Drugi: This is not my world.

Kiedy już się trochę uspokajam, postanawiam jakoś ogarnąć pokój. Jednak wystarcza jedno spojrzenie na stertę walizek, toreb i pudeł, żebym porzuciła ten pomysł. Zdobywam się jedynie na to, by odsunąć wszystkie toboły pod ścianę, tak by nie blokowały drzwi, a potem rzucam się na łóżko i spoglądam na telefon.

Moje serce podskakuje radośnie, gdy widzę, że mam trzy nieprzeczytane wiadomości od Violi, mojej przyjaciółki. Nawet ich nie czytając, wybieram jej numer, a gdy tylko odbiera, rzucam radośnie:

-No hej, kochana! Co tam u Ciebie?

-Niewiele się zmieniło od rana – odpowiada, a ja mogę przysiąc, że na jej twarzy kwitnie szeroki uśmiech. Moje samopoczucie automatycznie się poprawia. Dźwięk jej głosu, tak dobrze mi znany i tak przeze mnie kochany, sprawia, że czuję przypływ szczęścia. A także nadziei na to, że może nie wszystko w moim życiu uległo zmianie – Za to u ciebie chyba bardzo dużo, co? No już, opowiadaj!

Wzdycham, wspierając głowę na łokciu.

-No … są mili. Aż za, jak na mój gust. A ta cała Karen nie zachowuje się jak wredna macocha. Myślałam, że będą mnie traktować jak podrzutka. A jest tak, że czuję się jak gość specjalny.

-Skoro traktują cię dobrze to w czym problem? – Viola wyraźnie ma problemy ze zrozumieniem mnie. Nie dziwię jej się. Sama często też tak mam.

-Nie no, żaden – ucinam szybko – Nieważne. Jest dobrze.

Moja przyjaciółka nie drąży tematu, za co jestem jej wdzięczna. Rozmawiamy przez chwilę o błahostkach, gdy nagle ona przypomina sobie o czymś.

-Byłabym zapomniała! A co z dziećmi? Są jakieś?

-Yhym – mruczę niechętnie – Nawet dwójka. 2-letni bachor i chłopak w moim wieku.

Prawie słyszę jak Viola dławi się powietrzem.

-Chłopak w twoim wieku? – powtarza jak automat, a ja wywracam oczami, bo wyobrażam sobie, że właśnie usiadła na łóżku i jest maksymalnie podekscytowana – A przystojny?

-Skąd mam wiedzieć? Jeszcze nie widziałam go na oczy. Zresztą, jakie to ma znaczenie?

-Jakie?! Chyba sobie ze mnie żartujesz, Sophie.

Zapomniałam, że dla Violi przystojni faceci zawsze stoją na pierwszym miejscu. Kręcę głową i wyjaśniam jej:

-Przecież mój ojciec jest jego ojczymem, Viola. To prawie, jakbyśmy byli rodzeństwem.

-Prawie robi wielką różnicę – odpowiada, a ja już wiem, że i tak jej nie przekonam. Zmieniam więc temat  i przez następne piętnaście minut głównie słucham jej opowieści o chłopakach, szkole i Marburgu. W końcu Viola żegna się, obiecując, że zadzwoni jutro. Odkładam telefon na szafkę nocną i leżę chwilę w bezruchu. Po tej rozmowie czuję się dużo lepiej, jednak moje dobre samopoczucie nie trwa długo. Wraca to upiorne uczucie niedopasowania i wyobcowania. Ściany zaczynają się przybliżać. Doznaję nagłego napadu duszności. Nie wytrzymam tutaj ani sekundy dłużej.

Zrywam się z łóżka, wychodzę z pokoju i zbiegam po schodach. Wkładam kurtkę, wiążę szalik i naciągam czapkę. Już mam otwierać drzwi, kiedy słyszę:

-Gdzie idziesz, kochanie?

Odwracam się i widzę Karen, w fartuchu kuchennym, z pobrudzonymi od mąki dłońmi. Patrzy na mnie z wyraźną troską, a ja potrafię tylko myśleć o tym, że moja mama zawsze mówiła do mnie ,,kochanie”.

Czuję jak pod powiekami zbierają mi się łzy.

-Na spacer – odpowiadam szybko – Wrócę na kolację.

Nie czekam na jej odpowiedź. Otwieram drzwi i wychodzę szybko z domu.

A potem po prostu idę przed siebie, walcząc ze łzami i starając się uspokoić samą siebie.

Spacer dobrze mi robi. Wydostanie się z domu i pooddychanie świeżym, mroźnym powietrzem sprawia, że uspakajam zszargane nerwy i powstrzymuję ochotę rozpłakania się. A jednocześnie dochodzę do wniosku, że Willingen nie jest takie złe. Małe, urocze miasteczko, wyraźnie kręcące się wokół sportów zimowych. Nic dziwnego, że Andreas jest skoczkiem narciarskim. Tutaj wydaje się to być normalne dla wszystkich.

Pogrążam się w rozmyślaniach, a utrzymuję cały czas to samo tempo, więc kiedy w końcu wracam do rzeczywistości, uświadamiam sobie z lekkim przerażeniem, że nie wiem, gdzie jestem.

Zatrzymuję się i rozglądam wokół. Dobra, tylko spokojnie. Dam sobie radę. Wystarczy, że zawrócę i pójdę drogą, którą tutaj przyszłam. Pokrzepiona tą myślą, odwracam się i robię tak, jak sobie postanowiłam.

Niestety, parę chwil później ponownie jestem w kropce. Okazuje się bowiem, że prosta droga szybko się skończyła i docieram do skrzyżowania. Mam więc dwie możliwości.

I zero pojęcia, którą wybrać.

Mimo coraz silniej ogarniającego mnie strachu i powagi sytuacji, w której się znajduję, udaje mi się zachować resztki dobrego humoru, gdyż przez moją głowę przemyka myśl, że oto spełniła się moja prośba. Jestem daleko od domu, w którym muszę mieszkać wbrew swojej woli i wygląda na to, że szybko do niego nie wrócę. Chyba powinnam się więc cieszyć?

Ten mały paradoks nie rozbawia mnie jednak. Panika ogarnia mnie coraz bardziej. Zaczynam drżeć z zimna i strachu. Dlaczego, do cholery, poszłam tak daleko?

Z każdą kolejną chwilą coraz bardziej tracę głowę. Wiem, że powinnam się uspokoić, zajść do jakiegoś sklepu i zapytać o drogę. Może nie poznałam jeszcze swojego aktualnego adresu, ale pewnie wystarczyłoby rzucić nazwiskiem, tutaj raczej wszyscy się znają. Niestety, zdrowy rozsądek mi się wyłącza. Jak zawsze w takich sytuacjach, pozwalam by panika ogarnęła mnie całkowicie. Przez paręnaście długich minut błąkam się po przypadkowych uliczkach jak dziecko we mgle, co tylko pogarsza moją sytuację. W końcu padam na ławkę, chowam twarz w dłoniach i zanoszę się szlochem.

Jestem żałosna. Wiem o tym doskonale, a to tylko sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Nagle dociera do mnie, że oszukiwałam samą siebie przez cały ten czas. Tylko wmawiałam sobie, że śmierć matki spłynęła po mnie jak woda po kaczce, że już się podniosłam i mogę żyć dalej. Bzdura. Tak naprawdę ciągle mam takie wrażenie, jakby ktoś wyrwał mi serce i pociął je na małe kawałeczki.

Nie wiem, ile tam siedzę. Robi się coraz zimniej i ciemniej. Zastanawiam się, kiedy Karen i ojciec zaczną się martwić i czy w ogóle zaczną. Uświadamiam sobie też, że przecież nie mogę wiecznie tkwić w miejscu. Muszę coś zrobić.

Prostuję się i pociągam nosem. Osuszam policzki z łez i już mam wstać, kiedy nagle słyszę:

-W porządku?

Nie spodziewałam się teraz konfrontacji z drugim człowiekiem, jestem więc kompletnie zaskoczona. Zrywam się na równe nogi i wbijam spłoszone spojrzenie w stojącego przede mną chłopaka.

-Tak – odpowiadam szybko, po czym odwracam się i zaczynam odchodzić. Wybieram przypadkowy kierunek, bo oczywiście nadal nie mam pojęcia, która droga zaprowadzi mnie do domu. Chłopak jednak okazuje się bardziej natrętny niż myślałam. Już po chwili idzie obok mnie i pyta:

-Skoro wszystko w porządku, to dlaczego płaczesz?

Nie chcę odpowiadać. Nie chcę z nim rozmawiać. On jednak nie odpuszcza. Po przejściu parunastu metrów w jego towarzystwie, poddaję się, zatrzymuję i spoglądam na niego.

-O co ci chodzi? – pytam agresywnym tonem. Jednocześnie mam chwilkę, by przyjrzeć mu się dokładniej. Wysoki i szczupły, z ciemnymi włosami i oczami, może trochę starszy ode mnie. Patrzący na mnie z wyraźną troską, troską, której nie chcę i nie potrzebuję.

-Tylko o to, że mogę ci pomóc – mówi łagodnie. Zamierzam zaprotestować, ale ostatecznie poddaję się. Tak jakby jest moim wybawieniem, prawda? Jak bez jego pomocy wrócę do domu?

Wzdycham więc i szepczę:

-Dzisiaj się tu przeprowadziłam, nie znam się na okolicy. I chyba się zgubiłam. Nie mam pojęcia, jak trafić do domu.

Z przerażeniem uświadamiam sobie, że znowu do oczu napływają mi łzy, mrugam więc intensywnie, by je odgonić. Chłopak postępuje krok w moją stronę.

-A znasz adres?

Kręcę głową, czując się jak kretynka.

-No dobrze, nie przejmuj się – mówi, nadal tym samym ciepłym głosem – Mówisz, że się przeprowadziłaś, tak? – wygląda, jakby się zamyślił i nagle, zupełnie nieoczekiwanie pyta: - Masz na imię Sophie?

Odbiera mi mowę. Przez długą chwilę milczę, tylko się na niego gapiąc i dopiero po jakimś czasie udaje mi się wydusić:

-Skąd wiesz?

Uśmiecha się.

-Jestem Stephan. Przyjaźnię się z Andreasem. Wspominał, że przyjedziesz – nie odpowiadam, więc chłopak bierze oddech, po czym dodaje: - To co, odprowadzę cię do domu?

Przytakuję i podążam za nim.

Nie staram się zapamiętać drogi. Wlokę się pół kroku za Stephanem, z twarzą wtuloną w szalik i dłońmi wbitymi w kieszenie. Ciekawe, która godzina. Mam nadzieję, że nie wybiła jeszcze siódma i nie spóźnię się na kolację. Naprawdę nie mam zamiaru tłumaczyć się Karen i ojcu dlaczego tak długo mnie nie było.

-To wszystko musi być dla ciebie takie nowe – słyszę. Jak dotąd Stephan milczał, ale najwyraźniej postanowił rozpocząć pogawędkę. Nie podoba mi się to. Wzruszam więc tylko ramionami i nie odpowiadam. On jednak nie poddaje się i mówi dalej: - Poznałaś już Andiego? – kręcę głową, z wzrokiem nadal wbitym w ziemię – A no tak, wciąż nie wrócił z Polski. Jutro konkurs i jeśli dostanie powołanie, będziesz mogła potrzymać za niego kciuki.

Zapewne chodzi mu o konkurs skoków narciarskich. W życiu nie widziałam ani jednego. Uznaję jednak za niepotrzebne wspominać mu o tym, więc milczymy już do końca. Ostatni zakręt i prawie umieram z ulgi, gdy widzę dom mojego ojca. Wręcz nie mogę uwierzyć, że jeszcze kwadrans temu siedziałam na tamtej ławce i wypłakiwałam sobie oczy.

-Dziękuję – mówię cicho, posyłając Stephanowi krótkie spojrzenie. Uśmiecha się ciepło.

-Nie ma sprawy. Polecam się na przyszłość, Sophie.

Kiwam głową ostatni raz, po czym odwracam się na pięcie i kieruję się do drzwi wejściowych.

Kolacja okazuje się być prawdziwą ucztą. Karen i ojciec prawie nie spuszczają ze mnie wzroku, podczas gdy ja smętnie skubię pieczonego kurczaka i warzywa. Co jakiś czas podnoszę widelec do ust, a jedzenie rośnie mi w buzi. Mam ochotę wypluć to wszystko, a potem pójść do swojego pokoju i spędzić resztę wieczoru w samotności. Nie robię tego jednak, bo nie chcę, żeby się martwili. A raczej nie chcę, żeby się wtrącali, próbowali mi pomóc, zrozumieć mnie. Wiem, że by nie zrozumieli.

-Nie smakuje ci? – pyta Karen, a ja uświadamiam sobie, że od dobrych paru minut przesuwam widelcem po talerzu. Wymuszam uśmiech, nabijam na widelec marchewkę i zjadam ją szybko.

-Nie, jest przepyszne – mówię, zwalczając odruch wymiotny. Posyłam krótkie spojrzenie siedzącej w specjalnym krzesełku dla dzieci Lindsay. Odkąd ją poznałam, ciągle na mnie patrzy, wyraźnie zafascynowana. Nie mogę raczej powiedzieć, żebym podzielała to zainteresowanie. Chcę tylko trzymać się jak najdalej od niej.

Kiedy już odsiaduję swoje, zabieram talerz z prawie nietkniętym jedzeniem, odnoszę go do kuchni, a potem szybko wracam do siebie na górę. Tam kładę się do łóżka i zasypiam prawie od razu, w ubraniach i przy zapalonym świetle.

Budzę się w niedzielę rano, czując się nieświeżo i niekomfortowo. Idę więc prosto do łazienki, gdzie biorę długi prysznic, ubieram się niedbale i wracam do pokoju. W drodze powrotnej do łóżka potykam się na jednej z walizek. To sprawia, że postanawiam dłużej nie odwlekać nieuniknionego i zabieram się za rozpakowanie.

Zajmuje mi to dobre dwie godziny. Kiedy kończę, zegar wskazuje wpół do dziesiątej, co prawdopodobnie jest dobrą porą na śniadanie, przynajmniej w opinii Karen, bowiem do moich nozdrzy dociera wspaniały zapach racuchów dochodzący z kuchni. Mój żołądek głośno przypomina mi, że wczoraj prawie nic nie zjadłam. Związuję więc włosy, sprawdzam w lusterku czy na mojej twarzy nie ma żadnych resztek makijażu, po czym schodzę na dół.

Przy śniadaniu Karen i ojciec omawiają kwestię szkoły, więc słucham uważnie. Okazuje się, że zapisali mnie do tutejszego liceum, gdzie będę mogła kontynuować naukę w drugiej klasie* już  od jutra. Z jednej strony cieszy mnie to, z drugiej czuję zdenerwowanie na myśl o spotkaniu tych wszystkich obcych ludzi. Postanawiam zadzwonić do Violi zaraz po śniadaniu.

O jedenastej zarówno Karen, jak i mój ojciec wychodzą do pracy. Na szczęście Lindsay uczęszcza do żłobka, więc nie ma obaw, że będę musiała się nią zająć. Zostaję zupełnie sama, znowu ogarnięta napadem klaustrofobii. Nie odważam się jednak wyjść na spacer. Nie po tym co się stało wczoraj. Dopóki nie zaznajomię się ze strukturą przestrzenną Willingen, nie mam co po nim spacerować. W końcu ilu jest takich Stephanów, gotowych mi pomóc i odprowadzić mnie do domu? No właśnie.

Po południu robię sobie coś na obiad, po czym znudzona do granic możliwości zalegam przed telewizorem. Przeskakuję z kanału na kanał, aż nagle znajduję coś, co sprawia, że zatrzymuję się na chwilę.

Konkurs skoków narciarskich.

Nie wiem, co mnie skłoniło do przystanięcia w tym miejscu, zamiast kolejny raz nacisnąć przycisk na pilocie. Przecież nigdy nie zwracałam uwagi na takie rzeczy. Ale teraz automatycznie przypomniały mi się wczorajsze słowa Stephana. Powiedział mi, że dzisiaj jest konkurs, w którym Andreas prawdopodobnie weźmie udział, a ja będę mogła trzymać za niego kciuki.

Nie żebym rzeczywiście zamierzała to zrobić. Ale może … może powinnam się trochę zainteresować? W końcu nie chodzi tylko o Andreasa. Mieszkam teraz w Willingen, a to miasteczko praktycznie żyje skokami. Jeżeli chcę się tu dopasować, to chyba od tego powinnam zacząć.

Tylko … czy rzeczywiście chcę?

Wzdycham, podpieram głowę ręką i oglądam. Po jakimś kwadransie orientuję się, że jest to konkurs drużynowy, a więc zawodnicy walczą narodami, a nie indywidualnie. Kolejny kwadrans i wciąż nie widzę nic godnego uwagi w tym sporcie. Godzinę później, odkrywam, że jedna ze ścian salonu ma małą plamkę w rogu. Dwie godziny później konkurs się kończy, a ja w dalszym ciągu nie mam zielonego pojęcia o skokach. Ani o Andreasie.

Bo go zwyczajnie nie było.

A może po prostu ja go przegapiłam, zajęta wpatrywaniem się w ścianę.

Wyłączam telewizor i kładę się na boku, z ręką pod głową. Jestem zmęczona i śpiąca, chociaż przespałam całą noc i przesiedziałam cały dzień w domu. Zamykam oczy tylko na chwilkę.

Budzi mnie Karen. Mówi mi, że jest dziewiąta wieczorem i że zrobiła kolację, ale ja nie jestem głodna. Idę od razu na górę, pakuję książki, potrzebne mi w jutrzejszym dniu i znowu się kładę, tym razem do łóżka. Towarzyszy mi cała paleta uczuć od smutku do euforii, od strachu do ekscytacji, od samotności do poczucia przytłoczenia. I w takim stanie zupełnego rozchwiania emocjonalnego, kolejny raz zasypiam.

Poniedziałek mija szybko. A przynajmniej lekcje mijają szybko. Zaliczam po kolei każdą z nich. Staram się zachowywać normalnie, rozmawiać z ludźmi, kiedy się do mnie odzywają, ale poza tym raczej sama nie szukam znajomości i nie zwracam na siebie niepotrzebnej uwagi. Myślę, że w końcu inni to zauważają. Zauważają, że nie jestem specjalnie otwarta i towarzyska. I nie naciskają. Są mili, ale powściągliwi. Odpowiada mi to. Mam spokój, a to sprawia, że czuję się tam dobrze. Wracam więc do domu z w miarę pozytywnym nastawieniem. Tym razem nie obawiam się, że się zgubię, bo do szkoły mam jeździć autobusem, a przystanek znajduje się niemal zaraz przy domu. Wysiadam i zmierzam w jego kierunku, a gdy jestem już bardzo blisko, widzę taksówkę, zaparkowaną na podjeździe.

Zatrzymuję się lekko zdezorientowana. Dopiero całe 10 sekund później dociera do mnie, że przecież dzisiaj jest poniedziałek, a to nie tylko data mojego pierwszego dnia w nowej szkole, ale także powrotu Andreasa do domu.

Drzwi taksówki są otwarte, a z miejsca, w którym stoję widzę trzech ludzi. Mój ojciec wyciąga torby z bagażnika, a Karen obejmuje wysokiego, szczupłego bruneta. Uświadamiam sobie, że konfrontacja jest nieunikniona i serce podchodzi mi do gardła.

Nie chcę go poznawać. Nie chcę kolejnej nowej, obcej osoby w moim życiu. Nie chcę kogoś, kto mógłby być dla mnie wzorem, bo prawdopodobnie jest poukładany, twardy i idealny, w przeciwieństwie do mnie – pełnej rys i blizn, potrafiącej przepłakać cały wieczór, a następnego dnia wręcz tryskać optymizmem.

Nie wiem, ile tam stoję. Wystarcza, by taksówka odjechała, a mój ojciec, Karen i Andreas weszli do domu. Gdzieś w oddali rozlega się bicie zegara na wieży kościelnej. To mnie ostudza. Nie mogę tak tkwić. Muszę iść. Muszę sprostać temu zadaniu.

Biorę głęboki oddech, poprawiam pasek torby na ramieniu, po czym ruszam przed siebie. Wbiegam po schodach, naciskam na klamkę i wślizguję się do holu.

A może jednak uda mi się uniknąć spotkania z nim? Ściągam szybko buty i kurtkę, a potem powoli i cicho zmierzam w stronę schodów. Jestem już blisko, tak blisko, kiedy jak znikąd pojawia się Karen. Uśmiechnięta, uradowana Karen, która wciąż doprowadza mnie do szału tą swoją radością życia, jakiej ja nie mam i chyba nigdy mieć nie będę.

-Sophie, jesteś! – mówi – Mam dla ciebie niespodziankę: Andi już wrócił! Miał być późnym wieczorem, ale kadra przyleciała wcześniejszym samolotem! Wspaniale, prawda?

Nie wysilam się na żadną odpowiedź, spoglądam tylko tęsknie w stronę schodów. W tym czasie w korytarzu pojawia się Andreas.

-A więc to ty jesteś Sophie – zwraca się do mnie z uśmiechem, którego nie jestem w stanie odwzajemnić, więc jedynie kiwam głową i ściskam mu rękę – Miło cię wreszcie poznać.

Mogłam się spodziewać, że jest miły. Tak samo jak Karen. Tak samo jak mój ojciec. Oni wszyscy chcą, żebym czuła się tutaj dobrze. Więc dlaczego nie umiem tego docenić? Dlaczego to wszystko tylko wprawia mnie w jeszcze gorszy humor? Dlaczego im bardziej dobrzy dla mnie są, tym bardziej mi chce się płakać?

Bo jesteś popieprzona, Sophie. Tylko i wyłącznie o to chodzi.

Odrywam się od tych ponurych myśli i widzę, że Andreas na mnie patrzy. Przygląda mi się uważnie, jakby próbował zgadnąć co się dzieje w mojej głowie. Domyślam się, że nie jest to specjalnie trudne zadanie.

Zanim jednak odwracam wzrok dostrzegam liczne szczegóły jego wyglądu. Najbardziej wyraziste są jego oczy – duże i jasnobłękitne. Mam upiorne wrażenie, że potrafi przejrzeć nimi człowieka na wylot.

Poza tym zauważam, że jego brązowe włosy są całkowicie nie do ujarzmienia; układają się jak chcą, zapewne niezależnie od tego jak długo by ich nie czesać grzebieniem. A jednak dodaje mu to jakiegoś dziwnego uroku. Tak, ten chłopak ma w sobie urok, jakieś dziecięce odbicie w rysach twarzy. W żadnym wypadku nie przypomina Karen, a więc najwyraźniej odziedziczył urodę po ojcu.

Mimowolnie zastanawiam się co się stało z jego ojcem. Ciekawe, czy też go ignorował całe życie tak jak mój ojciec mnie…

-Andi, na pewno jesteś głodny, co? – Karen przerywa moje rozmyślenia. Mrugam i wbijam wzrok w ziemię.

-Trochę – odpowiada chłopak.

-No to idź wziąć prysznic, a ja dokończę robić kolację. Sophie, pomożesz mi?

Wiem, że nie mam wyboru. Kiwam głową i szybko zmierzam do kuchni.

5 minut później kroję warzywa na sałatkę, słuchając radosnego szczebiotu Karen i ciągle myśląc o tym, jak bardzo nie pasuję do tej szczęśliwej, idealnej rodzinki.

*Nie znam się na niemieckim systemie szkolnictwa, więc zostawiłam ten polski. Zatem Sophie uczęszcza do drugiej klasy liceum ;)

Cholera, wcale nie chciałam, żeby był taki długi. Ale postawiłam sobie wyraźnie, jakie wydarzenia mają się tu znaleźć, a te ważniejsze wydarzenia zawsze muszą się za pomocą czegoś łączyć, żeby to nie było takie przeskakiwanie z kwiatka na kwiatek i tak oto jest 5,5 strony Worda :D Następny na pewno będzie krótszy. Ciągle go piszę i już wiem, że drugiego takiego długiego nie wydoję :D

No to ja już więcej nie mówię, mam nadzieję, że nie uśniecie w połowie, dotrwacie do końca no i … postaram się znowu bardziej :) Bo zawsze można lepiej, prawda? :D

Pozdrawiam :*