Dwudziesty drugi: I was not always right, but believe me, everything I did, I did for love.

[Sophie]

Całe szczęście, że mam przy sobie Stephana.
Mija miesiąc, okropny, ponury, potwornie długi miesiąc, miesiąc bez Andreasa, w którym każdy dzień jest koszmarnym odbiciem dnia poprzedniego.
Lekarze non stop powtarzają mi to samo. Pojawiam się w szpitalu tak często, że rozpoznają mnie już chyba nawet po sposobie chodzenia. Odpowiadają na moje niezadane pytania. I pocieszają mnie.
Nie jestem w stanie znieść ich pokrzepiających słów. Zawsze wtedy uciekam, jak najszybciej i jak najdalej od nich.
Uciekam prosto do Stephana.
Mam wrażenie, że tylko on jeden mnie rozumie. Karen i ojciec też próbują mi pomoc, ale oni przecież nie wiedzą wszystkiego. Patrzą na mnie jak na młodą dziewczynę, która cierpi, bo jej brat leży w śpiączce i pojęcia nie mają, że mogę do niego żywić uczucia inne niż braterskie.
A Stephan wie. Wie jako jedyny. I choć ta świadomość musi go ranić to jednak nie opuszcza mnie. Cierpliwie jest obok, wspierając mnie, jak tylko może i nie oczekując niczego w zamian. Wystarczy jedna moja prośba, a przychodzi, siada obok i po prostu trzyma mnie za rękę, często nie wypowiadając ani słowa, tak jak wtedy, gdy przeprowadziłam się do Willingen i przesiadywaliśmy razem na skoczni, milcząc. Teraz jest tak samo. Teraz znowu znajduję w nim oparcie, znowu pomaga mi wyjść na prostą i odbudowuje mnie kawałek po kawałeczku. Gdyby nie on, pewnie po prostu bym się załamała, w oczekiwaniu na nadejście wyników testu na ojcostwo i na jakąkolwiek poprawę stanu zdrowia Andreasa. Ale Stephan nie daje mi ani jednej chwili, którą mogłabym poświęcić na zamartwianie się.
Mam poczucie, że nie zasłużyłam sobie na niego.
A to poczucie umacnia się z każdym kolejnym dniem, z każdym kolejnym dniem, gdy potrzebuję go coraz bardziej.


Pielęgniarka, pracująca na oddziale intensywnej terapii przyjmuje moją obecność z lekko pobłażliwym uśmiechem.
-Dzień dobry – mówię, kiedy ją mijam. Kręci głową i wzdycha cicho.
-Witaj Sophie.
W tonie jej głosu słyszę lekkie zniecierpliwienie, ale nie tylko. Coś jeszcze się tam kryje. Spoglądam w jej ciemne oczy i widzę, że nieznacznie zwilgotniały.
Czyżbym ją wzruszyła?
-Przyszłam do Andreasa – tłumaczę się, chociaż w zasadzie nie wiem po co. Przecież to oczywiste, że taki jest cel mojej wizyty. Kogo innego mogłabym odwiedzać, jeśli nie jego? Obejmuję się ramionami i patrzę niepewnie na pielęgniarkę. Mam chyba nadzieję wyczytać z jej oczu, że nastąpiła jakaś poprawa, że jest lepiej, że Andreas chociaż drgnął powieką. Nie wiem, cokolwiek. Ale głos rozsądku bezlitośnie przypomina mi, że gdyby coś się zmieniło, to natychmiast zadzwoniono by do Karen i mojego ojca.
A to oznacza, że ten koszmar nadal trwa i ani myśli się skończyć.
-Wiesz, gdzie iść – odpowiada krótko kobieta, po czym odchodzi. Odwracam się i patrzę za nią, a wtedy widzę, że unosi rękę do twarzy, jakby chciała wytrzeć oczy.
Świetnie. Bardzo mnie cieszy fakt, że ktoś mi współczuje, ale co mi, do cholery, po tym współczuciu, jeśli wciąż tkwię w miejscu?
Wzdycham ciężko i natychmiast kieruję się do sali Andreasa.
Chcę z nim chwilę posiedzieć, potrzymać go za rękę, popatrzeć na niego i po prostu z nim porozmawiać. I choć pozornie nie ma to najmniejszego sensu, bo on nie może mnie ani usłyszeć ani tym bardziej mi odpowiedzieć, to jednak nie jestem w stanie się powstrzymać.
Potrzebuję go w swoim życiu, nawet takiego milczącego i śpiącego, podłączonego do kroplówki, z nieruchomą twarzą i zimnymi dłońmi.
Potrzebuję go i kocham i dlatego staram się wciąż wierzyć, że wszystko się jeszcze ułoży.
Ale sama czuję wyraźnie jak ta wiara słabnie coraz bardziej.
I nie wiem, naprawdę nie wiem, co zrobię, jak już się całkowicie wypali.


[Stephan]

Lipcowa pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie. Wtorek jest tak ponury i chłodny, że razem z Sophie postanawiamy po południu wybrać się do kina.
Przychodzę wcześniej, ale Sophie też jest już gotowa. Najwyraźniej dostrzega mnie przez okno, bo jestem jeszcze jakieś piętnaście metrów od bramy, gdy ona staje w drzwiach wejściowych.
-Potrzebuję jeszcze chwilki, więc może wejdziesz do środka?
Czyli jednak wcale nie jest gotowa. Wzdycham cicho, kręcąc głową z rozbawieniem i już mam zmierzyć w stronę drzwi, gdy ona krzyczy:
-Ej, Steph, ale jak już tam jesteś, to opróżnij skrzynkę na listy, dobra?!
Zatrzymuję się lekko zaskoczony, ale ruchem głowy pokazuję jej, że jasne, nie ma sprawy, na co ona znika w wnętrzu domu.
Podchodzę od razu do skrzynki, otwieram ją i wyciągam z niej pokaźny plik kopert. Jezu, naprawdę sporo tego dostają. Wciąż będąc pod wrażeniem, kieruję się do drzwi i w międzyczasie przeglądam koperty, zawieszając na chwilę oko na grzebiecie każdej z nich. Przechodzę już do przedostatniej i właśnie wtedy serce zamiera mi w piersi.
Laboratorium Analityczne w Monachium.
Wyniki.
Zadzieram głowę, bo jestem już w drzwiach, ale Sophie nie ma w pobliżu. Daję sobie parę sekund na podjęcie decyzji.
I podejmuję. Zginam kopertę na pół, po czym wsuwam ją do kieszeni spodni.
-Coś ciekawego? – słyszę nagle głos Sophie, na co aż podskakuję w miejscu. Unoszę szybko głowę; stoi w drzwiach salonu, z którego musiała właśnie wyjść. Czy widziała…? Nie. Nie sądzę.
-Tylko rachunki i reklamy – odpowiadam spokojnie – Zresztą, sama sprawdź – dodaję, podając jej natychmiast plik kopert. Sophie bierze je ode mnie i przegląda szybko, odczytując niecierpliwie dane nadawców. Zaraz potem unosi na mnie oczy, a ja widzę jak uśmiechem usiłuje zakryć rozczarowanie malujące się na twarzy.
-To co idziemy? – pytam pośpiesznie, bo nagle zaczynam czuć nieoczekiwane wyrzuty sumienia. Muszę wziąć się w karby. Sophie kiwa lekko głową, po czym z cichym westchnieniem zmierza do drzwi. Podążam za nią.
Przy każdym kroku czuję jak koperta z listem nieznośnie ciąży mi w kieszeni spodni.


Dwie godziny później ja i Sophie wychodzimy z kina, a ja nie mam zielonego pojęcia o czym był film, na który poszliśmy.
Przez cały ten czas myślałem tylko o tym liście, o tej kopercie, tkwiącej w kieszeni spodni, o tej kopercie, w której kryje się odpowiedź na tak istotne pytanie. Odpowiedź, którą pragnę poznać chyba nawet bardziej niż Sophie. Bo od niej zależy właściwie całe moje życie.
Dlatego udaję, że jestem już zmęczony, szybko żegnam się z Sophie i wracam do domu.
Do swojego pokoju wpadam jak burza.
Ledwo zatrzaskuję za sobą drzwi, od razu wyciągam list z kieszeni dżinsów, rozrywam kopertę i prostuję kartkę. Serce bije mi jak oszalałe, kiedy przesuwam szybko oczami po linijkach tekstu. Omijam standardowe, urzędowe formułki i szukam jednego jedynego słowa. Przymiotnik. 4 sylaby. I dwie możliwości.
Jeśli to będzie słowo ,,negatywny” to będzie koniec mojej nadziei i marzeń. Koniec mnie i Sophie. Jeżeli w ogóle kiedykolwiek istniało jakieś ja i Sophie.
Jeśli natomiast znajdę słowo ,,pozytywny”… wiadomo. Nie życzyłbym im tego. Oczywiście, że nie. Ale ta gorsza, egoistyczna i – co najważniejsze – zakochana część mnie liczy na tę właśnie opcję.
Docieram do końca kartki.
I znajduję.
Wstrzymywany od dłuższej chwili oddech znajduje ujście. Wypuszczam powietrze z płuc z całą siłą, na jaką zdobywają się moje mięśnie. Serce podchodzi mi do gardła. Oczy zachodzą mgłą. Kartka wyślizguje się z drżących dłoni i powoli, bezszelestnie opada na podłogę.
I co teraz?


Wybacz, Steph. Wygląda na to, że będę musiała dalej samotnie Cię kochać.
Już w Polsce, pogrążona w głębokiej żałobie, jako że po weekendzie wracam do szkoły ;<
Ale póki co mam dzisiejszy mecz, i weekend z odrobinką, ale jednak skoków.
Będzie dobrze :>