Dwunasty: I know I can trust you.

[Sophie]

Przez całą noc biję się z myślami. Kiedy w końcu zwlekam się z łóżka, wymięta i niewyspana, wiem jedno.

Sama nie rozwiążę tej zagadki. Potrzebuję czyjejś pomocy, a najlepiej pomocy osoby, której ta sprawa również dotyczy. Kiedy więc rodzice wychodzą do pracy, wykorzystuję okazję i rozpoczynam rozmowę z Andreasem.

-Rodzice coś przed nami ukrywają – mówię z grubej rury, co sprawia, że chłopak odrywa wzrok od książki i koncentruje na mnie całą swoją uwagę. Widać, że jest zaciekawiony i chce usłyszeć więcej. Wzruszam więc ramieniem i dodaję: - Usłyszałam, jak rozmawiają, ale nie wiem o co chodzi.

Jak najlepiej umiem powtarzam mu podsłuchaną przez siebie rozmowę. Kiedy kończę, oboje przez chwilę milczymy, aż wreszcie Andreas odzywa się pierwszy:

-Więc dotyczy to i mnie i ciebie, tak? – Kiwam głową, a on przykłada dłonie do twarzy. Zmarszczone czoło świadczy o tym, że intensywnie myśli – Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia o co może chodzić.

-Ja też – przyznaję smętnie i opieram głowę na dłoniach. Mój mózg pracuje na najwyższych obrotach, a jednak jest to wciąż niewystarczające, bowiem nie mam żadnych podejrzeń. Naprawdę nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłoby mieć coś wspólnego zarówno ze mną, jak i Andreasem i być czymś, z czego rodzice muszą robić taką tajemnicę. Wzdycham ciężko i pytam: - Myślisz, że jest jakiś sens porozmawiania z nimi o tym i ubłagania, żeby powiedzieli nam wcześniej niż w twoje urodziny?

Andreas posyła mi lekko kpiące spojrzenie, które odczytuję bez problemu.

Nie ma szans.

-Czyli musimy czekać do sierpnia – mruczę ponuro. Andreas nic nie mówi, ale czuję, że na mnie patrzy, a kiedy spoglądam na niego, widzę zaskoczenie malujące się na jego twarzy.

-Skąd wiesz, kiedy mam urodziny? – pyta wyraźnie zdumiony, a ja wcale mu się nie dziwię. Niby jesteśmy rodziną, ale przecież dopiero od paru miesięcy i jest jeszcze wiele rzeczy, których nie wiemy o sobie nawzajem. Wzruszam teraz ramieniem i odpowiadam:

-No wiesz … czytałam o tobie w Internecie.

Brwi Andreasa wędrują tak wysoko, że prawie znikają pod czupryną włosów, a na wargi wypływa dziwny uśmieszek.

-Czytałaś o mnie w Internecie? – powtarza, uśmiechając się jeszcze szerzej. Nagle czuję się niezręcznie, jakby chłopak przyłapał mnie na gorącym uczynku.

-Co w tym dziwnego? – rzucam, gdy już odzyskuję rezon – Jesteś dość sławny, zdziwiłbyś się ile ciekawych rzeczy o tobie znalazłam…

Na jego twarzy maluje się teraz żywe zainteresowanie, pomieszane z rozbawieniem.

-Na przykład?

Ma taką minę, że nie mogę się powstrzymać i wybucham głośnym śmiechem.

-Jak cię to tak bardzo interesuje, to sam sprawdź – wskazuję ręką na jego laptopa, leżącego na biurku. Ku mojemu zaskoczeniu, Andreas korzysta z tej propozycji; wstaje, zabiera laptopa i siada z powrotem na łóżku. Kiedy wpisuje swoje imię i nazwisko w wyszukiwarce od razu wyskakuje kilkadziesiąt stron, a on, wyraźnie zafascynowany, otwiera pierwszą lepszą.

Przez następne pół godziny, jeśli nie dłużej, siedzimy obok siebie odczytując różne informacje i fakty z życia Andreasa, a on sam ma okazję sprostować plotki i razem ze mną wyśmiać tych, którzy je stworzyli. W końcu dajemy sobie spokój, zdając sobie sprawę, że to zwykłe marnotrawstwo czasu. Kładę się wygodnie na łóżku, opierając się plecami o stos poduszek, a on siada obok mnie i przez chwilę oboje milczymy.

W końcu to on pierwszy przerywa ciszę, poruszając ostatni temat, jakiego bym się spodziewała:

-Steph dzwonił do mnie wieczorem, bardzo szczęśliwy. Powiedział mi, że wyznał ci swoje uczucia. A ty nie uciekłaś.

Spoglądam na niego bardzo zaskoczona, ale kiwam głową twierdząco.

-Nie chcę już więcej uciekać – wyznaję cicho, nie odwracając wzroku. Przypominam sobie, jak kiedyś bałam się jego błękitnych oczu, bo wydawało mi się, że sięga nim znacznie głębiej, niżbym sobie tego życzyła. Teraz jego spojrzenie mnie uspokaja. Wiem, że nie muszę się już bać, bo Andreas tylko chce, żebym była szczęśliwa.

I rzeczywiście jestem.

Naprawdę jestem teraz szczęśliwa.

Na jego twarzy pojawia się uśmiech, kiedy przysuwa się bliżej mnie i powoli obejmuje mnie ramieniem. Nawet przez myśl mi nie przychodzi, by go odepchnąć; wręcz przeciwnie, opieram wygodnie głowę na jego piersi, wtulając twarz w jego ciepłą szyję. Tak dawno nikt mnie nie przytulał, tak dawno nikt nie był tak blisko mnie, że nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo mi tego brakowało. Wzdycham cicho, przymykając oczy, a Wellinger odzywa się cicho:

-Lubię tą nową Sophie, wiesz?

-Raczej starą – prostuję, a on obejmuje mnie mocniej - Jestem teraz taka, jak kiedyś.

Unoszę lekko głowę, żeby na niego spojrzeć i natrafiam na jego uśmiech. Uśmiech, którego nie sposób nie odwzajemnić. Andreas wyciąga rękę i przesuwa delikatnie palcem po moim policzku, a potem szepcze:

-I mam nadzieję, że już zawsze taka będziesz, stara-nowa Sophie.

Śmieję się krótko, a on pochyla się i całuje mnie w czoło.

Nie jest to żaden romantyczny pocałunek, który powinien wprawić mnie w zakłopotanie. Odczytuję to jako prosty, przyjacielski gest, napawający mnie spokojem i poczuciem bezpieczeństwa. A kiedy potem ponownie wtulam się w ramiona Andreasa wiem już, że mu ufam.

I on też z pewnością o tym wie.

Och dżizas. Nie komentuję tego rozdziału. Jedno tylko słówko: porażka.

Wybaczcie, po prostu wybaczcie.

P.S. Zaległości u Was nadrobię jak najszybciej, obiecuję.