Trzynasty: And then I felt it for the very first time.

[Andreas]

Mimo że sezon skoków dobiegł już końca i teoretycznie mam teraz znacznie więcej czasu na wszystko, to jednak wciąż nękają mnie szkolne zaległości. W środę wracam do domu dopiero późnym wieczorem, prawie umierając, a tam czeka mnie bardzo niemiła niespodzianka.

-No Andi, w końcu jesteś! – wita mnie już od progu głos mamy, a ona sama patrzy na mnie z mieszaniną radości i zniecierpliwienia – Ja i Thomas wychodzimy do kina, zajmiesz się Lindsay?

W odpowiedzi wydaję z siebie nieartykułowany dźwięk, który dla mnie jest jękiem niezadowolenia, ale moja matka najwyraźniej odbiera go jako potwierdzenie, bo uśmiecha się szeroko, klepie mnie po policzku i chwilę później razem z Thomasem opuszczają dom.

Zostaję sam z Lindsay, a przynajmniej tak mi się wydaje, do chwili, w której słyszę czyjeś kroki na schodach i parę sekund później widzę Sophie.

-O cześć, Andreas – mówi, lekko zaskoczona moim widokiem – Rodzice już wyszli?

Kiwam głową, przymykając na chwilę oczy. Jestem zmęczony i mam ochotę tylko położyć się do łóżka, ale przecież muszę się zająć siostrą… Wzdycham ciężko i otwieram oczy, a wtedy widzę troskę na twarzy Sophie.

-Wszystko w porządku? – pyta. Kiwam niezbyt przekonująco głową i idę do salonu, pewny, że właśnie tam znajdę Lindsay. Ale pokój jest ciemny i pusty, więc zwracam się ponownie w stronę dziewczyny.

-Gdzie Lindsay?

-U mnie w pokoju – odpowiada z lekkim uśmiechem, a ja zamieram.

U niej? W pokoju? Próbuję sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek się zdarzyło, by Sophie zajmowała się Lindsay, ale nic mi nie przychodzi do głowy. Bez względu na to, jak bardzo się zmieniła odkąd tutaj zamieszkała, to jednak nigdy nie zauważyłem, by ta zmiana objęła jej stosunek do małej. Nie lubiła dzieci, powiedziała mi to otwarcie.

Więc?

-Co ona tam robi? – pytanie, które wydostaje się z moich ust jest co najmniej głupie, ale jestem naprawdę zaskoczony. Zresztą Sophie nie wygląda na urażoną, raczej na rozbawioną moim zachowaniem. Wzrusza lekko ramionami i mówi:

-W tej chwili ogląda jakąś bajkę dla dzieci na youtube… coś o pingwinach. Musi to bardzo lubić, bo już trzy razy prosiła mnie, bym puściła jej to od początku.

Nadal wpatruję się w nią zdumiony, na co ona w końcu śmieje się, przewraca oczami i rzuca:

-Słuchaj, widzę, że jesteś zmęczony, więc jak chcesz to idź się połóż albo coś, ja chętnie z nią jeszcze posiedzę. Zresztą, za chwilę chyba pójdzie spać, prawda?

Zerkam na zegarek. Jest wpół do ósmej, a Lindsay najczęściej zasypia około dziewiątej, rzadziej później. Oczy same mi się zamykają, więc perspektywa wysiedzenia tej półtorej godziny z małą wydaje mi się prawdziwą torturą. Wzdycham i poddaję się.

-Ale obudzisz mnie, jakby coś było nie tak? – upewniam się. Sophie kiwa tylko głową i zanim udaje mi się jej podziękować, już wbiega po schodach, z powrotem na górę.

Stoję przez chwilę w miejscu, patrząc się gdzieś w przestrzeń i ciągle mając w głowie jej uśmiech.

Nie mogę zaprzeczyć, zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Ile jeszcze razy ta dziewczyna mnie zaskoczy?

[Sophie]

Nie lubię dzieci.

Lindsay jest pierwszym, któremu udaje się roztopić moje twarde serce.

Naprawdę coś się we mnie przełamuje, gdy siedzę z nią, trzymając ją na kolanach, a ona ze skupieniem malującym się na twarzy wpatruje się w ekran komputera. Nie zwracam uwagi na kreskówkę, którą ogląda z takim zaabsorbowaniem, raczej koncentrując się na Lindsay.

Dochodzę do wniosku, że jest całkiem inteligentnym i uroczym dzieckiem, nie sprawiającym większych kłopotów i w sumie daleko odbiegającym od mojego dotychczasowego wyobrażenia o rozwrzeszczanych, śliniących się i brudzących bachorach.

No i ona jest moją siostrą, co uświadamiam sobie w pełni chyba dopiero teraz i trochę mnie ten fakt szokuje.

Tak, Lindsay jest moją siostrą, przyrodnią, bo przyrodnią, ale jednak. A więc z czterech członków mojej nowej rodziny, dwóch mogę zaliczyć do tej prawdziwej biologicznie…

Kreskówka dobiega końca, na co Lindsay odwraca głowę w moją stronę, wbijając we mnie błagalne spojrzenie swoich ogromnych, błękitnych oczu i posługując się znanym sobie zasobem słów, prosi mnie o jeszcze jeden raz. Włączam więc bajkę od początku, a kiedy uwaga małej skupia się niepodzielnie na bohaterskich pingwinach ponownie pogrążam się w swoich myślach.

Tym razem myślę o Stephanie i o tym wszystkim, co się ostatnio między nami dzieje. Trochę mnie przeraża fakt, że on traktuje mnie jako kogoś więcej niż przyjaciółkę, ale chyba nie jestem tym aż tak zszokowana. W końcu spędzaliśmy ze sobą tyle czasu, że musiałabym być albo ślepa albo wyjątkowo głupia, żeby niczego nie zauważyć. Owszem, zauważyłam. Ale wciąż miałam nadzieję, że może mylnie odczytuję znaki.

Bo ja lubię Stephana. Naprawdę bardzo go lubię i jest ostatnią osobą, którą chciałabym – świadomie bądź nie – skrzywdzić. I chyba dlatego powiedziałam mu, że potrzebuję czasu, chyba dlatego nie odebrałam mu całkowicie nadziei. Bo wiedziałam, że to by go zraniło. Wiem, zachowałam się nie do końca fair.

Oświadczyłam mu, że może kiedyś będę gotowa na związek z nim, a przecież na dzień dzisiejszy nie potrafię sobie wyobrazić, byśmy kiedykolwiek mogli być razem.

Wzdycham lekko, odganiając od siebie ten problem. Na razie nie muszę się tym przejmować. Kiedyś tak, ale kto wie, co przyniesie przyszłość? Wszystko może się zmienić, w tym moje uczucia i uczucia Stephana…

I Andreasa też, przychodzi mi niespodziewanie do głowy. Zamieram pod wpływem tej absurdalnej, będącej kompletnie nie na miejscu myśli i ostudza mnie dopiero nawoływanie Lindsay.

-Jeście raz, Sophie, jeście raz…

Przewijam filmik do początku, obiecując sobie, że jeszcze ten jeden raz pozwolę małej nacieszyć się pingwinami, po czym postaram się położyć ją do łóżeczka.

Dziesięć minut później podnoszę się z krzesła, razem z Lindsay i zanoszę ją do sypialni rodziców.

Lindsay nie zamierza jednak dać się ułożyć do łóżeczka. Zaczyna płakać i jest głucha na moje wszelkie prośby i argumenty. W końcu dociera do niej, że nie zamierzam już więcej puszczać jej kreskówek i zaczyna powtarzać imię Andreasa. Na początku tłumaczę jej, że chłopak nie może teraz przyjść i dopiero po chwili uświadamiam sobie, że ona po prostu chce, żebym położyła ją do jego łóżka.

No proszę, a więc nie tylko ja lubię tam spać…

Uspokajam ją jakoś i jak najciszej mogę, zabieram ją do pokoju jej brata. Andreas jest pogrążony w głębokim śnie, więc najostrożniej jak mogę, kładę Lindsay obok niego na łóżku. Przykładam palec do ust, by pokazać jej, że musi być cicho, jeśli nie chce go obudzić. Jej wielkie oczy mają rozmiary spodków, gdy kiwa głową, na znak, że świetnie rozumie, o co mi chodzi.

Siadam na brzegu łóżka, okrywając ją tym kawałkiem kołdry, którego nie zagarnął Andreas. Głaszczę ją po głowie, aż do chwili, w której zamyka oczy. Czekam jeszcze parę minut i dopiero wtedy wychodzę z pokoju, zamykając za sobą drzwi tak cicho, jak tylko mogę. Kiedy wracam do siebie, spoglądam na telefon i widzę, że dostałam SMS-a.

Od Stephana. Otwieram go i odczytuję trzy krótkie słowa.

Spotkajmy się teraz.

Nie namyślam się zbyt długo. Prawie bez wahania odpisuję:

Okej.

Stephan jak zawsze rozpromienia się na mój widok i nie wiem czy bardziej mnie to cieszy czy krępuje. Tak czy tak uśmiecham się do niego i pytam, czy woli zostać w domu czy może pójść na spacer.

Zaskakuje mnie jego odpowiedź, bo Stephan pierwszy raz wyraża ochotę zostania w domu. Oczywiście, już nie raz tu bywał, ale zawsze kiedy odwiedzał Andreasa. Ze mną nigdy.

-Andiego nie ma? – pyta, gdy przestępujemy próg, a wewnątrz wita nas cisza i pustka.

-Śpi – odpowiadam, wskazując palcem na sufit i zamykając drzwi frontowe na klucz – Zdaje się, że miał ciężki dzień.

-A u ciebie wszystko w porządku?

Kiwam głową, uśmiechając się i prowadzę go za sobą do swojego pokoju. Stephan jest w nim pierwszy raz, więc stoi w drzwiach i rozgląda się wokoło, jeszcze długo po tym, jak ja już zajmuję wygodne miejsce na łóżku. W końcu zaznajamia się z wnętrzem na tyle, by pójść w moje ślady, a kiedy już to robi, odzywa się:

-Całkiem fajny ten twój pokój.

Unoszę kąciki warg w lekko drwiącym uśmieszku.

-Powiedziałbyś, że fajny, nawet gdyby był okropny, prawda? – rzucam, na co on też się uśmiecha.

-Powiedziałbym ci wszystko, co chcesz usłyszeć, Sophie – mówi cicho, nagle poważniejąc i patrząc mi prosto w oczy. Ja też przestaję się uśmiechać i spinam się cała, w oczekiwaniu na to, co on zamierza zrobić.

Mój mózg wysyła sygnał do mięśni, ale one nie reagują dostatecznie szybko. Wargi Stephana dotykają moich, a zanim moje mięśnie w końcu wracają do pracy, udaje mu się obdarzyć mnie jednym, trwającym przynajmniej parę sekund pocałunkiem.

Kątem oka rejestruję jakiś ruch przy drzwiach, jakiś cień przemykający po ścianie… Odskakuję od Stephana i spoglądam w tamtym kierunku, ale widzę tylko pustkę i nieprzeniknioną ciemność korytarza. Przenoszę więc ponownie oczy na siedzącego przede mną chłopaka, który wygląda na lekko przerażonego, tym co zrobił.

-Sophie – zaczyna, ale kręcę głową, przerywając mu.

-Nie mówmy o tym – ucinam.

Stephan siedzi ze mną jeszcze dobrą godzinę. Żadne z nas nie wspomina o tym pocałunku, to wydarzenie nie odciska się w naszej świadomości, nie zmienia naszych relacji, nie obciąża nas.

I dobrze.

A jednak wciąż nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ktoś oprócz nas to zobaczył…

[Andreas]

Budzę się gwałtownie, siadając od razu na łóżku i czując się, jakbym przespał nie więcej niż dziesięć minut. Przez chwilę siedzę w ciemnościach i dopiero po chwili orientuję się, że nie jestem sam, gdy do moich uszu dociera spokojny oddech.

Sophie; to pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy, jednak gdy zapalam lampkę nocną, wyraźnie widzę małe ciałko leżące tuż obok mnie i orientuję się, że w moim łóżku śpi Lindsay.

Dlaczego, nie wiem. Spoglądam na budzik i widzę, że jest za kwadrans dziewiąta. Co znaczy, że przespałem około godziny. I czuję się gorzej niż wówczas, gdy wróciłem do domu, po całym dniu spędzonym w szkole.

Wstaję powoli z łóżka, postanawiając przynieść sobie coś do picia. Wychodzę na ciemny korytarz, ale nie szukam włącznika światła. Znam ten dom wystarczająco dobrze, a nie chciałbym teraz drażnić swoich przyzwyczajonych do ciemności oczu.

A jednak dostrzegam ślad światła w tej czarnej pustce. Światło dobiega z jednego z pokojów.

Jak się szybko orientuję, z pokoju Sophie.

Zmierzam w tamtym kierunku, chcąc zobaczyć co dziewczyna robi. Jestem już przy drzwiach, zaglądam dyskretnie do środka i zamieram na widok rozgrywającej się na moich oczach sceny.

Sophie. Stephan. Siedzą razem na łóżku. Bardzo blisko siebie. On nachyla się ku niej. Ona nie ucieka.

Ich wargi się łączą.

Mijają dokładnie dwie sekundy, nim dociera do mnie, że w ogóle nie powinienem być świadkiem tego wszystkiego. Odwracam się gwałtownie i wracam do swojego pokoju, zapominając o szklance wody, zapominając o Lindsay, o zmęczeniu, o wszystkim.

Wciąż mam przed oczami ten jeden obraz. Tą jedną scenę, która nie chce odejść, która jakby wyryła się w moim mózgu, na wewnętrznej stronie powiek, a moje serce drży od przeróżnych rodzajów uczuć, które zaczynają mnie bardzo szybko wypełniać.

Żal. Wściekłość. Niedowierzanie. Zazdrość.

Zaciskam dłonie w pięści, siadając na łóżku. Słyszę swój ciężki oddech, słyszę głośne bicie swojego serca.

Próbuję zrozumieć samego siebie.

Nic z tego.

To coś powyżej to całkowita improwizacja. Mogę powiedzieć, że sama się troszkę w tym wszystkim pogubiłam, bo wystraszył mnie ogrom przewidzianych wydarzeń i postanowiłam wszystko odrobinkę przyśpieszyć. Chyba jednak nie jest moim celem stworzenie 50-rozdziałowego opowiadania, także trzeba wziąć się w garść i lecieć z tym koksem :D

Trzynasty, pechowy. Trudno ;)

P.S. Bo tak w ogóle, po komentarzach pod poprzednim rozdziałem jestem zaskoczona ilością osób, opowiadających się za Stephanem :D Pewnie też to wpłynęło na to, jak wygląda ten rozdział. No i mam nadzieję, że te osoby są zadowolone :) A dla opozycji mam dobrą wiadomość – to nie koniec komplikacji, Andreas też ma swoje do powiedzenia :D

Trzymajcie się cieplutko ;*