Pierwszy: Everything changes.

Samochód mojego ojca zajeżdża przed dom w chwili, w której zapinam ostatnią walizkę.

Nie jestem przygotowana na spotkanie z nim.

Oczywiście, fizycznie, jak najbardziej. Ostatnie kilka dni poświęciłam na pakowanie swoich rzeczy, a trochę ich przecież było. Wszystkie ubrania, zeszyty, książki, płyty, wszystko, co należało do mnie musiałam upchnąć do walizek, toreb i pudeł. Czuję się trochę tak, jakbym składała całe swoje życie i przenosiła je w zupełnie inne miejsce, gdzie może nie do końca będzie ono pasować. Z Marburgu do Willingen? No, to jednak jest różnica.

A więc psychicznie nie jestem ani trochę gotowa. Ledwo miesiąc temu moja mama zginęła w wypadku samochodowym i nawet nie zdążyłam się otrząsnąć po tej ogromnej stracie, a już musiałam przenosić się do swojego ojca. Należało się spodziewać, że jako nieletnia zostanę oddana pod opiekę mojego drugiego, jedynego teraz żyjącego, rodzica, a jednak ja wciąż miałam problemy z zaakceptowaniem takiego rozwiązania. Ojciec zostawił moją matkę, gdy miałam trzy latka. Znalazł sobie nową rodzinę, a ze mną utrzymywał zerowy kontakt. Alimenty to było jedyne co od niego dostałam przez te wszystkie lata. Nawet nie wysilał się, by wysłać mi kartkę na urodziny czy święta. Nic. Nie należy więc się dziwić, że oficjalnie wyrzuciłam go ze swojego życia. W mojej świadomości funkcjonował jako ten, który zapłodnił moją matkę. I tyle. Żadne inne więzi między nami nie istniały. Było mi wygodnie z takim podejściem i nawet przez myśl by mi nie przeszło, że jeszcze kiedyś będę musiała otworzyć przed nim drzwi. Że kiedyś może dojść do tego, iż będziemy skazani na mieszkanie razem, codzienne widywanie się i udawanie kochającej się rodzinki.

A wszystko wskazuje, że tak właśnie będzie. Doskonale wiem, że mój ojciec ma poza mną jeszcze inne dziecko. Albo nawet dzieci. Nie znam szczegółów, dopiero dzisiaj dane mi będzie ich poznać. Na co nie mam absolutnie żadnej ochoty. Ale równocześnie nie mam absolutnie żadnego wyboru. Pozostaje mi jedynie czekać do swoich osiemnastych urodzin, które wypadają za niemal równo osiem miesięcy. Osiem długich miesięcy, a potem mogę robić sobie co chcę. Nie jest to najbardziej optymistyczna wizja, ale trzymam się tej myśli kurczowo, jak tonący brzytwy.

Dzwonek do drzwi wyrywa mnie z rozmyślań. Wzdycham ciężko, po czym ruszam w dół po schodach i staję przed drzwiami, nie bardzo pewna, czy naprawdę chcę je otwierać. Trwa to dobrą chwilę i dopiero kolejny dzwonek popycha mnie do tego wcale niełatwego czynu.

Widziałam mojego ojca tylko dwa razy w życiu, odkąd nas zostawił. A żeby było ciekawiej oba razy w zeszłym miesiącu. Pierwszy raz, na pogrzebie mojej matki. Drugi w sądzie, gdy przydzielono mu prawo do opieki nade mną. Dzisiaj jest trzeci i niestety, wcale nie ostatni.

-Spakowana? – pyta z uśmiechem, przestępując próg. Ciekawe, skąd bierze te wszystkie uśmiechy, skoro dobrze wiem, że cała ta sytuacja jest mu tak samo nie na rękę, co mi. Przecież gdyby zależało mu na mnie, to dzwoniłby, przyjeżdżał i po prostu starał się utrzymywać ze mną kontakt. Ale on wyrzucił mnie ze swojego życia, bo tak było wygodnie. Nie mogłam się wiec spodziewać, żeby nagle, pod wpływem ostatnich wydarzeń, nawrócił się i próbował odbudować nasze relacje. Ich nie dało się odbudować, bo one nigdy nie istniały. Żeby coś odtworzyć, trzeba to najpierw zburzyć, a nie da się zburzyć niczego, prawda?

-Wszystko jest w moim pokoju – odpowiadam chłodnym tonem. Mój ojciec postępuje krok do przodu, po czym zaraz cofa się z powrotem do miejsca, w którym przedtem stał. Odczytuję to bez problemu. Chciał natychmiast ruszyć po moje walizki, ale uświadomił sobie, że nie ma zielonego pojęcia, gdzie jest mój pokój. To chyba wystarczający dowód na to, że ani trochę mu nigdy nie zależało.

Odwracam się na pięcie i maszeruję w górę po schodach, a potem skręcam w prawo, do swojego pokoju. Tam chwytam pierwszą walizkę i podaję ją ojcu, który oczywiście poszedł za mną. Tak zlatuje nam następne pół godziny. Gdy już wszystkie bagaże są spakowane, tym samym oziębłym tonem mówię mu, żeby poszedł już do samochodu, a ja przyjdę za chwilę. Gdy zostaję sama rozglądam się po swoim pokoju. Wygląda pusto, pozbawiony wszystkich moich rzeczy. Żadnych osobistych akcentów. Tylko nagie ściany, pusta szafa, niezasłane łóżko. Niemal widzę jak w powietrzu unoszą się wspomnienia, jakby były materialnymi przedmiotami, które mogę dotknąć. Opuszczam swój pokój i przechodzę się powoli po całym domu, chłonąc wszystko wzrokiem i rozpamiętując różne rzeczy. Jestem pewna, że w końcu tu wrócę. Moja matka przed śmiercią napisała testament, z którego wynikało, że wszystko, także dom zapisuje mnie. Mój ojciec nie miał do niego żadnego prawa. Należał tylko i wyłącznie do mnie. Nie rozstaję się z nim więc na zawsze, mimo wszystko czuję jednak ogromny smutek. Nie chcę stąd wyjeżdżać. Nie chcę opuszczać swojego pokoju, tego domu, Marburga. Nie chcę jechać do Willingen i żyć z rodziną mojego ojca oraz z nim samym. Uroniłam niejedną łzę, co tylko wydłuża chwilkę, o którą poprosiłam ojca, bo nie mam zamiaru pokazywać mu, że płakałam. Doprowadzam się do porządku i dobre pół godziny później wychodzę na zewnątrz. Zamykam drzwi na klucz, po czym wkładam go głęboko do kieszeni kurtki.

Kiedy ojciec zapala silnik, gotując się do opuszczenia podjazdu, ostatni raz spoglądam na dom i obiecuję sobie, że zrobię wszystko, by kiedyś znów tu wrócić.

Podróż do Willingen trwa jakieś trzy godziny.

Tylko i aż.

Mój ojciec okazał determinację większą niż należałoby się spodziewać. Jakby naprawdę próbował zapomnieć o tym co było i zacząć wszystko od nowa. Ale ja nie daję się podejść. Nie chcę o niczym zapominać i niczego zaczynać. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego i zamierzam dać mu to odczuć już od samego początku.

Toteż nie odzywam się w ciągu tych trzech godzin ani razu.

Co oczywiście nie oznacza, że nie słyszę tego, co on mówił. Staram się odwrócić uwagę od sytuacji, w jakiej się znajduję, podziwiając widoki przez okno i rozmyślając o różnych rzeczach. Nie udaje mi się jednak całkowicie wyłączyć i rejestruję kilka zdań, jakie wypowiada mój ojciec.

Po pierwsze dowiaduję się, że rzeczywiście ma oprócz mnie jeszcze jedno dziecko, córkę. Nazywa się Lindsay i ma ledwo dwa latka. Momentalnie czuję jak przewraca mi się w żołądku. Nienawidzę takich małych bachorów najbardziej na świecie.

Po drugie, ta mała to nie jedyne rodzeństwo czekające na mnie w Willingen. Żona mojego ojca ma syna z poprzedniego małżeństwa. Jest w moim wieku i podobno wprost nie może się doczekać aż mnie pozna. Właściwie w tym momencie wreszcie udaje mi się wyłączyć, więc nie słyszę zbyt wiele o tym chłopaku. Chyba nazywa się Andreas. Nie wiem, bo gdy się ocknęłam, mój ojciec już przeszedł do tematu szkoły.

I o dziwo, tutaj czuję lekką radość. W końcu w mojej sytuacji szkoła oznacza chwilową ucieczkę od domu, w którym nie chcę mieszkać i daje nadzieję na poznanie nowych ludzi. Moi przyjaciele zostali w Marburgu i raczej wątpliwe było, że będziemy się bardzo często odwiedzać. Oczywiście, na pewno postaram się utrzymywać z nimi kontakt, ale na miejscu, w Willingen potrzebuję przynajmniej jednej osoby, która stanie mi się bliska i umili jakoś pobyt tutaj.

Mam nadzieję, że tak właśnie będzie.

Tego się trzymajmy.

Dom mojego ojca właściwie nie różni się za bardzo od mojego, w Marburgu. Może jest minimalnie większy, ale w końcu mieszka w nim czworo ludzi.

A od teraz pięcioro.

-Karen na pewno na nas czeka – mówi z uśmiechem, odpinając pas i wysiadając z samochodu. Karen to na pewno ta jego żona. Wywracam oczami, ale też wysiadam i podążam za nim w stronę domu.

Drzwi otwierają się, zanim którekolwiek z nas zdąża nacisnąć dzwonek, co daje mi pewność, że Karen rzeczywiście czekała, ba, wręcz wyglądała nas niecierpliwie przez okno. Spogląda na mnie, a na jej twarzy maluje się wyraźna ekscytacja. Nie widzę swojej miny, ale jestem prawie stuprocentowo pewna, że ja nie wyglądam na ani trochę podekscytowaną. W każdym razie próbuję lepiej się przyjrzeć kobiecie, przede wszystkim po to, by się przekonać, czy mój ojciec faktycznie miał powód, by zostawić dla niej moją matkę, kiedy ona uśmiecha się i podaje mi rękę, ze słowami:

-Karen. Miło mi Cię poznać, Sophie.

Po chwili wahania, ściskam jej dłoń, nie wysilam się jednak na żadną odpowiedź. Zapada cisza, w czasie której dochodzę do wniosku, że chyba to tyle jeśli chodzi o powitania. Nie wygląda na to, żeby ten cały Andreas był w domu. A może był, ale nie ma zamiaru zaszczycić mnie swoim towarzystwem? Cóż, w każdym razie wszystko mi jedno. Jakoś niespecjalnie mi zależy na poznawaniu go.

Otwieram więc usta, by zapytać czy mogę iść do swojego pokoju, kiedy Karen mnie ubiega:

-Niestety, Andiego nie ma w domu. Wraca do Willingen dopiero w poniedziałek.

Super. Bardzo fajnie, że nie muszę go oglądać aż do poniedziałku, który przypada za dwa dni. Po raz kolejny próbuję się odezwać i po raz kolejny mi się to nie udaje.

-Wiesz Sophie, Andreas jest skoczkiem narciarskim – mówi mój ojciec. Wyczuwam w jego głosie nutę dumy, na co lekko kłuje mnie w sercu. To, wydawać by się mogło, niewinne zdanie pokazuje mi wyraźniej niż cokolwiek innego, że nigdy, czegokolwiek bym nie zrobiła, nie będę dla swojego ojca takim powodem do dumy jak ten cały Andreas. A zresztą. Przecież mi nie zależy. Wcale nie potrzebuję, żeby byli ze mnie dumni. Nie są moją prawdziwą rodziną.

-Świetnie – mruczę pod nosem – Mogę iść do swojego pokoju?

-No pewnie, chodź. Zaprowadzę cię – Karen nie przestaje się uśmiechać, co doprowadza mnie powoli do szewskiej pasji. Rozumiem, chce być miła. Ale ja jakoś nie umiem tego docenić.

Podążam za nią po schodach, prowadzących na piętro. Skręca w lewo i już po chwili otwiera przede mną drzwi do jednego z pokojów.

Wchodzę do niego jako pierwsza, rozglądając się wokół. Jest raczej zwyczajny, z szafą, łóżkiem i biurkiem. Czuję się, jakbym znalazła się w pokoju hotelowym, do którego się nie przywiązujesz, bo i tak w końcu przyjdzie ci go opuścić. Tak zamierzam potraktować to pomieszczenie.

W końcu i tak je opuszczę.

-Podoba ci się? – pyta Karen, stojąca za mną, w progu. Obdarzam ją raczej krzywym uśmiechem i wzruszam ramieniem.

-Thomas przyniesie ci twoje rzeczy, więc rozgość się – dodaje, wciąż się uśmiechając, niezrażona moim pełnym dystansu zachowaniem – A o siódmej będzie kolacja.

Kiwam tylko głową, a sekundę później Karen wychodzi, zostawiając mnie samą.

Muszę przeczekać jeszcze piętnaście minut, aż mój ojciec przynosi wszystkie moje rzeczy. Dopiero wtedy mogę się rozpłakać.

Co też robię.

Uff, już myślałam, że go nie napiszę. No masakra, takie problemy z weną na samym początku? Mam nadzieję, że będzie już tylko lepiej, bo naprawdę wymyśliłam coś fajnego, przynajmniej tak mi się wydaje i bardzo bym nie chciała, żeby to nie wypaliło ;)

Jest krótko, jest tylko Sophie … Hmm, wiem, mówiłam, że to będzie o polskich skoczkach, ale oczywiście, jak to ja zmieniłam  zdanie. Będzie Andreas – żeby od razu rozwiać wasze wątpliwości – Wellinger, a do tego Stephan Leyhe (może mało znany niemiecki skoczek, ale … :>). Lubię ich obu, więc jest :D

No dobra, nie rozgaduję się. Napisałam dzisiaj i dodaję dzisiaj. Nie wiem kiedy kolejny, ale się pisze, więc może jeszcze w kwietniu go dodam :D

Pozdrawiam :*