Szesnasty: Will you tell me what's wrong with us?

[Andreas]

Czuję się, jakby czas stanął w miejscu. Siedzę, jak wrośnięty w kanapę i po prostu gapię się na mamę, nie śmiąc uwierzyć w słowa, które właśnie wypowiedziała.

-Co? – głos Sophie dociera do mnie jak z oddali, jakbym słuchał jej przez źle nastrojone radio. Mrugam i powoli, bardzo powoli powracam do świata realnego, wyrywając się z otępienia.

-Ale jak to? – udaje mi się wydusić, zanim głos mi się łamie i milknę. Przytykam dłonie do twarzy i tylko oddycham płytko, a w mojej głowie szaleje burza myśli.

I wtedy Sophie wypowiada te słowa, te, których sformułowania w własnej głowie tak bardzo się bałem, te, które są dla mnie ostatecznym ciosem.

-To znaczy, że ja i Andreas … jesteśmy rodzeństwem?

Tego jest dla mnie za wiele.

Podrywam się z kanapy i wychodzę z pokoju, zanim komukolwiek udaje się mnie zatrzymać. W parę sekund dobiegam do drzwi wyjściowych i zostawiam ich, chcąc być teraz jak najdalej od nich wszystkich.

[Sophie]

Po wyjściu Andreasa zostaję sama z rodzicami, którzy patrzą na mnie z wyraźnym lękiem. Karen ma łzy w oczach. Przytykam dłoń do czoła, próbując to zrozumieć, próbując ogarnąć całą tą sytuację.

Andreas moim bratem. Moim prawdziwym bratem … Nie wiem dlaczego, ale ta myśl mnie nie zachwyca. Nie zachwyca, a wręcz sprawia, że robi mi się niedobrze. Unoszę głowę i spoglądam wyczekująco na ojca.

-Wiedziałeś o tym od zawsze i nigdy mu nie powiedziałeś? – pytam z wyrzutem. Nic dziwnego, że Andreas tak gwałtownie zareagował. Nawet sobie nie wyobrażam jak się musi czuć. Całe życie wychowywał go mężczyzna, którego traktował jak męża swojej matki, jak ojczyma, ale nie ojca. A teraz dowiaduje się, że jest jego prawdziwym synem. Kręcę głową, nagle pełna odrazy dla ich kłamstw i tchórzostwa.

-Nie powiedziałem mu, bo to nigdy nie było pewne – odpowiada cicho mój ojciec. Nie rozumiem. Unoszę pytająco brwi, a on wzdycha, po czym powoli siada w fotelu i wspiera ciężko czoło na dłoniach zaciśniętych w pięści – Sophie, musisz zrozumieć, że gdy poznałem Karen, byłem jeszcze z Twoją matką, a Karen ze swoim pierwszym mężem. Tak więc nie wiemy … Równie dobrze mogę być, co nie być ojcem Andreasa. Rozumiesz?

Tak rozumiem, teraz już wszystko świetnie rozumiem, a to sprawia, że ogarniają mnie jeszcze silniejsze mdłości. Wpatruję się w swoje dłonie i nagle coś wpada mi do głowy.

-Zaraz. Przecież mnie i mamę zostawiłeś, jak miałam trzy latka. Andreas jest w moim wieku. Więc…?

Patrzę na Karen, w tej samej chwili, w której jej policzek przecina pojedyncza łza. Coś mnie ściska w gardle, ale nie zdobywam się na żadne słowo w jej kierunku, tylko wbijam ponownie wzrok w ojca, czekając na jego odpowiedź, na wyjaśnienie mi tego wszystkiego, chociaż już chyba wiem, czego się spodziewać, a ta świadomość tylko nasila moje mdłości.

-Chciałem odejść od twojej mamy już dużo wcześniej, Sophie. Tylko, że wtedy okazało się, że jest w ciąży, w ciąży z tobą i zostałem, zostałem prawie cztery kolejne lata, chociaż …

Nie wytrzymuję do końca tej opowieści. Podrywam się gwałtownie i idę w ślady Andreasa. Wychodząc z domu, trzaskam głośno drzwiami i kieruję się w jedyne miejsce, w którym zawsze mogłam liczyć na spokój i rozluźnienie.

Na skocznię.

Kiedy docieram na Müllenkopfschanze, ze zdumieniem zastaję tam Andreasa. Siedzi na jednym z krzesełek, z łokciami wspartymi na kolanach i twarzą ukrytą w dłoniach. Bez wahania ruszam w jego stronę. Wiem, że jest załamany, rozczarowany i cierpi, ale dla mnie to też nie jest łatwa sytuacja. Przecież właśnie dowiedziałam się, że tak naprawdę nigdy nie byłam nikomu potrzebna, więc jeśli ktoś jest w stanie teraz zrozumieć ból Wellingera, to chyba tylko ja.

Siadam na krzesełku obok niego i kładę mu dłoń na ramieniu.

-Będzie dobrze – mówię bez przekonania.

[Andreas]

Podnoszę gwałtownie głowę, gdy czuję na ramieniu dotyk jej dłoni, a w moich uszach rozbrzmiewa jej głos. Siedzi tuż obok, patrząc na mnie i uśmiechając się, chociaż z marnym skutkiem. Nie jestem w stanie patrzeć na nią dłużej niż parę sekund, bo zaraz w mojej głowie rozbrzmiewa milion myśli, z których każda przypomina mi, że dziewczyna, którą kocham jest moją siostrą, a to sprawia, że serce mi się łamie. Odwracam szybko wzrok i wbijam go w profil skoczni.

-Powiedzieli mi, że nie są pewni – słyszę po chwili jej cichy głos. Serce podskakuje mi w piersi, kiedy odwracam ponownie głowę w jej stronę, wytrzeszczając na nią oczy.

-Nie są…? – pytam z nadzieją, która wypełnia szczelnie każdą komórkę mojego ciała. Boże, jeśli naprawdę jest szansa, że Sophie nie jest moją siostrą, to proszę, nie odbieraj mi jej. Błagam.

Sophie wzdycha cicho, a ja dopiero teraz dostrzegam smutek na jej twarzy. Czyżby nie ucieszyła ją wiadomość, że prawdopodobnie jesteśmy rodzeństwem? Tylko dlaczego? Nadzieja przybiera coraz większe rozmiary i aż mam ochotę się uśmiechnąć, mimo że jeszcze chwilę temu dosłownie taplałem się w bezbrzeżnej rozpaczy.

Wariuję, jak nic.

-Miał romans z twoją matką, jak jeszcze był z moją – mówi Sophie, a ja natychmiast odrywam się od swoich myśli i nastawiam uszy, by nie uronić ani jednego słowa – Więc Karen nie ma pewności, kto właściwie jest twoim ojcem. Może wcale nie mamy ze sobą nic wspólnego, może wcale mój ojciec nie jest twoim ojcem, a ja nie jestem twoją siostrą …

-Ale to można sprawdzić, prawda? – przerywam jej, gdy już nie mogę się dłużej powstrzymać – Zrobić test na ojcostwo? To by wszystko wyjaśniło.

-No tak – przyznaje mi rację, a ja po raz pierwszy dostrzegam w jej oczach zaskoczenie i uświadamiam sobie, że zacząłem się szeroko uśmiechać. Opanowuję trochę ten wybuch euforii, chociaż nie przychodzi mi to łatwo. Świadomość, że nie wszystko jest jeszcze stracone dodaje mi otuchy. Trzymam się tej myśli, jak tonący brzytwy.

-Czyżbyś aż tak bardzo nie chciał mnie mieć za siostrę? – słyszę nagle. Sophie unosi brew, spoglądając na mnie z rozbawieniem, więc pozwalam sobie na uśmiech, który przed chwilą ścierałem z twarzy.

-No wiesz, to by było …

Nie znajduję właściwych słów; zamiast tego rumienię się lekko i szybko kieruję wzrok przed siebie, żeby uciec od jej spojrzenia. Ale Sophie nie daje za wygraną. Odwraca się na krzesełku w moją stronę i docieka:

-No co? Co by to było?

Odpowiedź na to pytanie jest dla mnie prawdziwą męką. Na szczęście jednak nie muszę jej udzielać, bo już po chwili Sophie przysuwa się bliżej mnie, wsuwa swoje ramię pod moje i kładzie mi głowę na barku. Moje serce znów gwałtownie przyśpiesza, a powieki same się zamykają, gdy do moich nozdrzy dociera jej błogi, słodki zapach.

-Wiesz co, ja też bym nie chciała mieć cię za brata – szepcze. Odnajduję jej dłoń i kładę na niej swoją, a ona dodaje: - Ale się nie obrażasz?

Śmieje się cicho, a ja uśmiecham się pod nosem.

Nie Sophie, nie obrażam się. Ani trochę.

[Sophie]

Kiedy wracamy do domu jest już ciemno, a Karen i ojciec chyba śpią. Po cichu wspinamy się po schodach, bo żadne z nas nie ma teraz ochoty na spotkanie z rodzicami.

-Dobranoc – szepczę i już mam skierować się w stronę swojego pokoju, gdy głos Andreasa zatrzymuje mnie w miejscu.

-Sophie.

Odwracam się powoli i spoglądam na niego, znad uniesionych brwi. Ma dziwną minę, jakby walczył ze sobą, ale po chwili zwłoki odzywa się:

-Możesz dzisiaj spać ze mną. Wiesz, że zawsze możesz spać ze mną.

Zaskakuje mnie ta propozycja. Zaskakuje mnie też uśmiech Andreasa, który wydaje mi się wymuszony i trochę niepokojący, jakby utrzymanie go zadawało mu wiele bólu.

-Nawet w obliczu tego, czego się dziś dowiedzieliśmy? – pytam, chociaż mam wielką ochotę skorzystać z oferty. Andreas wzrusza ramionami.

-Proponuję ci to jak brat siostrze.

-Wiem – rzucam niedbale i już bez słowa podążam za nim do jego pokoju.

Żadne z nas się nie przebiera, oboje kładziemy się do łóżka w ubraniu. Andreas wyciąga rękę, a ja opieram na niej głowę, jak na poduszce i przez chwilę leżymy w milczeniu. Zaczynam się nawet zastanawiać czy przypadkiem już nie zasnął, ale nagle słyszę jego cichy głos:

-Sophie?

-Tak?

-Przepraszam za to jak się zachowywałem.

Nie tego się spodziewałam, ale naturalnie przyjmuję przeprosiny. Uśmiecham się lekko i odpowiadam:

-Nie ma sprawy, braciszku.

Znowu chwila ciszy i coś przychodzi mi do głowy.

-Przez to wszystko nawet nie spytałam cię o to zgrupowanie – uświadamiam sobie i przekręcam głowę, by na niego spojrzeć. W pokoju panuje półmrok, więc nie widzę dokładnie jego twarzy, ale mam wrażenie, że się skrzywił – Jak twoje skoki?

-Mogły być lepsze.

Czekam na coś więcej, na jakieś rozwinięcie tego zdania, ale się nie doczekuję. Leżę więc w bezruchu, zastanawiając się czy jest jeszcze coś, o co chciałabym go zapytać, gdy on się odzywa:

-Za to Stephan skakał jak natchniony.

Stephan. Napisał do mnie parę SMS-ów i nawet raz dzwonił, ale w przeciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, jeśli nie więcej nie pomyślałam o nim ani razu. No ale co w tym dziwnego? Przecież dowiedziałam się dziś, że mam brata! A to chyba nie jest jakieś byle co, prawda?

Mimo to odczuwam lekkie wyrzuty sumienia i obiecuję sobie się z nim jutro spotkać.

-Cieszę się – odpowiadam – Byłoby fajnie, gdyby w końcu załapał się do kadry.

-Tak. Byłoby fajnie.

Głos Andreasa jest dziwnie pusty. A może tylko ja jestem przewrażliwiona? Wzdycham cicho i wtedy on dodaje:

-Jestem zmęczony. Dobranoc, Sophie.

Nim udaje mi się chociaż ruszyć palcem, Andreas zabiera rękę spod mojej głowy i obraca się na bok, tyłem do mnie. Leżę przez chwilę bez ruchu, wpatrując się w jego plecy i próbując zrozumieć jego zachowanie. Wtedy na skoczni, przez ułamek sekundy miałam wrażenie, że wszystko między nami wróciło do normy. Teraz znowu czuję się tak, jakbym go w jakiś sposób zraniła. Jakbym zrobiła coś niewybaczalnego, a ten mój czyn wyrósł między nami, jak ściana, dystansując nas do siebie.

Kiedy był w Oberstdorfie, setki kilometrów od Willingen, miałam prawo powiedzieć, że jesteśmy daleko od siebie.

Teraz leży tuż obok, paręnaście centymetrów ode mnie.

A czuję się tak, jakby był dużo, dużo dalej.

Znowu ja, wróciłam by was dręczyć :D Dodaję znacznie przed czasem, ale to dlatego, że wciąż jestem w euforii po wczorajszym dniu, gdzie Andi tak pięknie wygrał (chociaż szkoda, że kosztem Maćka) i do tego aż trzy razy przeszedł obok mnie, eksponując tą swoją klatę *_*

Za komentarze pod poprzednim rozdziałem baaardzo dziękuję ;) Jesteście najlepsze <33