Osiemnasty: Just give me a reason.

[Sophie]

Fantastycznie, że ledwo moje życie w miarę się ułożyło, to wszystko znowu szlag trafił.
Padam ciężko na łóżko i w akcie bezsilnej furii wymierzam cios pięścią Bogu ducha winnej poduszce. Wciąż jeszcze buzują we mnie resztki złości, ale emocje powoli opadają i uświadamiam sobie jak bardzo koszmarna jest cała ta sytuacja.
Przez chwilę leżę z zamkniętymi oczami i ciężkim sercem, w końcu sięgam po telefon i wybieram numer Violi.
-Miałaś rację – mówię bez powitania, ledwo dziewczyna odbiera. Zaskakuję ją, bo przez parę sekund słyszę tylko jej oddech, aż wreszcie Viola odpowiada:
-To oczywiste, że miałam. A dlaczego tym razem?
-Andreas właśnie powiedział mi, że mnie kocha.
-O kurwa – wyrywa jej się. Normalnie rozśmieszyłaby mnie tą reakcją, jednak nie tym razem. Wzdycham, przecierając czoło dłonią i czekam aż coś jeszcze powie. Viola znów potrzebuje chwili, by zareagować – Ale Sophie, przecież mówiłaś ostatnio, że twój ojciec...
-... jest ojcem Andreasa – dokańczam za nią – Tak, wiem.
Po tych słowach upływa nam dobrych parę minut, spędzonych na milczeniu, w czasie których prawie czuję, jak mózg Violi pracuje na najwyższych obrotach.
-I co z tym zrobisz?
Znowu wzdycham.
-Nie mam zielonego pojęcia, Viola.
I naprawdę nie mam. Nie mieści mi się w głowie, że Andreas naprawdę to powiedział. Że on naprawdę się we mnie zakochał.
We mnie.
Rozłączam się i po prostu leżę, kręcąc głową z niedowierzaniem. Naprawdę nie mogę tego zrozumieć. W Marburgu faceci rzadko zwracali na mnie uwagę. I może nigdy nie ułatwiałam im zadania, ale jednak, jednak nie byłam obiektem pożądania, zwłaszcza w porównaniu z Violą.
A teraz przyjeżdżam do Willingen i wzbudzam uczucia najpierw w Stephanie, a następnie w Andreasie.
Który jest moim bratem.
Do jasnej cholery. Pewnie, że nigdy go tak nie traktowałam, pewnie, że to wszystko, co się teraz dzieje w naszej rodzinie nie jest mi na rękę, ale … Ale nie potrafię ogarnąć tego umysłem. Andreasa traktuję jak przyjaciela. Nie takiego jak Stephan, ale jednak. Jest dla mnie bardzo ważny i boję się go stracić. A mam okropne wrażenie, że to, co się dzisiaj stało, zadziała tylko i wyłącznie na niekorzyść naszych wspólnych relacji.
Wzdycham ciężko, padając twarzą na poduszkę.
Myślę jeszcze chwilę o tym wszystkim, myślę o Violi i w końcu uświadamiam sobie, że oddałabym teraz wszystko, by dostać takie łatwe, bezproblemowe życie jakie ona ma.
Naprawdę wszystko.


[Andreas]

Następnego dnia boję się zejść na dół, na wspólne śniadanie, bo spodziewam się najgorszej reakcji ze strony Sophie. Kiedy jednak zasiadam do stołu, okazuje się, że dziewczyna wybrała w miarę wygodny sposób traktowania mnie.
Ponieważ jej oczy nie zaszczycają mnie ani jednym spojrzeniem, usta nie wypowiadają w moim kierunku ani jednego słowa, więc łatwo mogę zrozumieć, że postanowiła mnie zwyczajnie ignorować.
Rodzice też się nie odzywają. Szczerze mówiąc, odkąd ta cała okropna prawda o moim ojcu wyszła na jaw, w domu panuje grobowa, napięta atmosfera. W duchu cieszę się, że nie mają zielonego pojęcia o tym, co naprawdę czuję do Sophie. Nawet nie próbuję sobie wyobrażać ich reakcji.
W każdym razie idealna rodzina oficjalnie straciła status idealnej. Jest źle, tak źle, że żałuję, iż dopiero zaczyna się czerwiec i do sezonu skoków zostały prawie dwa miesiące. W tej chwili najbardziej w świecie ucieszyłbym się, gdybym mógł na parę dni wyrwać się z tego domu.
Grzebię w talerzu z jajecznicą, pogrążony w tych ponurych myślach, gdy nagle słyszę chrząknięcie, a potem chłodny głos Sophie:
-Podasz mi cukier, tato?
Unoszę głowę i widzę cukierniczkę, stojącą niemal tuż naprzeciwko mnie. Thomas siedzi wprawdzie obok mnie, ale z pewnością ma do niej dalej niż ja.
Brawo, Sophie. Nie mogłaś lepiej pokazać, że nie chcesz mnie znać.
W przypływie irytacji łapię tą głupią cukierniczkę, podnoszę się z krzesła i nachylając się przez stół, stawiam ją z impetem pod nosem Sophie. Potem siadam gwałtownie i skupiam się ponownie na swojej jajecznicy. Kwadrans później Sophie wstaje od stołu i odnosi do zlewu pusty talerz oraz pełny kubek herbaty, której nie posłodziła i przez to nie wypiła ani łyka.
Ta drobnostka wyprowadza mnie z równowagi na tyle mocno, że postanawiam coś z tym zrobić. Ona nie ma prawa tak mnie traktować! Na pewno nie zamierzam pozwalać jej, by zachowywała się, jakbym popełnił wobec niej jakąś straszliwą zbrodnię, podczas gdy ja po prostu, najzwyczajniej w świecie się w niej zakochałem.
Zabieram swój talerz i też odnoszę go do zlewu, a potem wychodzę z kuchni, by ją złapać. Jednak jedno spojrzenie przez okno mówi mi, że Sophie już wyszła z domu i teraz szybkim krokiem zmierza na przystanek autobusowy.
Marne szanse, że złapię ją, nim dotrze do celu, a na pewno nie zamierzam wykłócać się z nią w autobusie czy miłość jest niewybaczalnym przestępstwem czy nie. Idę więc do swojego pokoju, postanawiając pojechać następnym autobusem, nawet jeśli przez to spóźnię się do szkoły.
A porozmawiam z nią później. Po południu albo wieczorem. Przecież nie może mnie wiecznie unikać, prawda?


Po powrocie ze szkoły zabieram się od razu do nauki, żeby mieć już to wszystko z głowy. Prace domowe i przygotowanie do kartkówek zajmują mi dobre dwie godziny i aż oddycham z ulgą, gdy zamykam ostatni zeszyt. Wtedy też postanawiam od razu znaleźć Sophie i zmusić ją, by ze mną porozmawiała, gdy dzwoni mój telefon.
To Stephan. Nie wiedziałem się z nim od kilku dni, więc pewnie będzie się chciał teraz dowiedzieć, czy coś jest nie tak.
Moja niezawodna intuicja znowu trafia w sedno, bo piętnaście minut później mam na głowie kolejny problem, w postaci zmartwionego kumpla.
Wiem, że powinienem powiedzieć mu prawdę. Powiedzieć mu, że zakochałem się w tej samej dziewczynie co on. Ale sama myśl mnie przeraża. Boję się, jak by zareagował. Boję się, że by mnie znienawidził i to byłby koniec naszej przyjaźni.
Na niczym innym tak bardzo mi nie zależy jak na naszej przyjaźni. Nawet na Sophie, bo moje uczucia do Sophie to świeża sprawa, a Steph jest moim przyjacielem od wczesnego dzieciństwa, prawie od zawsze. Nie mogę go zawieść. Nie mogę go zranić.
Te myśli doprowadzają mnie do tylko jednego wniosku. Nie będę naskakiwał na Sophie. Nie będę jej zmuszał do traktowania mnie normalnie. Po prostu ją przeproszę i powiem, żebyśmy o tym zapomnieli. Jesteśmy rodzeństwem. Tak nas teraz wszyscy widzą: jak prawdziwe rodzeństwo. Nie chcę tego komplikować. Wiem, że będę cierpiał, bo nie jestem w stanie tak zwyczajnie się w niej odkochać, ale wiem też, że będę musiał spróbować.
Dla Stepha.
Podnoszę się z krzesła i idę do pokoju Sophie, żeby wprowadzić swoje postanowienie w życie.
Kiedy już jestem pod drzwiami, biorę głęboki oddech, po czym, zdobywszy się na odwagę, delikatnie pukam.
Cisza.
Pukam jeszcze raz i jeszcze drugi, ale wciąż bez odzewu, więc naciskam na klamkę i wchodzę do środka.
Uderza we mnie podmuch wiatru, spowodowany otwartym szeroko oknem, a klamka prawie wyślizguje mi się z ręki. Przytrzymuję mocno drzwi i rozglądam się po pokoju, ale poza lekkim bałaganem i trzepoczącą na wietrze firanką nie dostrzegam niczego ani nikogo. W każdym razie na pewno nie ma tu Sophie.
Wychodzę, starając się zamknąć drzwi jak najciszej, ale przeciąg robi swoje i ich trzask prawie wstrząsa całym domem.
Świetnie. A teraz jeszcze dostanę za to, że myszkuję w jej pokoju.
Schodzę na dół, postanawiając jeszcze tam jej poszukać, a jeśli jej nie znajdę, no to musi znaczyć, że po prostu nie ma jej w domu.
Andi Wellinger, detektyw na miarę Sherlocka.
Zaglądam do kuchni; jest tak samo opustoszała jak pokój Sophie. Rodzice w pracy, Lindsay w żłobku … naprawdę jestem w domu zupełnie sam?
Wtykam głowę do salonu i moje serce gwałtownie podskakuje.
Telewizor jest włączony, na ekranie widzę reklamę jakiegoś nowego proszku do prania, ale obraz to jedyna rzecz, jaką rejestruję; w pokoju panuje grobowa cisza. Przestaje mnie jednak dziwić fakt oglądania telewizora z wyłączonym głosem, gdy dostrzegam Sophie. Siedzi w fotelu, z nogami przerzuconymi przez jego oparcie i czyta gazetę.
Zbliżam się ku niej powoli, a w otaczającej nas ciszy każdy mój krok brzmi jak wybuch z armaty. Zatrzymuję się tuż za jej fotelem i odzywam cicho:
-Sophie?
Nie odwraca się ku mnie, ale wiem, że usłyszała mój głos, bo widzę jak drgnęła i momentalnie cała zesztywniała. Mija jednak parę sekund, w czasie których odzyskuje rezon, a wtedy zwyczajnie przewraca stronę gazety, ignorując mnie ostentacyjnie.
Wzdycham, po czym obchodzę fotel, w którym siedzi i staję przed nią. Odczekuję dobrą minutę, ale Sophie zachowuje zimną krew. Nie drga ani jeden mięsień jej twarzy; oczy ciągle ma utkwione w gazecie, którą trzyma w rękach i nie daje po sobie w żaden sposób poznać, iż jest świadoma mojej obecności.
Staram się zachować spokój. Ale oczywiście daję się wyprowadzić z równowagi już na samym początku.
Biorąc przykład z tego co sama zrobiła wczoraj, jednym, płynnym ruchem wyrywam jej gazetę z ręki i wyrzucam ją daleko do tyłu. Rozlega się cichy trzask, gdy gazeta uderza o okno i spada na podłogę.
Sophie bierze głęboki oddech, przymyka na chwilę oczy i przerzuca nogi, kładąc je na podłodze. A potem podrywa się gwałtownie, by wyjść z pokoju, na co na szczęście jestem przygotowany.
A nawiasem mówiąc, nie zachwyca jej, gdy łapię ją za nadgarstek i przyciągam do siebie.
-Proszę, po prostu mnie wysłuchaj – mówię, patrząc na nią błagalnie. Widzę, że ma wielką ochotę na mnie nawrzeszczeć i wcale jej się nie dziwię, ale jednocześnie jakaś część niej chce dać mi szansę. W końcu wzdycha.
-Dobrze. Ale puść mnie.
Natychmiast spełniam tę prośbę, a wtedy Sophie odsuwa się i odchodzi w stronę okna. Opiera się plecami o parapet, krzyżuje ramiona na piersiach i patrzy na mnie wyczekująco.
-No więc? – ponagla mnie. Zbieram się w sobie i zaczynam mówić:
-Przede wszystkim chciałem Cię przeprosić. Nie powinienem był na Ciebie krzyczeć, nie powinienem był się tak zachowywać. To nie twoja wina, że się…
Odchrząkam, lekko zmieszany, po czym kontynuuję:
-Domyślam się, jak musiałaś się poczuć, gdy ci o tym powiedziałem. Ostatecznie, nie wiemy na czym stoimy. Możesz być moją siostrą. A nawet jeśli nią nie jesteś to i tak … to znaczy … ja nie oczekuję, że odwzajemnisz moje uczucia, Sophie, ale …
No i pięknie. Chyba jednak nie wyszło tak, jak to sobie zaplanowałem.
Milknę i czekam na jakaś jej reakcję, ale ona też milczy, patrząc na mnie dziwnie, jakby widziała mnie pierwszy raz w życiu.
-Ja … wiesz co, nie rozumiem – odzywa się w końcu. Odważam się na nią spojrzeć i przeszywa mnie dreszcz, gdy widzę wyraz jej twarzy. Maluje się na niej wyraźne zagubienie. Marszczę lekko brwi, a ona dodaje: - Najpierw Stephan, teraz ty … a ja … ja naprawdę nie jestem … - bierze głęboki oddech i kończy: - Nie potrafię zrozumieć, za co można mnie pokochać.
Kiedy tylko wypowiada te słowa, na jej policzki wypływają rumieńce, rumieńce, które tylko dodają jej uroku i na ten widok serce mi przyśpiesza.
-Sophie – mówię cichym, zbolałym głosem – Mógłbym wymieniać ci te powody, choćby do jutra.
Po tych słowach zapada między nami cisza, inna niż wszystkie, jakie między nami panowały i o wiele bardziej niezręczna. Opuszczam głowę, wbijając wzrok w swoje dłonie i po prostu czekam na rozwój wydarzeń.
Mija chwila, nim słyszę jej kroki na drewnianej podłodze. A potem jest już tak blisko, że wyraźnie wyczuwam jej obecność, ciepło jej ciała, zapach jej perfum. Jej palce dotykają mojego podbródka i unoszą moją głowę do góry, ale tylko odrobinę, tak, by nasze twarze znalazły się na mniej więcej tym samym poziomie. Spogląda mi prosto w oczy. I uśmiecha się.
Mam wrażenie, że moje serce zaraz wyskoczy z piersi.
Nie spuszczam z niej wzroku ani na sekundę. Już teraz jest blisko, ale widzę wyraźnie, że przybliża się jeszcze bardziej i bardziej. Nasze wargi dzielą milimetry; zapominam o Stephie i o wszystkim, co sobie postanowiłem. Odruchowo wstrzymuję oddech i zamykam oczy, a wtedy ona odzywa się cicho:
-Przeprosiny przyjęte.
Otwieram gwałtownie oczy. Cała magia pryska, gdy Sophie śmieje się cicho. A potem po prostu odsuwa się, odwraca i wychodzi z pokoju, ciągle się śmiejąc.
Zostaję sam, wciąż znajdując się w stanie poruszenia, wciąż oczekując dotyku jej warg na swoich i nie potrafiąc przyjąć do wiadomości faktu, że nigdy go nie poczuję.
Jej śmiech nadal pobrzmiewa w moich uszach.


Dopiero co weszłam do domu, ale oczywiście pierwsza rzecz - laptop i nowy rozdział :D na drugi blog też zaraz wrzucę, a wszelkie zaległości u Was nadrobię jutro, słowo ;)
Co do samego rozdziału to nie wiem co ja zrobiłam z Andreasem i z Sophie – mam wrażenie, że są zupełnie innymi ludźmi niż na początku, ale chyba lubię ich teraz o wiele bardziej :D
Ściskam <3