Siedemnasty: Well, now I know I was right. Love really sucks.

[Sophie]

-Jesteście rodzeństwem?!

Stephan zadaje to pytanie z wyraźnym szokiem, a ja tylko kiwam głową i wyjaśniam mu całą tą sprawę.

-A dzisiaj rano ojciec i Andreas byli w szpitalu, gdzie wzięli im próbki DNA i wysłali je do laboratorium w Monachium – dodaję, wciskając dłonie w kieszenie dżinsów – Ale od razu zaznaczyli, że trzeba będzie swoje odczekać, podobno mają teraz urwanie głowy i wyniki mogą przyjść nawet dopiero za dwa miesiące.

-I wtedy się okaże czy twój ojciec jest jego ojcem? – pyta Stephan, a ja znów kiwam głową – Andi musi się czuć okropnie – stwierdza po chwili.

-I tak się właśnie czuje. Nie zauważyłeś, jak się ostatnio zachowuje? Jaki jest przygaszony i smutny? Mam wręcz wrażenie, że przeżywa to bardziej niż powinien.

-Ma prawo to przeżywać. Jego rodzice oszukiwali go całe życie – Stephan kręci głową – I pomyśleć, że zawsze zazdrościłem mu, że ma taką idealną rodzinę…

Idealną rodzinę. Tak, ja też tak zawsze myślałam. Idealna rodzina, idealne, uporządkowane życie. I nagle, w jednej chwili wszystko runęło, wszystko okazało się zwykłym kłamstwem. Obejmuję się ramionami i milczę, ciągle myśląc o Andreasie, ciągle zastanawiając się jak mu pomóc.

- I dowiedzieliście się o tym dopiero jak wróciliśmy z tego zgrupowania w Oberstdorfie? - dociera do mnie głos Stephana. Odrywam się na chwilę od myśli o Wellingerze i przytakuję. Stephan chwilę milczy, aż w końcu dodaje: - Ale coś było z nim nie tak już dużo wcześniej.

A więc i on to zauważył. Właściwie, to przecież nie było aż tak trudne. Już dobry tydzień Andreas jest jakiś nie w sosie, a tłumaczenie, że martwił się swoimi nie najlepszymi skokami wcale mnie nie przekonuje. Nie, ja jestem pewna, że problem sięga znacznie głębiej. Może i rzeczywiście skoki są jakąś jego częścią, ale na bank chodzi o coś więcej.

-Porozmawiam z nim – wypowiadam głośno swoje myśli, a mój głos brzmi zdecydowanie i stanowczo. Patrzę na Stephana i widzę jego lekko zaskoczone spojrzenie.

Powiedz cześć nowej Sophie, Steph.

[Andreas]

Że też akurat teraz i akurat w niej musiałem się zakochać.

Minęło kilka dni, a ja wciąż rozważam ten sam problem, wciąż suszę sobie głowę i ledwo mogę uwierzyć, że naprawdę dotarłem w swoim życiu do takiego punktu, w którym kocham się we własnej siostrze.

Chryste, Sophie jest moją siostrą.

Mamy tego samego ojca.

Jezu, ona naprawdę jest moją siostrą.

Takie myśli nieustannie wypełniają mój umysł, ale tylko jedna na dziesięć wywołuje prawdziwy strach, wręcz panikę. Bo co ja, u licha, mam z tym zrobić? Jak mam z nią rozmawiać? Jak mam jej patrzeć w oczy? Przecież ona doskonale wie, że coś jest nie tak, a sądząc po jej zachowaniu w ciągu ostatnich kilku tygodni, odnalazła w sobie zaciętość i determinację, które nie pozwolą mi uciec od tematu i w końcu skłonią mnie do wyznania jej prawdy.

Na samą myśl robi mi się niedobrze. Próbuję sobie wyobrazić reakcję Sophie na moje Zakochałem się w Tobie, na co mdłości tylko się nasilają. Czy byłaby przerażona? Odwróciłaby się i wyszła? A może wybuchnęłaby śmiechem, a potem powiedziała, że kompletnie oszalałem, jeśli myślałem, że mam u niej jakiekolwiek szanse?

Przechodzi mnie dreszcz, ale zaraz reflektuję się. Przecież znam Sophie. A ona nigdy by się tak nie zachowała. Sophie nie wyśmiewa ludzi. Jest szczera, ale nie okrutna. To mnie trochę podnosi na duchu, jednak zdenerwowanie wciąż się mnie trzyma, gdy wysiadam z autobusu i ruszam w stronę domu.

Ruszam w stronę domu, bo jeszcze nie wiem, że już wkrótce zdarzy się coś strasznego. Gdybym wiedział, zawróciłbym i opóźnił swój powrót najdłużej, jak to tylko możliwe.

Niestety, życie ma właśnie taki urok. Jest pełne niespodzianek.

I to niekoniecznie zawsze dobrych.

Sophie pojawia się w moim pokoju tak nagle, tak zupełnie niespodziewanie, że nie mam ani sekundy na jakąś reakcję obronną czy wymyślenie planu. Staje tuż obok mnie, gdy siedzę przy biurku i próbuję skupić się na pracy domowej z matmy. Jej bliskość mnie przytłacza. Pokój nagle wydaje mi się zbyt ciasny i zbyt mało natleniony, a z mojej głowy wylatuje cała tabliczka mnożenia, łącznie z odpowiedzią na pytanie, ile jest dwa razy dwa.

-Przeszkadzam ci? - pyta, nachylając się ku mnie i wbijając wzrok w mój zeszyt. Od zapachu jej włosów kręci mi się w głowie. Szybkim ruchem zamykam zeszyt i odwracam się wraz z krzesłem w jej stronę.

-Nie, skąd – mówię, chociaż właściwie mi przeszkodziła, ale staram się być dla niej miły. Ostatnio chyba nie traktowałem jej zbyt dobrze; w najlepszym razie jak powietrze – Masz jakiś problem?

-Ja nie, ale ty chyba tak.

Wypowiada te słowa od tak, cały czas tym samym lekkim, niewinnym tonem. Unoszę głowę, bo wciąż siedzę na krześle i ani myślę wstać. W jej obecności moje nogi nie wydają się zbyt pewną podporą dla reszty ciała.

Mrugam i robię zaskoczoną minę, chociaż wszystko w środku skręca mi się z niepokoju, a wręcz strachu. Tak, Sophie zdecydowanie nie jest idiotką. A jej niezaprzeczalna inteligencja w połączeniu z nowym, bojowym usposobieniem są pewnikiem sukcesu, pewnikiem wyciągnięcia ze mnie wszystkiego, co zechce wyciągnąć.

-O co ci chodzi, Sophie? - pytam, usiłując zachować spokój, chociaż od spokoju to jestem akurat tak daleki, jak od szczęścia w miłości. A powód wszystkich tych deficytów stoi teraz przede mną, patrząc na mnie podejrzliwie, spod zmarszczonych brwi.

-Chcę ci pomóc.

W duchu aż wybucham szyderczym śmiechem. Pomóc? Ona chce mi pomóc? Jasne, Sophie. Wystarczy tylko, że sprawisz, by Thomas nie był moim ojcem i zakochasz się we mnie. Chyba nie proszę o wiele?

Wygląda na to, że zrobiłem się ostatnio bardzo sarkastyczny.

-Nie potrzebuję twojej pomocy – odpowiadam sucho. Czuję, że wszystkie tłumione emocje zaczynają się we mnie kotłować. Znam siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, że wybuch jest bliski. Nie mogę zostać z nią w jednym pokoju. Muszę się jej jakoś pozbyć – Słuchaj, doceniam, że się o mnie martwisz, ale w tej chwili wolałbym skupić się na matmie, więc jeśli pozwolisz....

Sięgam po książkę z matmy i kładę ją na kolanach, po czym zaczynam szukać właściwej strony. Odnajduję ją w spisie treści i właśnie mam ją otworzyć, kiedy dzieje się coś nieoczekiwanego.

Uświadamiam sobie, że nie tylko ja jestem teraz bliski wybuchu, gdy książka znika z moich kolan, wylatuje w powietrze i ląduje na drugim końcu pokoju z cichym plaśnięciem.

Unoszę głowę, patrząc z oszołomieniem na dziewczynę. Sophie nie zdradza żadnych oznak poruszenia, tym co właśnie zrobiła, jedynie krzyżuje ramiona na piersiach i mówi:

-Nie wyjdę stąd, dopóki mi nie powiesz o co chodzi. Nie żartuję, Andreas.

Brakuje jeszcze, żeby tupnęła nogą. Patrzę na nią cały czas, a chwilowe oszołomienie, spowodowane poprzednim epizodem stopniowo wypierane jest przez złość. Staram się to w sobie zwalczyć. Ale od razu wiem, że jestem na przegranej pozycji.

Kroplą przelewającą czarę goryczy okazuje się następny ruch Sophie. Nachyla się nade mną, po czym łapie mnie za poły koszulki i podrywa do pozycji stojącej. Chwieję się, tak niespodziewanie postawiony do pionu, ale szybko odzyskuję równowagę, a wtedy wyrywam jej się i nie mogąc się dłużej powstrzymać, krzyczę z furią:

-Co mam ci powiedzieć, Sophie?!

-Prawdę! - odkrzykuje z ogniem w oczach.

-Prawdę?! Naprawdę chcesz znać prawdę?!

-Tak – odpowiada już spokojnie, ale jej oczy wciąż ciskają błyskawice - Chcę.

-Świetnie – warczę. Wiem, że mógłbym łatwo od tego uciec, wymyślić coś albo zwyczajnie wyjść, ale szczerze mówiąc nie mam już na to siły. Nie mam siły udawać. I choć zdaję sobie sprawę, że jeszcze będę tego żałować, przełykam ślinę, po czym dodaję: - Prawda jest taka, Sophie, że cię kocham. Rozumiesz? Kocham Cię i to bynajmniej nie jak brat siostrę.

Nie tchórzę. Zdobywam się na odwagę i patrzę na nią przez cały czas, mogę więc zaobserwować zmianę jaka w niej zachodzi pod wpływem moich słów. Po pierwsze cofa się. Po drugie gwałtownie blednie. Po trzecie rozchyla lekko wargi i kręci głową, wyraźnie nie mogąc uwierzyć, w to co usłyszała.

Mija parę długich chwil, a ona wciąż milczy. Odwracam w końcu wzrok i wzdycham cicho. Właściwie nie oczekuję żadnej reakcji z jej strony. Nawet nie bardzo mnie obchodzi, jak zareaguje. Najważniejsze jest to, że już wie. A co z tym zrobi, jej sprawa.

Tymczasem Sophie przykłada dłonie do twarzy i przechodzi się po pokoju. Obserwuję ją, jak spaceruje w kółko, myśląc tak intensywnie, że aż dziw, iż z jej głowy nie bucha para.

-I co ja mam z tym zrobić, Andreas? – odzywa się nagle, zatrzymując się. Spoglądam na nią i widzę jej spojrzenie: twarde, niemal oskarżycielskie. Wtedy też momentalnie czuję, jak uderza we mnie piorun gniewu. A co, może mam ją jeszcze przepraszać, bo ośmieliłem się w niej zakochać?

-Och, wybacz, że zburzyłem porządek twojego świata – mruczę ironicznie i obrzucam ją kpiącym spojrzeniem – Chcesz moje przeprosiny na piśmie czy wystarczy jak je wypowiem?

-To nie jest śmieszne! – udaje mi się ją wkurzyć i to nawet bardziej niż wcześniej, bo robi kolejną, zaskakującą rzecz. Podchodzi do mnie i bez żadnego ostrzeżenia wymierza mi cios pięścią w ramię. Nie jest to może najmocniejsze uderzenie, ale z zaskoczenia i wściekłości syczę i odtrącam gwałtownie jej rękę.

-Co ty robisz?! – warczę, kompletnie wyprowadzony z równowagi. Sophie wydaje się być tak samo zaskoczona jak ja, tym co zrobiła, ale szybko odzyskuje rezon i patrzy na mnie wyzywająco – Zachowujesz się jak … jak…

-…wariatka? – dokańcza za mnie i krzyżuje ramiona na piersiach, pozwalając sobie na gorzki uśmiech – Cóż, nie moja wina, nikt ci nie kazał zakochiwać się w wariatce.

To mi zamyka usta. Chcę coś powiedzieć, ale nic, prócz wyzwisk i oskarżeń nie przychodzi mi do głowy. Sophie prycha pogardliwie, po czym odwraca się na pięcie i wychodzi z pokoju, trzaskając drzwiami. Zostaję sam, czując się jeszcze gorzej niż kilka godzin temu.

Teraz wiem, że powiedzenie jej prawdy było błędem.

Szkoda tylko, że czasu nie da się cofnąć.

Dodaję dzisiaj, bo jutro wyjeżdżam do Wrocławia i zostaję tam do czwartku. Internetu prawdopodobnie mieć nie będę, a nawet jeśli, to raczej nie będę miała czasu, by czytać i komentować, więc wszelkie zaległości obiecuję nadrobić po powrocie ;)

Ściskam :*

P.S. Przepraszam za tą dziwną czcionkę i upchanie pierwszych fragmentów, za inny kolor czcionki i za wszelkie udziwnienia. Nie mam pojęcia co się dzieje i zabrakło mi w końcu sił, by z tym walczyć. Dacie radę to przeżyć, co? :)