Ósmy: Everything is better with you.

Czwartek mija bardzo wolno. Lekcje ciągną się niemiłosiernie, a ja mam już dość. Z utęsknieniem oczekuję na nadejście weekendu, wręcz odliczając czas, jaki jeszcze do niego pozostał.

Brzmi dzwonek kończący trzecią lekcję, a ja wychodzę z klasy jako jedna z ostatnich osób. Jeszcze 4 lekcje.

Przemierzam powoli korytarz, z wzrokiem wbitym w ziemię i głową pełną myśli. Docieram do schodów i już mam stawiać stopę na pierwszym stopniu, gdy słyszę, jak ktoś woła moje imię.

Odwracam się i widzę Andreasa, przeciskającego się przez tłum ludzi. Zastanawiam się, czego może ode mnie chcieć; w szkole raczej rzadko rozmawiamy. Głównie dlatego, że on prawie tu nie bywa, a kiedy już jest, to skupia się na nadrabianiu zaległości, a nie na mnie.

W końcu udaje mu się do mnie dostać, a wtedy staje blisko mnie i mówi, lekko zdyszany:

-Właśnie dostałem wyniki testu.

Cofam się automatycznie, bardziej z odruchu niż z potrzeby i spoglądam na niego wyczekująco. Nie wiem czemu, ale naprawdę chcę wiedzieć, jak mu poszło.

-Napisałem go na 64%. Czyli zaliczyłem pierwszy semestr i póki co, mam spokój.

Uśmiecha się szeroko, z wyraźnym szczęściem i ulgą. Wysilam się na lekki uśmiech i odpowiadam:

-Cieszę się. Mówiłam, że ci się uda.

Andreas kiwa głową, a ja zastanawiam się, czy jeszcze coś chce mi powiedzieć czy rozmowa skończona i mogę iść swoją drogą. Poprawiam pasek torby na ramieniu i już mam się pożegnać, kiedy on dodaje:

-Bardzo wiele mi dała nauka z tobą. Właściwie, gdyby nie to, na pewno bym nie zaliczył tego testu. Dlatego pomyślałem, że jestem ci winny podziękowania. I nie tylko. Powinienem ci się jakoś odwdzięczyć.

Nie brzmi to zbyt dobrze, w każdym razie nie dla mnie. Bo od razu przez głowę przewijają mi się różne formy odwdzięczania się komuś za coś i raczej każda przewiduje wspólne spędzenie czasu, a nie jest to coś, na co mam szczególną ochotę.

Przełykam ślinę i rzucam szybko:

-Nie musisz mi się za nic odwdzięczać. To nic takiego.

Wiem jednak, że nie mam co się kłócić. Widzę na jego twarzy determinację. Nie ma żadnych szans, że się z tego wykręcę.

-Sophie, gdybym oblał ten test, groziłaby mi poprawka i możliwe, że nie zaliczyłbym drugiej klasy. Więc w pewnym stopniu przyczyniłaś się do tego, że w ogóle kiedyś tam ukończę szkołę. A ukończenie szkoły to jednak nie jest nic takiego.

Wzdycham cicho, bo nie udaje mi się znaleźć żadnego kontrargumentu. Ale on nawet nie czeka aż coś powiem, tylko dodaje prawie od razu:

-Słuchaj, nie mam czasu się z tobą sprzeczać, bo za trzy godziny muszę być na lotnisku we Frankfurcie, a nawet się jeszcze nie spakowałem. Ale wrócimy do tej rozmowy, jak już przyjadę w środę, dobra?

Wzruszam tylko ramieniem, na co on obdarza mnie krótkim uśmiechem i odchodzi pośpiesznie.

Mija chwila, zanim i ja ruszam się z miejsca. Właściwie, dopiero dzwonek wyrywa mnie z zamyślenia. Wspinam się po schodach i kieruję ku sali z chemii, odczuwając lekkie obawy w stosunku do środy. Odganiam je jednak. Dzisiaj jest dopiero czwartek. Czwartek bez Andreasa, a więc i bez rodzinnego spędzania czasu. Mogę iść na skocznię. Mogę zobaczyć się ze Stephanem.

Uśmiecham się pod nosem, a moje serce odzyskuje lekki rytm.

Będzie dobrze.

Kiedy przychodzę na Müllenkopfschanze, on już tam jest. Siedzi na tym samym miejscu co zawsze, wpatrzony w profil skoczni i …

I co? Czeka? Tak, czeka i to na mnie. Nagle odczuwam dziwne ciepło na sercu, gdy dociera do mnie, że jestem elementem jego życia i codzienności. Może nawet ważnym elementem.

Pokonuję schody i siadam obok niego. Uśmiecha się na mój widok, a ja odpowiadam tym samym. Mam wrażenie, że z każdym dniem mój uśmiech jest coraz szerszy, radośniejszy i bardziej szczery. I bardzo mnie to cieszy.

-Nie sądziłem, że dzisiaj przyjdziesz – odzywa się, a ja dobrze wiem, o co mu chodzi. W końcu dzisiaj czwartek. Wtedy też uświadamiam sobie, że on wcale nie musiał przychodzić, mógł założyć, że się nie pojawię i po prostu zostać w domu. A jednak. Jednak przyszedł, na wypadek, gdybym tu była. Uczucie ciepła na sercu powiększa się.

-Opowiedz mi coś o sobie – mówię, zanim gryzę się w język. Nie spodziewałam się tego po samej sobie, a kiedy zaraz potem posyłam Stephanowi krótkie spojrzenie, widzę, że też jest zaskoczony. Już mam zbagatelizować sprawę i wrócić do milczenia, ale on spełnia moje życzenie.

-Mam 21 lat. Od dziecka mieszkam w Willingen. Skończyłem tu liceum i na razie nie bardzo wiem, co ze sobą zrobić. Nie poszedłem na studia, bo chciałem skupić się na skokach, ale jak dotąd…

-Skokach? – powtarzam, kompletnie osłupiała i wbijam w niego spojrzenie. Najdłuższe, jakim go kiedykolwiek obdarzyłam. Wzrusza lekko ramieniem, a ja odwracam wzrok i przetrawiam tę informację, nadal mocno wstrząśnięta.

-Jestem skoczkiem narciarskim – odpowiada spokojnie. W sumie, dochodzę teraz do wniosku, że mogłam się tego domyślić. Ma odpowiednią budowę ciała, często przychodzi na skocznię, no i przyjaźni się z Andreasem.

Coś mi wpada do głowy. I zanim udaje mi się powstrzymać, pytam:

-To dlaczego nie jeździsz na konkursy, tak jak Andreas?

Sekundę później wiem, że popełniłam błąd. Może nie znam się na skokach, ale przecież nawet głupi by się domyślił, że takie konkursy nie zrzeszają wszystkich skoczków, jacy chodzą po tym świecie i skoro Stephan nie wlicza się do kadry, reprezentującej nasz kraj, to po prostu znaczy, że nie jest dość dobry.

Brutalne, ale prawdziwe. Tylko, że wcale nie zamierzałam mu sprawiać przykrości. A pewnie sprawiłam tym nieprzemyślanym pytaniem.

Łapię jego spojrzenie i już otwieram usta, żeby go przeprosić, kiedy on się uśmiecha.

-Tylko mnie nie przepraszaj – mówi, a ton jego głosu nie brzmi jak wyrzut, więc trochę się uspokajam – Miałaś prawo zapytać. Ale chyba nie ma sensu odpowiadać, bo widzę, że już się sama domyśliłaś.

Milczę przez chwilę, nie bardzo wiedząc, co mu odpowiedzieć. Tak naprawdę jestem trochę rozstrojona tą sytuacją; jestem tu dopiero 5 minut i większość tego czasu upłynęła nam na rozmowie. Przeważnie milczymy. Albo on mówi o różnych rzeczach, a ja niemo przyjmuję jego słowa. Tym razem jest inaczej. Tym razem mam dziwnie dobry humor i potrzebę obcowania z drugim człowiekiem.

Biorę głęboki oddech, który w powietrzu zamienia się w białe obłoczki pary i obejmuję się ramionami, gdy wstrząsa mną silniejszy dreszcz. Dzisiaj wieczorem mróz osiągnął chyba rekordową temperaturę. A przecież niedawno zaczął się marzec.

-Zimno, prawda? – odzywa się Stephan. Kiwam głową i pocieram mocno ramiona rękami, żeby choć trochę się rozgrzać. To jednak średnio pomaga. Właśnie myślę niechętnie o tym, że chyba będę musiała wrócić do domu, kiedy chłopak nieoczekiwanie pyta: - Nie masz może ochoty na gorącą czekoladę?

Spoglądam na niego, trochę zaskoczona. Gorąca czekolada niby brzmi niewinnie, ale sięgam głębiej i odnajduję ukryte znaczenie tej propozycji. Musielibyśmy znaleźć jakąś kawiarnię. Usiąść w niej razem. Nigdy nie spędzałam z nim czasu poza skocznią. To wspólne przesiadywanie tutaj stało się dla mnie czymś normalnym, pewnym elementem codzienności, rutyną. Ja, Stephan i skocznia. Wszystko do siebie pasuje. Ale ja, Stephan i inne miejsce? W dodatku takie, gdzie będą ludzie, obcy ludzie? Na samą myśl wstrząsa mną dreszcz, dreszcz, który nie ma już nic wspólnego z zimnem.

Nie wiem, ile z tych uczuć maluje mi się na twarzy, ale Stephan najwyraźniej dostrzega moje zdezorientowanie, bo odzywa się ponownie, łagodnym głosem:

-Albo inaczej. Tutaj niedaleko jest kawiarnia. Kupię nam czekoladę, a ty na mnie poczekasz i wypijemy ją tutaj. Co ty na to?

Ogarnia mnie wdzięczność, w postaci ciepłej fali, przepływającej przez całe moje ciało, wypełniającej każdą komórkę. Uśmiecham się w odpowiedzi, ale wiem, że to wystarcza. Chwilę później Stephan odchodzi.

A potem wraca, tak jak obiecał i wręcza mi plastikowy kubek, który w parę sekund ogrzewa mi ręce. Czekolada smakuje wspaniale, ale dobrze wiem, że to nie zasługa ludzi, którzy ją przygotowali.

To zasługa Stephana, bo z nim każda chwila zdaje się być znacznie lepsza i bardziej wartościowa.

Nie mam słabej pamięci, ale raczej staram się przechowywać w niej jedynie najistotniejsze sprawy. Tak więc nic dziwnego, że rzadko zdarza mi się pamiętać, w który dzień Andreas przyjeżdża do domu z zawodów. Na szczęście albo nieszczęście Karen przeżywa te jego powroty na tyle mocno, że zwykle organizuje uroczystą kolację. Kiedy więc w środę po południu wracam ze szkoły i uderza mnie wspaniały zapach sera, mięsa i warzyw od razu przypominam sobie o wszystkim.

O dziwo, nie budzi to we mnie negatywnych odczuć. Wiem, że jego powrót wiąże się z rozmową o tym, co może dla mnie zrobić w zamian za pomoc w nauce, ale jakoś nie napawa mnie to strachem. Czuję tylko spokój.

Zostawiam torbę w pokoju i zastanawiam się, co robić. Za wcześnie, by iść na skocznię, zazwyczaj wybieram się tam wieczorem, już po kolacji. I wtedy też będzie tam Stephan. To taka nasza niepisana umowa. Nie mogłabym się z nim ugadać na jakąkolwiek inną porę, bo po prostu nie mam jego numeru telefonu. Nie wiem gdzie mieszka. Wiem tylko jak się nazywa, ile ma lat i że jest skoczkiem narciarskim. A to i tak wiele, bo jeszcze tydzień temu posiadałam wiedzę jedynie co do jego imienia. Trzeba przyznać, że ta znajomość jest naprawdę nietypowa.

No, ale z drugiej strony ja też jestem nietypowa i to niekoniecznie w pozytywnym znaczeniu tego słowa.

Wzdycham, rozglądając się po pokoju. Rzadko czuję się tu źle, ale dzisiaj wyjątkowo mam ochotę zejść na dół i pobyć trochę z resztą domowników. Zdarza mi się to chyba po raz pierwszy odkąd tutaj mieszkam, ale nie kłócę się z samą sobą. Już po chwili jestem w kuchni, uśmiecham się lekko do Karen i pytam nieśmiało:

-Może ci pomóc?

Karen mruga, a ja wiem, że ją zaskoczyłam. Mam wrażenie, że nawet Lindsay na chwilę przestała bawić się lalką i spojrzała na mnie równie zdumiona. Hmm, czyżby naprawdę aż tak szokowało ich wszystkich, że czasem i ja muszę pobyć z ludźmi?

-No pewnie, skarbie, jeśli tylko masz ochotę – odpowiada w końcu Karen, uśmiechając się, jak to ona. Podaje mi nóż i warzywa, więc zaczynam robić sałatkę, bo chyba nie mam co liczyć na bardziej odpowiedzialne zajęcie. Ona w tym czasie przygotowuje sos i przez dłuższą chwilę obie milczymy. Zastanawiam się nad tym wszystkim. Dociera do mnie, że lubię tą kobietę, bez względu na to, że w jakiś pośredni sposób stała się przyczyną rozpadu małżeństwa moich rodziców. Ale przecież nie mogę jej obwiniać za to, że mój ojciec nigdy się mną nie interesował ani tym bardziej za to, że moja mama nie żyje. Przecież Karen się stara. Stara się tak samo jak Andreas. Nigdy nie zastąpi mi matki, nigdy nie obdarzę ją miłością, wiem to na pewno, ale co stoi na przeszkodzie, by okazać jej choć odrobinę sympatii?

-Mieszkasz u nas już prawie dwa miesiące, wiesz? – odzywa się nagle, wyrywając mnie z rozmyślań. Posyłam jej spojrzenie, krótkie, ale jednak trwające wystarczająco długo, bym prawie odcięła sobie palec. Odsuwam nóż na bok i sprawdzam czy nie leci mi krew. Na szczęście, obyło się bez ofiar – A ja mam wrażenie, jakby to było wczoraj, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłam.

Nie wiem co na to odpowiedzieć, więc tylko kiwam głową i wracam do krojenia warzyw. Zostało już niewiele, ale z jakiegoś powodu nie śpieszę się, bo wcale nie chcę jeszcze wychodzić. Może nawet cieszę się, że Karen zaczęła rozmowę. Mam ochotę posłuchać tego, co chce mi powiedzieć.

-Na pewno tęsknisz za domem.

Domem. Tak, mój dom jest w Marburgu, ale to zaskakujące, że Karen tak po prostu to powiedziała. Nie dała mi w ten sposób do zrozumienia, że u nich nigdy nie poczuję się jak u siebie, bo oni tego nie chcą, po prostu dobrze wie, że to tam jest moje miejsce. Lubię Willingen, naprawdę lubię, ale to nie to samo.

-Bardzo – odpowiadam, a coś ściska mnie w gardle. Chwytam szybko cebulę, bo jakby co będę mogła na nią zrzucić winę za ewentualne łzy.

-I chciałabyś tam pojechać … dajmy na to na weekend? Spotkać się z przyjaciółmi? Odwiedzić … cmentarz?

Prawie dostaję gęsiej skórki, najpierw z powodu samej propozycji, potem na dźwięk tego słowa. Cmentarz. Groby. Grób mojej mamy. Odkładam gwałtownie nóż i odwracam się przodem do Karen. Robi przepraszającą minę.

-Sophie, nie chciałam … - zaczyna, ale nie pozwalam jej dokończyć.

-Bardzo bym chciała tam pojechać – mówię, co kolejny raz ją zaskakuje. Ale ja jestem pewna swoich słów.

Zdaję sobie sprawę, że to może szaleństwo. Jeszcze niedawno nie potrafiłam przeżyć jednego dnia bez wylewania łez, a teraz chcę iść na cmentarz, tam gdzie na pewno się bez tych łez nie obejdzie.  Przecież nie wiem czy już poskładałam wszystkie złamane kawałki serca w jedną całość. Nie wiem czy moja zraniona dusza już się wyleczyła. Nie wiem czy jestem twardsza i silniejsza, ale wiem, że jestem gotowa.

Wreszcie jestem gotowa, by pójść na cmentarz i zapalić znicz na grobie mamy.

Biorę głęboki oddech i nawet uśmiecham się lekko. Karen przygląda mi się uważnie, jakby chciała przewidzieć moją następną reakcję. Kiedy nic już nie mówię, sama zabiera głos:

-Czyli naprawdę byś chciała? – musi się upewnić, najwyraźniej jest to silniejsze od niej. Przytakuję pewnym tonem głosu, mój humor zdecydowanie się poprawia. I wtedy moja macocha dodaje: - Cieszę się, że się zgodziłaś. Andi na pewno też się ucieszy – marszczę brwi, nie rozumiejąc, jednak wyjaśnienie przychodzi natychmiast – bo to był jego pomysł.

O kurczę.

Wygląda na to, że Wellinger jednak znalazł sposób, by mi się odwdzięczyć za tą matmę.

I wygląda też, że nie będę w stanie mu odmówić.

Po kolacji nie uciekam od razu na skocznię, ale wychodzę na taras, opieram się o balustradę i wpatruję w ciemniejące niebo, na którym zaczynają pojawiać się pierwsze gwiazdy. Wiem, że prędzej czy później Andreas dołączy do mnie, w końcu jeszcze nie rozmawialiśmy o tym wyjeździe do Marburga. Nie muszę długo na niego czekać. Jakieś pięć minut później staje obok mnie i również zadziera głowę.

-Niedługo chyba będzie pełnia – odzywa się, nawiązując do naszej rozmowy na placu zabaw, dobry miesiąc temu. Postanawiam od razu przejść do rzeczy.

-Skąd wiedziałeś, że chcę jechać do Marburga? – pytam, spoglądając na niego. Zazwyczaj nie przepadam za tym momentem, kiedy nasze oczy się spotykają, a jego błękitne tęczówki prawie wypalają we mnie dziurę, ale tym razem jakoś mi to nie przeszkadza. Cierpliwie znoszę jego spojrzenie. Chyba nie mam już nic do ukrycia.

-Mieszkałaś tam całe życie – odpowiada, jako pierwszy odwracając wzrok – A gdybym ja musiał wyjechać z Willingen, to na pewno bym tęsknił. Jeżdżąc na konkursy, tęsknię za domem. Więc domyślam się, jak musisz się czuć.

On też? On też tak świetnie rozumie, gdzie jest mój prawdziwy dom? Nie mogę wyjść z podziwu nad tymi ludźmi, którzy tak dobrze mnie rozumieją. Chyba, że to ja jestem aż tak beznadziejnie przewidywalna.

Przez chwilę panuje między nami cisza, w końcu Andreas zabiera głos:

-Jest tylko jeden problem.

Posyłam mu pytające spojrzenie, na co on wzdycha, wbijając wzrok w niebo.

-Mama chce, żebym pojechał tam z tobą.

Wpatruję się w niego zszokowana, a ta informacja krąży w kółko po moim mózgu.

W pierwszej chwili wszystko się we mnie buntuje. Mam ochotę natychmiast odmówić i powiedzieć mu, że skoro tak, to nigdzie nie jadę. Ponieważ to by zaburzyło równowagę w moim, i tak już kiepsko poukładanym, życiu. Marburg to moje dzieciństwo, moje najlepsze wspomnienia, wszystko co kocham. Andreas należy do Willingen, do życia, w którym nie jest mi lekko, w którym każdy dzień naznaczony jest śladem tragedii, jaka mnie dotknęła, w którym każdy dzień to walka z cierpieniem. Nie chcę tego mieszać. Nie chcę, by był przy mnie, w moim starym domu czy na cmentarzu. Nie chcę nawet, żeby poznawał Violę, bo wiem, że wtedy już nigdy nie dałaby mi spokoju. On, będący u mojego boku, w tak osobistej dla mnie chwili, jaką jest stanie nad grobem matki czy on, śpiący w łóżku, w którym spała kiedyś ona – nie potrafię sobie wyobrazić, czy byłabym w stanie to znieść.

Ale potem się uspokajam. Powoli dochodzi do mnie, że nie mogę dzielić swojego życia na Marburg i Willingen, na czas, gdy moja matka żyła i nie, na świat bez Andreasa i z nim. Moje życie to jedna spójna całość. Powinno być jedną, spójną całością. Muszę przestać dzielić je na chwile i spojrzeć na nie jak na jedność.

A co najważniejsze muszę wreszcie przestać się bać, przestać egzystować i zacząć żyć.

Dlatego unoszę głowę i spoglądam na niego, usiłując przy tym wyglądać tak przyjaźnie jak tylko jestem w stanie. A potem odpowiadam:

-W porządku. Nie przeszkadza mi to.

Te słowa nie stają mi kołkiem w gardle. Nie powodują, że mam ochotę natychmiast zaprzeczyć samej sobie, powiedzieć, że jednak się rozmyślam i uciec. Mam już dość uciekania. Jeśli przestanę uciekać przed życiem, to ono nie ucieknie mi. I może w końcu kiedyś spojrzę na swoje odbicie w lustrze i zobaczę szczęśliwą, wyzwoloną osobę.

Może. Na razie nie chcę o tym myśleć, nie chcę się napalać. Wolę przyjąć to ze spokojem, robić małe, ostrożne kroczki, a jednak zawsze iść do przodu.

Zrobię to. Dla siebie i nie tylko.

Zrobię to również dla mamy. Kto jak kto, ale ona na pewno chciałaby, żebym była szczęśliwa.

Co ja zrobiłam w tym rozdziale … Mam wrażenie, że przedstawiłam dwie różne Sophie i cały czas coś mi tu nie gra. Dlatego w przyszłym rozdziale będę zdaje się musiała ją znowu troszkę osłabić :D

Bo tak w ogóle nie macie jeszcze dość tej historii? Mam wrażenie, że ciągnie się okropnie, a to dopiero 8. rozdział… co więcej, ja wiem ile jeszcze musi się tu wydarzyć i zaczynam się bać, że stworzę jakiegoś nudnego tasiemca …

No nic, nie marudzę ^^ trzymajcie się cieplutko ;)

P.S. Założyłam nowego bloga, chętnych zapraszam TUTAJ :)