Dziewiętnasty: Tell me why you love me.

[Andreas]

Siedzę z komórką w ręku i gotowym SMS-em do Stepha, SMS-em o krótkiej treści: Spotkajmy się u mnie, muszę ci coś powiedzieć i absolutnym brakiem odwagi do tego, by go wysłać.

No dalej, po prostu to zrób. On zasługuje na prawdę. Zresztą, Sophie nie odwzajemnia twoich uczuć, więc nie ma mowy o jakimś odbijaniu mu dziewczyny, prawda?

A poza tym Sophie nie jest jego dziewczyną, więc tym bardziej nie ma o czym mówić.

Te argumenty mnie jednak nie uspokajają. Wciąż odczuwam strach. Gapię się na tego SMS-a, walcząc sam ze sobą. I kiedy już w końcu zdobywam się na odwagę, kiedy już mam wcisnąć przycisk Wyślij, otwierają się drzwi mojego pokoju i staje w nich Sophie.

Nie mówię ani jednego słowa i ona też nie, tylko podchodzi bliżej i siada obok mnie na łóżku. Posyłam jej krótkie spojrzenie, ale nie udaje mi się o nic zapytać, bo wówczas dzieje się coś zaskakującego. Sophie chwyta mnie za rękę, unosi ją, po czym przysuwa się ku mnie blisko, obejmując swoje ciało moim ramieniem i przytulając się do mojej piersi.

10 sekund temu stała w drzwiach. A teraz jest tak blisko, że słyszę wyraźnie bicie jej serca.

Mija chwila nim oswabadzam się z tą sytuacją, nim przyjmuję ją do wiadomości i uświadamiam sobie całą jej cudowność. Wtedy też odrzucam telefon na bok, zapominając o swoim wcześniejszym dylemacie i układam ramię tak, by objąć ją ciaśniej.

-Powiedz mi – słyszę jej cichy głos. Marszczę brwi, bo nie rozumiem.

-Co mam Ci powiedzieć, Sophie?

-Powiedz mi, za co mnie kochasz.

Tylko ona jedna potrafi powiedzieć coś takiego, coś takiego, co sprawi, że moje serce przyśpieszy, moje dłonie zadrżą, a całe ciało przeniknie fala gorąca. Rozwieram szeroko oczy i po prostu milczę, wsłuchując się w jej spokojny oddech, gdy czeka, czeka na moją odpowiedź.

Zastanawiam się przez chwilę. Nie dlatego, że żaden powód nie przychodzi mi do głowy. Wręcz przeciwnie – tych powodów jest tak wiele, że nie wiem, od którego zacząć.

W końcu jednak udaje mi się to jakoś uporządkować, a wtedy odzywam się cicho:

-Jesteś szczera. Nigdy mnie nie okłamujesz, nawet jeśli wolałbym usłyszeć kłamstwo, bo wiesz, że to na dłuższą metę się nie sprawdza. Jesteś dobra i silna, czego dowodem jest fakt, że potrafiłaś się podnieść po śmierci matki. Zawsze wiesz co powiedzieć, żeby poprawić mi humor. Ale umiesz też mną potrząsnąć, żebym nie zachowywał się jak kretyn. I nawet jak jeszcze się nie dogadywaliśmy, to zawsze czułem, że dajesz z siebie wszystko, że starasz się, by było dobrze. Jesteś wyjątkowa, Sophie. Nie ma drugiej takiej jak ty.

Urywam, a ona nic nie mówi, wyraźnie kodując sobie moje słowa. Przymykam lekko powieki, rozkoszując się jej ciepłem i bliskością i w końcu doczekuję się jej odpowiedzi:

-Ale przecież jestem tylko człowiekiem. Mam mnóstwo wad.

-Owszem – przyznaję, kiwając delikatnie głową – Masz problemy z przystosowaniem się do ludzi, nie znosisz dzieci, bijesz jak dziewczyna i potrafisz być okropnym wrzodem na tyłku…

Staram się zachować powagę, ale gdy Sophie podrywa się do pozycji siedzącej i obrzuca mnie niedowierzającym spojrzeniem nie mogę się powstrzymać i wybucham śmiechem.

-Biję jak dziewczyna? – powtarza, także się śmiejąc – Wiadomość z ostatniej chwili, panie Wellinger: ja jestem dziewczyną.

Teatralnym gestem łapię się za serce i z udawaną ulgą mówię:

-Bogu dzięki! Już się bałem, że coś nie tak z moją orientacją.

To miał być żart, ale oboje odbieramy go tak samo – jako moje kolejne wyznanie miłości w jej stronę. Jak na zawołanie przestajemy się uśmiechać, zapada cisza, a my po prostu patrzymy na siebie, nawzajem próbując coś wyczytać ze swoich twarzy.

A potem powoli, bardzo powoli Sophie przysuwa się ku mnie, a mnie ogarnia przeczucie, że nie będzie już tak samo jak wtedy, gdy ją przepraszałem. Wtedy chciała zrobić sobie ze mnie żarty. Teraz ma wyraźnie inny cel.

Patrzę na jej wargi i wiem, że najbardziej w świecie pragnę poczuć ich dotyk na swoich, przyciągnąć ją do siebie i zatracić się w tej jednej chwili.

Ale jestem idiotą, jestem skończonym idiotą i właśnie dlatego odsuwam się gwałtownie, nie pozwalając jej na to tak upragnione przeze mnie zbliżenie.

W oczach Sophie nie widzę urazy, a jedynie lekkie zaskoczenie. Kręcę głową, odwracając szybko wzrok i po chwili słyszę jej cichy głos:

-Co cię powstrzymuje, Andreas?

Wciąż staram się unikać jej wzroku. Ale ona przysuwa się i łapie moją twarz w swoje dłonie. Jest zdecydowana. Tak, kiedy chce, potrafi okazać determinację. A ja nie mam siły z nią walczyć.

-Dwie rzeczy – odpowiadam szczerze – Po pierwsze fakt, że możesz być moją siostrą. Po drugie Stephan.

Jej brwi wędrują bardzo wysoko, obrazując zdumienie, jakie wywołały w niej moje słowa. Patrzy na mnie w milczeniu. I nie rozumie. A może rozumie, może rozumie to na swój własny sposób. W końcu kręci lekko głową i odzywa się:

-To nie twoja wina, że Stephan się we mnie zakochał.

Wiem, że nie moja. Nie zmienia to jednak faktu, że jest moim przyjacielem, a przyjaciele nie robią sobie takich świństw.

-Znamy się od zawsze – mówię cicho – Za nic w świecie nie chciałbym go zranić.

-Ja też bym nie chciała.

Przez chwilę panuje między nami cisza. Sophie wciąż trzyma moją twarz w swoich dłoniach, wciąż patrzy mi prosto w oczy, a ja staram się zapanować nad swoim sercem, które wyrywa się ku niej jak oszalałe.

-Ale on musi znać prawdę – dodaje po chwili, na co ja kręcę głową.

-Sophie, on mnie znienawidzi, jeśli się dowie.

Ból, brzmiący w moim głosie, musi jednocześnie odbijać się w moich oczach, bo Sophie wzdycha i szepcze:

-Nigdy nie chciałam stawać między wami, Andreas. Przepraszam.

-Nie przepraszaj. To nie twoja wina. Przecież to ja zakochałem się w tobie, a nie ty we mnie.

Ku mojemu zdziwieniu Sophie uśmiecha się, ale nie z radością, tylko z jakąś dziwną zadumą, a wręcz nawet triumfem. Chcę ją zapytać, co ma znaczyć ten uśmiech, jednak zanim udaje mi się sformułować to pytanie, ona się odzywa:

-Jesteś tego pewien, Andreas?

To zamyka mi usta. Ale tylko metaforycznie, bo dosłownie wręcz przeciwnie; otwieram je i wpatruję się w Sophie w kompletnym osłupieniu.

Co ona mi próbuje powiedzieć? To było zwykłe pytanie rzucone w przestrzeń czy wyznanie miłości?

Nie mam pojęcia. Nie mam też pojęcia, co powiedzieć, więc po prostu siedzę, milcząc i czekając na kolejny jej ruch.

A kolejny jej ruch to przysunięcie się bliżej mnie, tak blisko jak parę minut temu. Tylko, że tym razem nie reaguję. Tym razem nie myślę o Stephanie, o niewyjaśnionej sprawie z moim ojcem, którym nie wiem, kto jest i w ogóle o niczym. Wyrzucam z głowy wszystkie myśli i pozwalam tej chwili trwać.

Kiedy jej wargi po raz pierwszy dotykają moich ust, kiedy Sophie po raz pierwszy obdarza mnie niepewnym, nieśmiałym pocałunkiem, moje ciało przeszywa ostry dreszcz. Wtedy też jakby otrząsam się z szoku i odpowiadam na jej pocałunek, wkładając w to znacznie więcej namiętności i zachłanności niż na początku zamierzałem. W rezultacie Sophie wydaje z siebie cichy jęk, który mnie otrzeźwia, tak że od tej pory staram się nad sobą panować. Teraz całuję ją delikatnie i ostrożnie, jakby była z kruchego szkła. Kładę ją na łóżku, a dłońmi przesuwam po jej ramionach i talii, palcami wyczuwając każdy, nawet najsłabszy dreszcz wstrząsający jej ciałem. Trwa to parę minut, aż w końcu ogarniam się i odsuwam od niej, chociaż kosztuje mnie to więcej wysiłku niż cokolwiek innego.

Opieram swoje czoło o jej i patrzę jej prosto w oczy, podczas gdy jej dłoń przesuwa się po moich włosach, a nasze przyśpieszone oddechy mieszają się.

-Andreas – szepcze po chwili, a jej delikatne palce masują skórę mojej głowy. Poddaję się z lubością jej dotykowi, dotykowi, który uwielbiam i wtedy to się dzieje. Jej wargi ponownie się poruszają, gdy wypowiada najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek skierowała w moją stronę: - Chyba Cię kocham.

Wrr. Mam dość tego opowiadania. Wszystko jest nie tak, jak powinno, wszystko pieprzę. Na szczęście już je prawie skończyłam.

Ale żeby nie było, że ja tylko narzekam, to mam dla was dwa komunikaty:

Dla fanek Andiego: Cieszcie się, póki możecie :D

Dla fanek Stephana: To jeszcze nie koniec! Kolejne rozdziały mogą was bardzo ucieszyć ;)

A tak poza tym, to w piątek jadę na wakacje, gdzie mogę nie mieć Internetu, ale tak w 99 % będzie. Jeśli nie, rozdział następny pojawi się dopiero 7 września :)

Plus nie wiem czemu znowu szlag trafił tą czcionkę, ale nie chcę się tym denerwować, mam nadzieję, że dacie radę z czytaniem.

Pozdrawiam Was <3