadnych jęków :D Teraz w końcu do głosu dojdzie Stephan i mam nadzieję, że dacie mu szansę, bo to naprawdę dobry chłopczyna jest, noo ;D I proszę was ładnie zrozumiejcie go. Polubcie go. Proszę, proszę :D
P.S. Rozdział dodaję dzisiaj, właśnie dzisiaj, bo chyba wszystkie wiemy (no mam nadzieję :D), jaki jest dzień. Mój kochany Andi kończy 18 lat i pewnie zadedykowałabym mu ten rozdział, ale ponieważ zrobiłam mu w nim małe piekło to powstrzymam się od tego :P
Tak czy tak, z tego miejsca życzę mu wszystkiego co najlepsze i żeby zawsze tak chętnie prezentował swoją cudną klatę, nie tylko latem <33

P.S.2. Znowu ta pieprzona czcionka -,- wiem,że to się strasznie źle czyta, ale dziewczyny - jestem w innej strefie czasowej, mam pierwszą w nocy i naprawdę zero ochoty by się z tym użerać. I zero pomysłów. Więc ... mam nadzieję, że aż tak źle nie jest, co? :)