Trzeci: Eyes never lie.

Na szczęście wygląda na to, że Andreas nie za często przebywa w domu.

Tydzień przemija szybko niczym jedno uderzenie serca i nadchodzi kolejny weekend, który jest jednocześnie kolejnym wyjazdem Wellingera. Tym razem nie jedzie na konkurs, bo ten odbywa się aż w Japonii, a on musi skupić się na przygotowaniach do Mistrzostw Świata Juniorów. Tych wszystkich rewelacji wysłuchuję od Karen i ojca. Widzę, że są z niego bardzo dumni, a każda kolejna pochwała pod jego adresem sprawia, że czuję się jeszcze mniejsza i jeszcze bardziej nieudaczna. Andreas tylko się uśmiecha i ostudza zapędy rodziców. Wyraźnie jest skromny i peszą go takie peany na jego cześć, ale to wcale nie poprawia mi humoru. Wręcz przeciwnie, jestem jeszcze bardziej przybita, bo to kolejny dowód, że on jest po prostu idealny. Kompletne przeciwieństwo mnie.

Kiedy więc wyjeżdża w czwartkowy poranek niemal wzdycham z ulgą. Co prawda tym razem ma wrócić w sobotę, ale to wciąż dwa dni bez niego.

Zaczynam się zastanawiać nad tą sytuacją. No bo przecież nie jest tak, że go jakoś specjalnie nie lubię. Wręcz przeciwnie, powoli dochodzę do wniosku, że w nim po prostu nie ma nic, czego dałoby się nie lubić. Jest miły. Jest utalentowany. Jest skromny, inteligentny, przystojny i dobry. Co mi więc nie pasuje?

Chyba właśnie to.

Nie cierpię takich ludzi. Takich ludzi sukcesu, którym się wszystko udaje, którym wystarczy tylko wyciągnąć rękę, by od razu wygrać. Nie cierpię ludzi, którzy idą przez życie i zawsze mają prostą drogę. Choćbym nie wiem jak próbowała nigdy go nie dogonię, bo moja droga jest nieustannie wyboista, pełna przeszkód i do tego wiedzie pod górkę.

Górkę, która robi się coraz bardziej stroma.

Nie ma już chyba wieczoru, żebym nie płakała. Kładę się do łóżka, wtulam twarz w poduszkę i płaczę, wyrzucając z siebie cały smutek, całą rozpacz, całą bezsilność i tęsknotę. Tęsknię za mamą, chcę, żeby żyła, żeby była przy mnie i zabrała mnie z powrotem do Marburga. Wiem, że powinnam już powoli się oswajać z tą sytuacją, leczyć rany i wracać do normalnego życia. Ale ja nie potrafię się podnieść. Nie potrafię odbić się od dna. Wolę tam zostać, skulona, zabliźniona i skrzywdzona. I sama. Pomoc to naprawdę ostatnia rzecz jakiej mi potrzeba.

Tylko, że jak dotąd nikt nawet nie próbował mi pomóc.

Tak jak chciałam, jestem sama.

I wcale nie czyni mnie to szczęśliwszą.

Jak co wieczór, zamykam się w pokoju. Jest sobota i pewnie powinnam teraz znajdować się w jakimś klubie i wlewać w siebie trzeci kieliszek wódki. Uśmiecham się do siebie smutno i mocniej wtulam w poduszkę. Dzisiaj jestem w wyjątkowo paskudnym nastroju, jest gorzej niż zwykle. Nawet prawie półgodzinna rozmowa z Violą mi nie pomogła. Wzdycham ciężko i skupiam wzrok na jednym punkcie. Powoli zalewa mnie fala uczuć i już wiem, że za chwilę popłyną łzy. Zawsze tak jest. Nie mam żadnych złych przeczuć, jest spokojnie i wydaje mi się, że największy dół już za mną. I wtedy powoli, bardzo powoli zaczynają się we mnie kumulować różne uczucia, żal szczypie mnie za gardło, a nieznośny ból uciska gdzieś w okolicach brzucha. Drżą mi wargi, a łzy płyną niekontrolowanie. I nie da się z tym walczyć. Wiem, bo już niejednokrotnie próbowałam. Ale to jak walka z wiatrakami. Bezsensowna i bezcelowa.

-Ciekawe, jakim bym była Don Kichotem – myślę, w chwili, w której zaczyna mnie piec w gardle. Przygotowuję się na potok łez i w tym momencie rozlega się pukanie do drzwi.

-Proszę – mówię, zanim zdążę ugryźć się w język. Zrobiłam to zupełnie automatycznie i już tego żałuję. Zaraz jednak ostudzam samą siebie. To na pewno tylko Karen. Szybko się jej pozbędę i mogę wrócić do swojego poprzedniego zajęcia.

Drzwi otwierają się, więc unoszę głowę, a kiedy to robię, serce podchodzi mi do gardła.

To nie Karen.

To Andreas.

-Hej – mówi, wchodząc do pokoju. Widać, że jest trochę speszony, jakby niepewny czy ma prawo tutaj przebywać. Zastygam w bezruchu na łóżku i patrzę na niego, a moich oczach zapewne czai się strach. Andreas uśmiecha się delikatnie, drapie się po głowie, mierzwiąc te swoje już i tak rozczochrane włosy, po czym dodaje: - Zamierzałem się przejść i chciałem zapytać czy nie masz może ochoty mi towarzyszyć.

Zaskakuje mnie. Minął niecały tydzień odkąd się poznaliśmy i raczej nie można powiedzieć, że jesteśmy w bliskich stosunkach. Oczywiście, jest to moja wina, bo to ja zamykam się na świat i na ludzi, a on, jako ten dobrze wychowany i taktowny, nigdy nie próbował naciskać. Dopiero dzisiaj dał znak, że może jednak powinniśmy chociaż spróbować zagrać brata i siostrę. Dopiero dzisiaj przekroczył granicę, dopiero dzisiaj podjął próbę zbliżenia się do mnie.

Ale po co? Po co? Czemu ludzie tak usilnie próbują pomagać? Czemu odzywa się w nich ten cholerny odruch troski? Czemu, czemu, czemu?

W pierwszej chwili chcę więc odmówić. Chcę zostać sama, tutaj, w moim łóżku i zalewać się łzami. Nim jednak udaje mi się wypowiedzieć zdecydowane ,,nie”, coś do mnie dociera.

Nie byłam na żadnym spacerze od tamtej soboty, tydzień temu, kiedy się zgubiłam i kiedy pomógł mi Stephan. Nie chciałam powtórki z rozrywki. Do szkoły jeżdżę przecież autobusem, więc wciąż nie poznałam okolicy. Willingen w dalszym ciągu stanowi dla mnie zagadkę. Przez to jestem skazana na siedzenie w domu. Szkoła, dom, szkoła, dom. Nie ma innych miejsc, w których przebywam. Męczy mnie ta monotonia. Duszę się tutaj. Nagle znowu wydaje mi się, że wszystko się skurczyło, że ściany jakby się zbliżyły. Siadam na łóżku, czuję, że mój oddech przyśpieszył. Nie chcę tu zostać. Chcę wyjść na dwór, chcę odetchnąć mroźnym powietrzem. Chcę przypomnieć sobie znów za co zawsze tak bardzo kochałam zimę. Chcę dotknąć śniegu. Chcę.

Nawet jeśli z nim.

Ale przecież nie musimy rozmawiać. Mogę milczeć. Mogę go ignorować. On tylko pomoże mi wrócić z powrotem do domu, bo ja sama nie obrałabym dobrej drogi. Tym razem będę uważnie patrzeć, tak by następnym razem móc sama wyjść na spacer i już więcej się nie zgubić.

-Mam – odpowiadam w końcu.

Andreas się uśmiecha, tym razem jest to pewny uśmiech, ale widzę też, że jest lekko zdziwiony. Myślę, że przyszedł tu z nastawieniem na porażkę, a spotkała go niespodzianka.

-No to chodźmy – mówi. Emanuje od niego optymizm, ale nie jest tak denerwująco radosny jak Karen. A zatem godzina w jego towarzystwie chyba nie powinna mnie kosztować zbyt wiele wysiłku.

Zwlekam się z łóżka, po czym wychodzę za nim z pokoju.

Pozwalam Andreasowi wybrać drogę, a sama idę powoli obok niego. Oddycham głęboko, wciągając do płuc mroźne, świeże powietrze, patrzę na padający gęsto śnieg i czerpię radość z tych wszystkich rzeczy. Na moment przestaję się zamartwiać, odrzucam smutek, ból i tęsknotę i pozwalam sobie na rozluźnienie. Jest mi dobrze. A w każdym razie w końcu zrzucam ten nieznośny ciężar z serca i czuję się … taka lekka. Pochylam się i nabieram w dłonie śniegu, a potem miętoszę go między palcami, dopóki zupełnie się nie roztapia, sprawiając, że moje rękawiczki nasiąkają wodą. Wycieram je niedbale o kurtkę i nagle czuję na sobie wzrok Andreasa.

Odwracam głowę w jego stronę. Ucieka oczami, ale nie jest dość szybki. Przyłapałam go, więc już nie musi się kryć, spogląda na mnie ponownie, uważnie. Nie podoba mi się to spojrzenie. Zdecydowanie zbyt przenikliwe. Czuję się prawie tak, jakbym była naga.

-Wyglądasz teraz dużo lepiej – mówi, podczas gdy ja staram się patrzeć wszędzie, tylko nie na niego. Wtedy też orientuję się, że nie mam pojęcia gdzie jesteśmy. Nie znam tej części Willingen. I …

O cholera. Miałam przecież zapamiętać drogę, rozeznać się trochę w okolicy. Kompletnie wyleciało mi to z głowy.

-Jesteś jakby radośniejsza – kontynuuje chłopak, niezrażony moim brakiem reakcji. I tym razem nie odpowiadam. Co on może wiedzieć? Wbijam dłonie w kieszenie i lekko przyśpieszam kroku. Mam nadzieję, że Andreas przestanie gadać, kiedy dotrze do niego, że nie ma co oczekiwać dialogu ze mną, ale najwyraźniej dzieje się zupełnie odwrotnie; moje milczenie tylko go nakręca, bo znowu się odzywa: - Jak cię pierwszy raz zobaczyłem, to wiedziałem, że to wszystko nie będzie łatwe. Rodzice jakby tego nie zauważają. Póki chodzisz do szkoły, jesz, a nawet czasem się uśmiechasz, dają ci spokój, nie naciskają. Nie zawracają sobie głowy wnikaniem w szczegóły. Nie patrzą ci w oczy. Może gdyby to zrobili, widzieliby jak źle jest z tobą.

Wsłuchuję się z jego słowa. To co mówi w pewnym sensie jest dla mnie zaskoczeniem. A jednocześnie wprawia mnie w lekkie przerażenie. Dlaczego ten chłopak tak świetnie potrafi mnie rozszyfrować? Dlaczego ma taki znakomity zmysł obserwacji, takie ogromne pokłady empatii, taką silną motywację, by do mnie dotrzeć i mi pomóc? Nagle dostrzegam w nim zagrożenie. Wiem, że się nie podda. Nie zadowoli się tym, że egzystuję, tak jak Karen i ojciec. Będzie wciąż patrzył mi w oczy, bo tylko tam można znaleźć prawdę.

Gryzę się w język, bo już miałam coś odrzec. Na szczęście udaje mi się powstrzymać w ostatniej chwili. Nie chcę z nim rozmawiać. Boję się, że mogłabym za dużo powiedzieć. I bez tego on nie ma żadnych problemów z przenikaniem muru, jakim się otoczyłam i penetrowaniem wszystkich zakamarków mojej zranionej duszy.

To źle. To bardzo źle. Tak być nie powinno. Znowu czuję się naga. I osaczona. Świeże powietrze przestaje docierać do mojego organizmu. Wydaje mi się, że się duszę.

Zatrzymuję się raptownie, biorąc niespokojne, urywane oddechy. Andreas też przystaje, podchodzi bliżej i spogląda na mnie z niepokojem. Otwiera usta, by zapytać, ale ja go ubiegam:

-Chcę wracać do domu.

Odwracam się i zaczynam iść w przeciwnym kierunku. Mam nadzieję, że pójdzie za mną, bo prawdę mówiąc nie wiem gdzie jestem i jak trafić do domu. Moje serce trochę się uspokaja, gdy słyszę jego kroki, skrzypiące na gęstym dywanie śniegu. Zwalniam kroku, idę teraz spokojniej, a on po chwili znajduje się tuż przy mnie.

-Nie będę naciskał – słyszę jego głos – Ale gdybyś chciała pogadać, wypłakać się, cokolwiek … to zawsze możesz na mnie liczyć.

Nie potrafię sobie tego wyobrazić. Ale nic nie mówię. Pochylam nisko głowę i modlę się, żebyśmy jak najszybciej dotarli do domu.

10 minut później pierwsza wbiegam po schodach i naciskam na klamkę. W holu otrzepuję się ze śniegu, rozbieram z kurtki i obiecuję sobie, że więcej nie dam się wyciągnąć na żaden spacer z Wellingerem.

Kiedy kurtka zostaje zawieszona na garderobie, odwracam się i już mam podążyć w stronę schodów, gdy on się odzywa:

-Sophie.

Nie chcę już na niego patrzeć, nie chcę spoglądać w te jego błękitne oczy. Nie odwracam się więc do niego twarzą, ale przystaję, dając mu znak, że może mówić. Słyszę, jak bierze głęboki oddech, po czym mówi cicho:

-Zresztą, nieważne. Dobranoc.

Nie czekam na nic więcej. Wbiegam na górę po schodach i idę prosto do łóżka.

Pieczenie w gardle powraca. Teraz już spokojnie mogę się wypłakać.

Nic ani nikt mnie nie powstrzyma.

Krótki i taki se. Nie cierpię początków. Najlepiej od razu przeskoczyłabym o 10 rozdziałów, ale niestety tak się nie da. Więc muszę to jakoś przeżyć, wy też :D

Trzymajcie się ;)