Cztery: Looking for loneliness.

[Andreas]

Ostatnio coraz częściej łapię się na tym, że myślę o Sophie. Ta dziewczyna zajmuje moje myśli zdecydowanie zbyt często.

Nie potrafię jej rozszyfrować. Widzę, że jest zamknięta w sobie, samotna i zraniona. Widzę to i chcę jej pomóc, ale ona konsekwentnie mi to uniemożliwia. Każde jej zachowanie, każdy gest wyrażają ogromny dystans i są sygnałem do trzymania się od niej z daleka. A ja boję się podchodzić bliżej, boję się naciskać i naruszać jej intymność, bo to tylko mogłoby ją bardziej zranić. Czasem chciałbym po prostu ją objąć, przytulić mocno do siebie i zapewnić, że wszystko się ułoży. Ale przecież wiem, że nie mam takiego prawa. Jestem pewien że gdybym tylko odważył się ją dotknąć natychmiast by uciekła, a potem odnosiła się do mnie z jeszcze większym dystansem. Pozostaje mi więc chyba jedynie stać z boku i przyglądać się jak sama, nieporadnie radzi sobie z życiem. Dałbym wiele, żeby rodzice coś zobaczyli, bo może im łatwiej byłoby do niej dotrzeć, ale najwyraźniej dla nich nie ma problemu. A zawsze mi się wydawało, że moja matka jest pełna empatii i zrozumienia. Chyba ją przeceniłem.

Nie, do cholery, nie mogę tak po prostu bezczynnie siedzieć i patrzeć na jej cierpienie! Nie takim typem człowieka jestem. Póki da się coś zrobić, cokolwiek, ja na pewno to zrobię. Cokolwiek byle tylko zamienić te jej smutne, zawsze pełne melancholii i tęsknoty oczy w radosne.

No właśnie, jej oczy. Zafascynowały mnie od początku, od pierwszej chwili, w której w nie spojrzałem. Nigdy nie widziałem tylu uczuć zapisanych w jednym jedynym spojrzeniu, jak te, które mi rzuciła, zanim szybko odwróciła wzrok. Już wtedy wydała mi się krucha jak szkło. Dlatego też tak bardzo boję się działać, bo ją tak łatwo można potłuc. Tak łatwo można pozostawić kolejną rysę na jej sercu, na duszy. Dopisać jeszcze jeden odcień smutku do tych jej przepełnionych bólem oczu…

Wzdycham ciężko, co nie uchodzi uwadze Stephana, który przyszedł wraz ze mną wcześniej na trening siłowy. Robi sobie przerwę w brzuszkach i patrzy na mnie zaskoczony.

-Co jest, stary? – pyta, ocierając pot z czoła. Ostatni raz podnoszę sztangę, po czym odkładam ją na bok i siadam na ławce.

-Myślałem o Sophie.

Stephan jakby drga i nagle na jego twarzy pojawia się zainteresowanie. Też przysiada na ławce, obok mnie i zadaje kolejne pytanie:

-A co z nią?

-Prawdę mówiąc, nie wiem – odpowiadam szczerze, skupiając wzrok na swoich rękach i myśląc intensywnie – Minęły już dwa tygodnie, a ja zamieniłem z nią może parę słów. Z czego większość to ja wypowiedziałem. Pewnie nie powinienem się spodziewać niczego wielkiego, w końcu umarła jej mama, a jej życie całkowicie uległo zmianie, ale … - znowu wzdycham i wzruszam ramieniem – Naprawdę wydawało mi się, że będzie jakoś lepiej, że się dogadamy, a ona wpasuje się do rodziny. Teraz zaczynam myśleć, że to chyba niemożliwe.

Na moment zapada między nami cisza, aż w końcu Stephan odzywa się:

-Słuchaj, nie mówiłem ci, ale ja kiedyś poznałem Sophie – podnoszę głowę i patrzę na niego zdumiony, bo nie tego się spodziewałem, a on kontynuuje: - Pierwszego dnia, jak przeprowadziła się do Willingen. Siedziała w parku i płakała, więc podszedłem do niej i zapytałem czy wszystko w porządku. Okazało się, że się zgubiła. Domyśliłem się, że to ona i odprowadziłem ją do domu. Od tego czasu jej nie widziałem.

-Czemu dopiero teraz mi o tym mówisz?

Stephan wzrusza ramionami.

-No, nie sądziłem, że to ma jakieś znaczenie.

Wstaję i robię parę kroków, cały czas myśląc. W końcu spoglądam na przyjaciela i pytam:

-Mówisz, że wtedy płakała?

-Myślałem, że to dlatego, że się zgubiła.

Kolejny raz wzdycham. No i tutaj zaczyna się problem. Ponieważ dobrze wiem, że to nie był jedyny raz. Ponieważ ściany mają uszy i często w nocy słyszę jej płacz. Ponieważ mimo całej tej wiedzy, wciąż nie mam pojęcia, jak mógłbym jej pomóc.

-Nie, Stephan. Nie dlatego – odpowiadam cicho, ale nie doczekuję się jego odpowiedzi. Drzwi sali otwierają się z hukiem i do środka wlewa się reszta chłopaków, cała hałaśliwa i roześmiana grupa. To przerywa naszą rozmowę. Posyłam przyjacielowi ostatnie spojrzenie, po czym wracam do podnoszenia sztangi, a moje myśli w dalszym ciągu koncentrują się wokół tej samej osoby.

[Sophie]

Wraz z upływem czasu coraz bardziej uczę się doceniać Willingen.

Dostrzegam urok tego miasteczka, tak wspaniale prezentującego się w zimowej odsłonie. Spaceruję nawet i parę godzin różnymi uliczkami, chłonąc widoki i rozmyślając. To mi bardzo pomaga. Zawsze lubiłam takie samotne chwile, może dlatego, że nie jestem duszą towarzystwa i nie przepadam za tłumami. Wolę mieć obok siebie jedynie kilka najbliższych osób. Kiedyś miałam dwie, mamę i Violę. Teraz została mi już tylko jedna jedyna Viola, która w dodatku jest daleko stąd. Ale radzę sobie sama, odpowiada mi to bardziej niż siedzenie w domu, z obcym mi ojcem, radosną Karen, pełną życia Lindsay czy Andreasem, który jednym spojrzeniem potrafi odczytać wszystkie moje myśli.

Drżę na samą myśl o nim. On zdecydowanie za dużo sobie wyobraża. Jest zdecydowanie zbyt doskonały i w tej swojej cholernej doskonałości nie potrafi zrozumieć, że czasem trzeba odpuścić. Czasem trzeba po prostu kogoś zostawić i nie pomagać mu.

Wzdycham i uświadamiam sobie, że nogi znowu zaprowadziły mnie w to samo miejsce.

Na skocznię.

Nie wiem, dlaczego mnie urzekła. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że nie znam się na skokach, nigdy mnie nie fascynowały i nadal nie widzę w nich nic ciekawego. A jednak w tym miejscu jest coś magicznego. Przychodzę tu prawie codziennie, siadam na trybunach i po prostu rozmyślam, a kiedy parę godzin później wracam do domu, czuję się o wiele lżej. Jakbym zostawiła tam przynajmniej część swoich problemów. Jakbym otrzymała pomoc.

Wspinam się więc po schodach i po chwili zajmuję jedno z przypadkowych miejsc siedzących. Zaczyna delikatnie padać śnieg, ale nie przeszkadza mi to. Podciągam kolana pod brodę i patrzę na skocznię, myśląc o przeróżnych rzeczach. Przypominam sobie mamę. Odtwarzam związane z nią wspomnienia, w większości dotyczące mojego dzieciństwa. Automatycznie zalewa mnie fala tęsknoty, czuję łzy, ale ich nie powstrzymuję. Gdzie indziej mogę się wypłakać, jak nie tu, skoro jestem sama i nikt mnie nie może zobaczyć? Siedzę więc spokojnie, a łzy spływają mi po policzkach. To mnie w jakiś sposób oczyszcza. Pozwala pozbyć się tych wszystkich autodestrukcyjnych, toksycznych uczuć, które wyżerają mnie od środka. I jasne, że one szybko wracają. Ale fajnie wyrzucić je z siebie raz na jakiś czas, choćby tylko na krótką chwilę.

Jak zawsze tracę rachubę czasu. Nie czuję zimna, nie przeszkadza mi gęsta pierzyna śniegu, która osiadła na moim ciele. Dobrze mi. Trochę tak, jakbym była na końcu świata. Z dala od ludzi, z dala od cywilizacji, z dala od wszystkiego. Tylko ja i nic więcej.

Biorę głęboki oddech i przymykam oczy. Łzy już dawno wyschły i zmarzły na moich policzkach, co oznacza, że wylałam z siebie wszystko, co się da. Poruszam lekko ręką i na ziemię spada mnóstwo śniegu. Przeszywa mnie dreszcz. Dopiero teraz czuję, że nieźle zmarzłam.

Właśnie podejmuję decyzję o powrocie do domu, gdy nad moją głową rozlega się głos:

-Miałem nadzieję, że dzisiaj też tu będziesz.

Nigdy nie lubiłam niespodzianek. A już w szczególności ludzi pojawiających się jak znikąd i wdzierających się siłą do mojego małego świata. Podrywam się na równe nogi i cofam parę kroków, w odruchowym, obronnym geście.

Sekundę później spoglądam na przybysza i widzę znajomą twarz.

To Stephan, ten sam, który kiedyś mi pomógł, ten sam, który już raz widział mnie płaczącą. A raz chyba wystarczy, prawda?

Najwyraźniej nie.

-Nie chciałem cię przestraszyć – mówi przepraszająco, uśmiechając się lekko, jakby spodziewał się, że to mnie uspokoi. Wręcz przeciwnie. Mój instynkt samozachowawczy nakazuje mi uciekać. Czym prędzej. I musi to być chyba widoczne na mojej twarzy, bo Stephan dodaje: - Nie odchodź. Naprawdę przepraszam.

Zachowuje się, jakbym była sarną, która przez przypadek wpadła w sidła. Moje serce powoli się uspokaja. A może zareagowałam zbyt gwałtownie. Może nie powinnam aż tak lękać się ludzi.

Ostrożnie podchodzę do krzesełka, na którym siedziałam wcześniej i opadam na nie. Kieruję wzrok na skocznię, a wszystkie moje mięśnie napinają się maksymalnie, w oczekiwaniu na kolejny ruch Stephana. A tymczasem on bardzo powoli, najwyraźniej nie chcąc mnie znów spłoszyć, siada obok mnie. Nie jestem tym zachwycona. Nie po to tu przyszłam, żeby ponownie męczyć się w czyimś towarzystwie. Wbijam paznokcie w dłonie i próbuję się uspokoić.

-Często cię tu widzę – Stephan zaczyna rozmowę, na którą nie mam absolutnie żadnej ochoty. Słucham jednak uważnie tego, co ma mi do powiedzenia – I cieszę się, że i ty doceniłaś to miejsce. Bo jest naprawdę wyjątkowe.

-Lubię je, bo mogę być tu sama – odpowiadam, zanim te słowa przechodzą selekcję w mózgu. Sekundę później wiem, że nie powinnam była tego mówić. Pragnienia to jedno, ale przecież nie daje mi to prawa to ranienia innych. Chyba wystarczy, że ja jestem zraniona – Przepraszam – dodaję szybko, posyłając chłopakowi krótkie spojrzenie. Trwa to ułamek sekundy, zanim znów wzbijam wzrok w profil skoczni, jednak wystarcza, bym ujrzała w jego oczach, że nic się nie stało. Chyba zrozumiał. I nie ma mi tego za złe.

-W porządku – mówi nadal tym samym łagodnym tonem – Też tu często przychodzę, żeby pobyć w samotności.

Zaskakujące, bo wygląda na typ człowieka, który nie ma żadnych problemów z przystosowaniem do społeczeństwa. Może każdy czasem tak ma? Może każdy czasem potrzebuje się odciąć od wszystkich i pomyśleć?

Może. Na przykładzie samej siebie wiem, że ja potrzebuję tego cały czas.

No, ale ja nie jestem przeciętnym człowiekiem. Jestem inna. Chyba zawsze byłam.

Milczę, a i on nic nie mówi, ale jakoś nie przeszkadza mi ta cisza. Prawie zapominam o tym, że ciągle tu jest. Mam wrażenie, że trafiłam na jednego z tych niewielu ludzi, którzy potrafią sprawić, iż ich obecność nie ciąży mi jak balast. W których towarzystwie nie przeżywam mąk i nie myślę obsesyjnie o ucieczce. Może to dziwne, ale jest mi … prawie dobrze.

To odkrycie mnie szokuje, do tego stopnia, że podnoszę głowę i spoglądam na Stephana. I to o parę chwil za długo, bo on wyczuwa moje spojrzenie i też na mnie patrzy. Nasze oczy się spotykają. A ja nie uciekam, co już samo w sobie jest wyczynem.

Okazuje się, że nie jedynym, na który się zdobywam.

Chłopak uśmiecha się delikatnie, co sprawia, że po moim sercu rozlewa się fala ciepła. I sekundę później, odwzajemniam ten uśmiech. Tak, na mojej twarzy pojawia się uśmiech, prawdziwy, szczery uśmiech, a nie jakiś wymuszony, bezkształtny grymas. I jasne, że trwa to krótko i że po chwili znowu odwracam wzrok i opuszczam wargi. Ale liczy się każdy szczegół. Dla mnie to naprawdę krok do przodu.

-Powinnaś to częściej robić – słyszę głos Stephana. Przepełniony dziwną radością, jakby naprawdę ucieszył się z tego, co zrobiłam. Biorę oddech i czuję lekkość na sercu. Chyba dobrze się stało, że tu przyszedł. Może nie rozmawialiśmy zbyt wiele, ale te parę chwil dało mi nadzieję, że jednak nie jestem kompletnie stracona.

Najwyraźniej zawsze trzeba wierzyć w lepsze jutro.

Może więc i ja powinnam?

Miał być 10 maja, ale dzisiaj jakoś mi się nudzi, więc jest :D oczywiście, jestem zła na siebie już teraz, w momencie publikowania, bo mam tylko następny rozdział, a nad szóstką ślęczę od tygodnia, z marnym efektem, więc dodawanie tego rozdziału tak szybko nie jest raczej rozsądne, ale ... trudno. Coś wymyślę :D

Nim się rozpiszę, jak to ja, chcę jeszcze Wam podziękować za wszystkie komentarze. Wasza opinia naprawdę jest dla mnie ważna, aż lepiej się pisze :) Pozdrawiam :*