Jedenasty: A little hope is helping, too much hope can destroy.

[Sophie]

Budzą mnie promienie słońca, kłujące w oczy.

Rozwieram powieki tylko na krótką chwilę, wydaję z siebie cichy jęk niezadowolenia, po czym przewracam się na drugi bok, plecami do padającego światła.

Wtulam twarz w poduszkę, gotowa natychmiast zasnąć, kiedy do moich nozdrzy dociera znajomy zapach. Walczę przez parę sekund z powiekami, aż w końcu otwieram oczy, unoszę lekko głowę i rozglądam się dokoła.

Nie jestem w swoim pokoju.

Tylko w pokoju Andreasa.

A kiedy po chwili łączę logicznie ten fakt z powodem swojej pobudki dociera do mnie, że wiosna jest w rozkwicie, że wiosną nie ma skoków, a kiedy nie ma skoków to Andreas siedzi w domu.

No nie zawsze siedzi.

Czasem też leży.

Tak jak teraz.

Siadam gwałtownie i niemal wstrzymuję oddech, gdy dostrzegam go obok siebie. Leży na brzuchu, z głową odwróconą w drugą stronę, więc nie widzę jego twarzy, ale miarowy oddech docierający do moich uszu mówi mi, że chłopak jest pogrążony w głębokim śnie.

Zrzucam z siebie kołdrę i powoli, bardzo powoli i cichutko wstaję z łóżka, po czym podążam do drzwi. Naciskam na klamkę i wyślizguję się bezszelestnie na korytarz. Przechodzę parę kroków i opieram się o ścianę. Dopiero teraz zaczynam znów normalnie oddychać.

Próbuję jeszcze uspokoić zbyt szybko bijące serce, gdy słyszę:

-Sophie?

Odwracam się gwałtownie i widzę ojca, stojącego na szczycie schodów. Patrzy na mnie przyjaźnie, jak to on, ale w jego spojrzeniu widzę też lekką dezorientację. Nic dziwnego. Jest pewnie wcześnie rano, a ja stoję na korytarzu i to nie w pobliżu swojego pokoju, opierając się o ścianę.

-Cześć, tato – mówię, chociaż drugie słowo ledwo przechodzi mi przez gardło. Wyzbyłam się już prawie wszystkich toksycznych uczuć, ale tego jednego nie umiem. Nie umiem mu wybaczyć. Zbyt bardzo zranił i zawiódł mnie i mamę.

Przede wszystkim mamę.

-Wszystko w porządku? – pyta, postępując krok w moją stronę i uśmiechając się niepewnie – Dopiero wpół do siódmej, dlaczego już nie śpisz?

Wzruszam ramieniem. Nie jestem i nigdy nie byłam najlepsza w kłamaniu, ale o dziwo udaje mi się rzucić całkiem przekonująco:

-Byłam w łazience.

Ojciec kiwa głową i nic już nie mówi, więc wysilam się na krótki uśmiech, po czym podążam szybko w stronę swojego pokoju. Tam ścielę łóżko, które wczorajszej nocy zostawiłam w chaosie i próbuję jakoś się z nim pogodzić.

Bo bez względu na to co mówi Andreas, nie powinnam przesadzać.

Przecież też jestem człowiekiem. Dziwnym, zamkniętym w sobie i osamotnionym, ale człowiekiem. W dodatku dziewczyną, dziewczyną, która potrzebuje kogoś, kto by się nią zaopiekował. A kiedy ktoś się tobą opiekuje to bardzo łatwo od wdzięczności i zaufania przejść do nieco bardziej destrukcyjnych uczuć.

Nie chcę miłości. Nie teraz. Jeszcze nie teraz.

Właśnie dlatego nakazuję sobie ostrożność.

Uważaj, Sophie. Uważaj.

Zgodnie z postanowieniem, uważam. Zachowuję ostrożność, ale jednocześnie nie przestaję ciągle posuwać się do przodu i bardzo rzadko się cofam. Już nie budzę się w nocy zlana potem. Nie zamykam się też w swoim pokoju. Często spędzam czas ze Stephanem, z Andreasem, nawet z Karen i ojcem. Mam wrażenie, że Lindsay mnie polubiła, a i ja zaczynam przekonywać się do niej, chociaż nigdy nie przepadałam za dziećmi. Wszystko staje się łatwiejsze. Moje życie powoli nabiera kolorów, mój świat budzi się z zimowego snu, tak jak wokół rozkwita wiosna. Odżywa we mnie nadzieja i szczęście. Wracam do siebie. Ja, stara Sophie. I bardzo mnie to cieszy.

Zresztą, nie tylko mnie. Widzę, że zarówno Stephan, jak i Andreas z radością witają tą starą Sophie, której nie znali, ale którą przyjmują z pełną akceptacją. Jest to dla mnie niezmiernie ważne, bo oni obaj stali się ludźmi, na których bardzo mi zależy.

Nie mogłabym porównać relacji łączącej mnie ze Stephanem do tej, która łączy mnie i Andreasa. Stephan był pierwszą osobą, którą poznałam w Willingen, która w pewnym sensie wprowadziła mnie do nowego świata. Stephan dał mi promyczek nadziei, okazał mi zrozumienie. Pomógł mi, chociaż nie powiedziałam mu w czym tkwi problem. Uszczęśliwił mnie, chociaż nie wiedział, co jest powodem mojego nieszczęścia. Zrozumiał mnie, chociaż nigdy mu niczego nie ułatwiałam. Był. Przede wszystkim zawsze był przy mnie.

Spędzamy więc razem czas, wciąż na skoczni, choć od czasu do czasu daję się namówić na spacer. Na jednym z takich spacerów złapał mnie za rękę. Tak jak zrobił to dwa miesiące temu. Tym razem nie wyrwałam się i wiem, że ten pozornie prosty gest, niecofnięcie ręki, znaczył dla niego bardzo dużo.

Ale jest też Andreas. Ten, który od pierwszej chwili pokazał mi, że mogę na niego zawsze liczyć. Ten, który ciągle proponował mi swój rękaw, ten który zabrał mnie do Marburga, ten który od początku chciał być tym, który się mną zaopiekuje.

Nie wiem czy jeszcze kogoś takiego potrzebuję. Ale wiem, że gdybym potrzebowała, to on zawsze będzie obok, gotowy mi pomóc.

No i on jest moim bratem. Przybranym, ale jednak. Próbuję spojrzeć na niego pod tym kątem, lecz to przychodzi mi z trudem. Bo Andreas … po prostu jest. Jest i koniec. Jego nie dotyczą żadne ramy i szufladki. Gdybym więc miała odpowiedzieć na pytanie kim jest dla mnie, to powiedziałabym chyba: nieodłączną częścią mojego życia. Częścią bardzo dla mnie ważną, której potrzebuję i o którą zamierzam dbać.

Bo wiem, że tego nie pożałuję.

[Stephan]

Przychodzę pod dom Andiego, zgodnie z umową, o siedemnastej. Sophie nie każe mi długo czekać, wychodzi prawie od razu, wita mnie uśmiechem i tak zaczyna się nasz spacer. Cieszę się, że wreszcie chce spędzać ze mną czas poza skocznią. Jakimś postępem to na pewno jest.

Przyglądam jej się i nie mogę wprost wyjść z zachwytu. Za każdym razem, gdy na nią patrzę moje serce wariuje i tylko częściowo udaje mi się je uspokoić. Staram się nie gapić na nią cielęcym wzrokiem, ale chyba średnio mi to wychodzi i ciągle zastanawiam się jak to jest, że ona tego nie dostrzega. Przecież nawet ślepy by zauważył, że jestem w niej na zabój zakochany. Jak może tego nie widzieć?

Chyba, że nie chce widzieć.

Wyciągam rękę i łapię ją za dłoń. Nie protestuje, pozwala mi spleść swoje palce z jej, a ja uświadamiam sobie, że to chyba jak na razie mój największy sukces. Chciałbym czegoś więcej, czegoś dużo więcej niż to trzymanie się za ręce, ale dociera do mnie, że, niestety, Andi miał rację. Nie mogę zbyt szybko działać. Nie mogę jej odstraszyć.

Chociaż … czy to faktycznie jeszcze stanowi problem? Od jakiegoś czasu Sophie jest jakby zupełnie inną osobą. Teraz też normalnie ze mną rozmawia, śmieje się i wydaje się szczęśliwa. Naprawdę, mam wrażenie, że cały ten smutek i strach przed ludźmi odpłynęły w dal. Jest dalej sobą, ale znacznie szczęśliwszą i bardziej otwartą wersją siebie. Wersją, którą również kocham.

W pewnej chwili zdobywam się na odwagę i zagajam:

-Myślisz, że można się w kimś zakochać od pierwszej chwili, w której się go spotyka?

Wydaje się zaskoczona tym pytaniem, ale wzrusza ramieniem i odpowiada:

-Może. Mnie się to nigdy nie przytrafiło, ale chyba takie rzeczy się zdarzają.

Oczywiście, że się zdarzają. Mnie się zdarzyła. Chodzi o ciebie, Sophie.

Chciałbym jej to wszystko powiedzieć, ale wiem, że nie mogę. Powoli, Steph. Tylko powoli.

-Czemu pytasz? – interesuje się Sophie, posyłając mi uważne spojrzenie. Teraz to ja wzruszam ramieniem.

-Bez powodu.

Przez chwilę milczymy. Zbieram myśli, starając się jakoś naprowadzić temat na właściwe tory. Nie wiem jeszcze co chcę zrobić. Zasugerować jej delikatnie, że coś do niej czuję? Dowiedzieć się, czy mam u niej jakiekolwiek szanse? A może na razie w ogóle o tym nie wspominać?

Jednak zanim udaje mi się jakoś zacząć rozmowę, to Sophie odzywa się pierwsza:

-Właściwie, dlaczego nie masz dziewczyny, Steph?

Nie wierzę, że o to zapytała. Teraz, kiedy spacerujemy razem, trzymając się za ręce, a ja nawet już nie próbuję ukryć swojego zachwytu, gdy tylko na nią patrzę.

Sophie, co jest z tobą? Przecież nie jesteś ślepa ani głupia. Musisz to widzieć.

Musisz wiedzieć, ile dla mnie znaczysz.

Ogarnia mnie lekka konsternacja i jakaś rozpaczliwa potrzeba pokazania jej wreszcie prawdy. Może i będę tego żałował. Ale dłużej nie wytrzymam.

Zatrzymuję się powoli i zwracam w jej stronę. Sophie patrzy na mnie zaskoczona, gdy unoszę nasze złączone dłonie i spoglądam jej prosto w oczy.

-Naprawdę nie wiesz, dlaczego? – pytam cicho. W jej błękitnych tęczówkach błyska lekki strach. Przełyka ślinę i kiwa powoli głową.

-Chyba wiem – odpowiada równie cicho, po czym wzdycha – Steph…

-Wiem, przecież, wiem – też wzdycham, puszczając jej rękę i odsuwając się – Nie powinienem … ale …

-Bardzo cię lubię – mówi łagodnie, a kiedy na nią spoglądam, widzę, że się uśmiecha. Już nie widzę w jej oczach strachu, tylko delikatny żal i zachętę, jednocześnie – Naprawdę. Tylko … nie jestem jeszcze gotowa na żadne związki, okej? Nie mówię nie, ale … potrzebuję czasu.

Czas. Tak samo mówił Andreas. Jednak teraz nie jestem w stanie o tym myśleć. Ogarnia mnie trudna do opisania euforia. Bo właśnie dała mi nadzieję. Bo właśnie przyznała, że nie jestem jej obojętny i w niedalekiej przyszłości może spełnić moje marzenie.

-Będę czekał – przyrzekam, uśmiechając się. Ona też się uśmiecha, po czym przysuwa się ku mnie i całuje mnie w policzek. Moje serce wariuje.

A kiedy potem Sophie chwyta mnie za rękę, by kontynuować nasz spacer, czuję się jak najszczęśliwszy człowiek na świecie.

[Sophie]

Wracam ze spaceru ze Stephanem w dobrym nastroju. Uśmiecham się do samej siebie i wręcz nie mogę doczekać się momentu, w którym ujrzę swoją rodzinę. Tak, naprawdę zaczęłam ich tak traktować. Wreszcie jestem elementem pasującym do układanki, a nie puzzlem, który przypadkiem trafił do innego pudełka.

Zdejmuję bluzę i odwieszam ją, a potem zmierzam w stronę schodów. Już kładę stopę na pierwszym stopniu, gdy dociera do mnie przytłumiony głos Karen:

-Musimy mu powiedzieć.

Głos dochodzi zza zamkniętych dni salonu, znajdującego się niemal tuż za ścianą. Zaintrygowana podchodzę bliżej, a wtedy słyszę ciche westchnienie i odpowiedź swojego ojca:

-Przecież już o tym rozmawialiśmy, prawda? Powiemy mu, jak skończy 18 lat.

-Tak miało być, ale pojawiła się Sophie. A jej też to przecież dotyczy, Thomas. Zarówno ona, jak i Andi mają prawo znać prawdę.

Drgam na dźwięk swojego imienia, a mój ojciec odpowiada:

-Prawdę, której sami nie jesteśmy do końca pewni.

-Możemy się upewnić… - nalega jeszcze Karen, jednak mój ojciec jest nieugięty.

-Nie. Słuchaj, nie mam siły o tym teraz rozmawiać, dobrze? Po prostu zaczekajmy do urodzin Andiego. To przecież za cztery miesiące.

Karen wzdycha, ale już nie protestuje. Słyszę za to jej kroki na drewnianej podłodze, więc szybko wbiegam na schody i uciekam do swojego pokoju.

Tam zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie. Dobry humor gwałtownie znika, zamiast tego pojawia się niepokój, ale też ciekawość. Nie wiem o co chodzi. Ale wiem, że dotyczy również mnie, a to sprawia, że nie mogę się powstrzymać.

Muszę się dowiedzieć.

Muszę poznać prawdę.

Uch. Nie jestem zadowolona. Zaczynanie nowego opowiadania nie było chyba dobrym pomysłem, bo teraz w ogóle nie umiem skupić się na tym. No ale fabułę mam obmyśloną, więc myślę, że jakoś to doprowadzę do końca. Końca nie widać, bo uwierzcie mi, wydarzeń i rozdziałów będzie jeszcze aż do porzygu :D

Trzymajcie się ;)

P.S. Na drugim blogu również nowy rozdział, zapraszam chętnych :)