Czternasty: I don't understand it all...

[Stephan]

Zabawne, jak wielki wpływ na życie człowieka może mieć jedno wydarzenie.

Po tamtym wieczorze, po tamtym krótkim pocałunku wciąż czuję euforię i jeszcze większą nadzieję. Dobry humor nie opuszcza mnie ani na moment, ciągle się uśmiecham i inni w końcu też to zauważają.

-Stephan, chyba wyrosły ci skrzydła, co? – wita mnie trener klubowy, gdy pojawiam się w piątek rano na skoczni - Dobrze, przydają się ci się, bo ostatnio coś nie za dobrze ci idzie to latanie…

Normalnie taka jawna reprymenda by mnie przygasiła, teraz jednak tylko uśmiecham się szerzej i z większym niż wcześniej zapałem zmierzam w stronę wyciągu.

Na górze spotykam Andiego, który jest w trakcie rozgrzewki. Na mój widok uśmiecha się krótko, ale zaraz potem ponownie poważnieje, a ja dopiero teraz dostrzegam, że on – w przeciwieństwie do mnie – jest ostatnio bardzo przygaszony.

-Co jest, stary? – pytam, korzystając z okazji, że zostało jeszcze dziesięć minut do rozpoczęcia treningu, a w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby nas podsłuchać. Andi obrzuca mnie krótkim, nierozumiejącym spojrzeniem, więc dodaję: - Ostatnio nie bardzo tryskasz radością życia.

Tym razem nie zostaję zaszczycony ani jednym spojrzeniem, zaczynam więc mieć wrażenie, że on po prostu unika patrzenia na mnie, chociaż nie potrafię zrozumieć dlaczego. Nie odpuszczam jednak. Wpatruję się w jego profil tak długo, aż w końcu Andreas wzdycha i mruczy cicho:

-To nic takiego … Odpuść, Steph…

-Tak, tak jakbyś ty mi zawsze odpuszczał – mówię ironicznym tonem. Tym razem jednak zostaję już całkowicie zignorowany, a zanim udaje mi się jeszcze raz podjąć ten temat, pojawiają się kolejni skoczkowie i okazja do rozmowy ucieka.

Ale nie ma tak łatwo.

Jeszcze to z niego wyciągnę.

[Andreas]

Wracam z treningu rozeźlony i sfrustrowany. Zły humor nie opuszcza mnie ani na moment, a teraz wszystko wskazuje na to, że nastawienie psychiczne przełożyło się na fatalne skoki. Byłem bez wątpienia najgorszy ze wszystkich dzisiaj skaczących.

A kto był najlepszy?

Stephan.

Biorę głęboki oddech, próbując się uspokoić. Przecież Steph jest moim przyjacielem. Do tej pory nie prezentował wybitnej formy, chyba dobrze, że wreszcie zaczął dobrze skakać, prawda?

Jesteś jego przyjacielem, Andreas, powtarzam sobie w kółko, jak maniak. Jesteś jego przyjacielem i powinieneś się cieszyć z jego sukcesów. Ostatecznie, on też zawsze się cieszył z twoich. On też cię zawsze wspierał i nie okazywał niezdrowej zazdrości, bo pozostawał w twoim cieniu …

Siadam na kanapie w salonie i przeczesuję włosy palcami. Po głowie krąży mi tyle myśli, że czuję się, jakby miała zaraz wybuchnąć. Wciąż jestem w trakcie przekonywania samego siebie, że wszystko się jakoś ułoży, gdy słyszę czyjeś kroki na drewnianej podłodze.

-W końcu jesteś – mówi Sophie, a ja podnoszę głowę i spoglądam na nią. Stoi w drzwiach pokoju i patrzy na mnie nieco zagadkowo. Gdy nasze oczy się spotykają, uśmiecha się, jak zawsze na mój widok, a ja wiem dobrze, że moja próba odwzajemnienia tego uśmiechu jest co najmniej nieudana – Wszystko w porządku? – pyta, podchodząc bliżej. Już ma usiąść w fotelu, gdy ja podnoszę się gwałtownie z kanapy.

-Tak, w najlepszym – mówię szybko. Stoimy teraz naprzeciwko siebie, a ona marszczy brwi.

-Andreas… ostatnio mnie unikasz– odzywa się po chwili ciszy.

Odwracam szybko wzrok, żeby nie musieć na nią patrzeć, ale czuję, że ona patrzy na mnie, patrzy wyczekująco i nie zamierza mi odpuścić.

-To nieprawda – mruczę całkowicie nieprzekonującym tonem, po czym poruszam się, by ją wyminąć, ale Sophie robi krok w bok w tym samym momencie, ponownie stając mi na drodze.

-Nie wierzę ci – oznajmia. Posyłam jej krótkie, niepewne spojrzenie i widzę, że skrzyżowała ramiona na piersiach, a jej oczy zwęziły się podejrzliwie. Wzdycham cicho i nic nie odpowiadając, ponownie próbuję ją ominąć, ale robi to samo co wcześniej, więc zwyczajnie odwracam się na pięcie i wychodzę z pokoju.

-Andreas! – krzyczy za mną. Chwilę później łapie mnie za rękę i zmusza, bym na nią spojrzał.

-Powiesz mi o co chodzi?

Słyszę złość w jej głosie i wiem, że nie ma co liczyć na to, iż da mi spokój. Narasta we mnie frustracja i bezsilność, zwłaszcza, że ja sam nie mam pojęcia, o co chodzi. Nie rozumiem swojego zachowania, nastrojów i tego wszystkiego, co się ze mną ostatnio dzieje.

Nie rozumiem, co robi ze mną ta dziewczyna.

-O nic nie chodzi, rozumiesz? – cedzę przez zaciśnięte zęby, jednocześnie piorunując ją wzrokiem – Po prostu nie mam ostatnio humoru, ale to przejdzie …

-A konkretnie od kiedy nie masz tego humoru? – drąży Sophie, po raz trzeci stając mi na drodze. Zaraz potem postępuje krok w moją stronę i spogląda mi prosto w oczy, z bardzo niewielkiej odległości, na co automatycznie odwracam wzrok – Mam wrażenie, że czegoś mi nie mówisz – dodaje, a w jej głosie pobrzmiewa żal i uraza. Świetnie, jeszcze tego mi było trzeba. Wzdycham kolejny raz, kręcąc głową, a ona nie przestaje: - Chodzi o skoki, tak? Nie idzie ci na treningach?

-Nie – odpowiadam krótko, pragnąc uciąć temat. Równie dobrze mógłbym jednak nic nie powiedzieć, bo chwilę później pada następne pytanie:

-To może masz jakieś problemy w szkole?

-Nie, przestań już…

-Coś ze mną?

Zaskakuje mnie to na tyle, że w końcu skupiam na niej swoje spojrzenie. Na niej, a konkretnie na jej oczach. Zwykle niebieskie, teraz są prawie szare od kłębiącego się w nich niepokoju. Przesuwam wzrok niżej i zatrzymuję się na jej ustach.

Ogarnia mnie takie uczucie, jakby ktoś ścisnął mi mocno wszystkie wnętrzności. Przełykam ślinę, znów szybko odwracając wzrok i mówię cicho:

-Nie. Daj sobie spokój, Sophie.

Słyszę, jak wzdycha z frustracji, ale zanim udaje jej się coś jeszcze powiedzieć, drzwi frontowe otwierają się gwałtownie i do środka wchodzi Thomas, trzymając w ramionach Lindsay.

-Na spacel! – krzyczy, szamocząc się i wyrywając – Ja ce na spacel!

-Kochani, czy moglibyście … - zaczyna Thomas, ale ja nie daję mu skończyć.

-Ja ją zabiorę – mówię szybko, po czym zabieram Lindsay, wkładam ją do stojącego przy schodach wózka i opuszczam w pośpiechu dom, zadowolony, że mam okazję znaleźć się na świeżym powietrzu, z dala od wszystkich.

Z dala od Sophie.

[Sophie]

Zostaję w domu z ojcem i jego ciekawskimi spojrzeniami za jedynego towarzysza, więc szybko idę do swojego pokoju i robię pierwszą rzecz, która przychodzi mi teraz do głowy.

Dzwonię do Violi.

-No witam, witam, Willingen – słyszę jej kpiący głos – Stęskniłaś się za starą przyjaciółką?

-Weź mi nie wypominaj, nie mam nastroju – mruczę, rozkładając się wygodnie na łóżku i wzdychając ciężko w poduszkę.

-No już, wyżal się.

Więc opowiadam jej o wszystkim, co się wydarzyło, odkąd wróciłam z Marburga. Mówię jej o Stephanie i Andreasie, celowo jednak przemilczając swój stosunek i odczucia do tej całej sprawy. Ale oczywiście Viola nie byłaby Violą, gdyby dała się w taki sposób obejść.

-A ty, Sophie? – pyta chytrze, a ja mam ochotę ją udusić.

-Nie wiem – mówię cicho – Nic nie wiem.

-Więc mówisz, że Andreas nagle zaczął cię unikać i tak dalej?

Przytakuję i mam ogromną nadzieję, że Viola wymyśli jakieś logiczne wytłumaczenie zachowania Wellingera.

-No dobra, to zaraz ci powiem, co ja myślę – słyszę je dziarski ton. Podpieram głowę na łokciu i czekam na jej opinię – Pamiętasz, jak przyjechałaś do Marburga i spotkałyśmy się wtedy w kawiarni? – znowu krótko potakuję, a ona kontynuuje z rosnącą ekscytacją w głosie: - No więc pewnie pamiętasz też, że jak to ja, próbowałam podrywać tego twojego Andreasa. Ale nic z tego nie wyszło.

No tak, tego bym nie mogła zapomnieć. I jak widać, Viola też nie zapomniała. Ale ostatecznie, to była jej pierwsza taka porażka. Wcześniej nie spotkała faceta, który nie połknąłby haczyka i nie dał jej się owinąć wokół palca. Nie mogę jednak zrozumieć, czemu teraz o tym wspomina. Czy nie miałyśmy rozmawiać o mnie?

Już mam jej o tym delikatnie przypomnieć, kiedy ona dodaje:

-Prawie na mnie nie spojrzał. Jakbym nie istniała. No i jasne, że ze mną rozmawiał, ale tylko dlatego, że ja go do tego zmuszałam, a on nie chciał być niegrzeczny. Jednak poza tym, w ogóle się dla niego nie liczyłam.

No teraz to już jestem całkowicie pewna, że nie rozmawiamy o mnie. Wzdycham cicho.

-Viola, bardzo mi przykro z tego powodu, ale czy nie miałyśmy …

-Właśnie do tego zmierzam – przerywa mi. Milknę więc i czekam na puentę. A Viola bierze głęboki oddech i kończy: - Miał mnie zupełnie gdzieś, bo przez cały czas patrzył tylko na ciebie.

Mija parę sekund nim dociera do mnie to zdanie, z całym jego sensem i przesłaniem, a to sprawia, że otwieram usta i natychmiast je zamykam. Nie tego się spodziewałam. Zdecydowanie nie tego.

-Co? – tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić. Viola śmieje się do słuchawki.

-Tylko mi nie mów, że tego nie zauważyłaś.

Nie. W ogóle nie zauważyłam. Co za niedorzeczność! Kręcę głową i odzywam się:

-Viola, wybacz, ale muszę to powiedzieć: oszalałaś.

Jej jednak nie zrażają ani te słowa, ani jawny sceptycyzm, z jakim je wypowiedziałam, bo już po chwili kontratakuje:

-Sophie, skarbie, umówmy się, że jednak mam znacznie większe doświadczenie, jeśli chodzi o miłość i facetów – otwieram usta, by zaprotestować, jednak ona, jakby to wyczuwa, bo szybko dodaje: - Słuchaj, zrobisz co zechcesz. Ale zobaczysz, że prędzej czy później on sam się zorientuje, co do ciebie czuje. Pewnie jeszcze tego nie wie, może nawet nie myśli o tobie w ten sposób, bo teoretycznie jesteś jego siostrą, ale wierz mi, w końcu do niego dotrze. A wtedy … - Viola wzdycha cicho – Nie wiem, zazdrościć ci czy współczuć?

Kręcę tylko głową i nic nie mówię. W końcu dziękuję jej i żegnam się, obiecując niedługo zadzwonić. Odkładam telefon na szafkę nocną i przyciskam twarz do poduszki, podczas gdy w mojej głowie szaleje burza myśli.

Nie wiem, co mam teraz zrobić.

Ale wiem jedno.

Andreas ze mną porozmawia, czy to mu się podoba czy nie.

Już ja o to zadbam.

Tak, tak, to znowu ja. Dzisiaj dokończyłam ten rozdział, więc dodaję, a co tam ;) Mam nadzieję, że jeszcze nie macie mnie dość :P I wiem, że znów mam minimalne zaległosci u Was, obiecuję, że dziś wieczorem, a najpóźniej jutro je nadrobię :D

Całusy ;*