Dwudziesty trzeci: Now everything goes to the end.

[Stephan]

Siedzimy u mnie w domu.
Oglądamy telewizję.
Sophie jest tuż obok, tak blisko, że niemalże trzymam ją w ramionach.
Powinienem czuć teraz euforię, radość, ekscytację, jak zawsze gdy mam ją przy sobie i oddychamy tym samym powietrzem.
Zamiast tego czuję palące wyrzuty sumienia.
Spoglądam na nią kątem oka. Oczy ma utkwione w ekranie telewizora, ale wzrok jest nieobecny, co pozwala wysunąć wniosek, że ani trochę nie skupia się na filmie. Jej myśli dotyczą czegoś całkowicie innego, czegoś odległego.
Czegoś.
A może kogoś.
Wiem, że znowu myśli o Andim. Znowu zastanawia się kiedy się obudzi, czy w ogóle się obudzi i co się stanie z nią i z nim, gdy już przyjdą wyniki.
Wyniki...
Przeszywa mnie ostry dreszcz, a sumienie znowu się odzywa. Sumienie krzyczy głośno, podsuwając mi obraz mojej kurtki, wiszącej sobie na garderobie, na dole, kurtki, w której kieszeni spoczywa koperta z wynikami testu na ojcostwo.
Zabrałem ją.
Ukradłem.
Tak właśnie widzę swój postępek we własnych oczach. Zachowałem się jak złodziej, jak zdesperowany idiota, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mam pojęcia jak to odkręcić.
Wiem już na pewno, że nie da się niczego cofnąć. Otworzyłem kopertę, a wręcz ją rozerwałem, nie mam więc możliwości włożenia tego listu ponownie do skrzynki Sophie i udawania, że dopiero co przyszedł, a ja nic z nim nie mam wspólnego.
Wszystko mam z nim wspólnego.
Wzdycham ciężko, dochodząc do rozpaczliwego wniosku, że wciąż tkwię w miejscu i nie wiem co zrobić.
I właśnie wtedy Sophie się odzywa.


[Sophie]

Jeśli w przeciągu następnych paru dni Andreas się nie obudzi, a wyniki testu nie przyjdą, to jak Boga kocham, wezmę i zwariuję.
A tymczasem niech mi ktoś powie, że się wszystko ułoży, choćby to miało być jawne oszczerstwo, w które i tak nie uwierzę.
Spragniona tego jednego, głupiego kłamstwa odrywam oczy od ekranu telewizora i odzywam się:
-Steph?
-Hmm?
-Co jeśli Andreas nigdy się nie obudzi?
Teraz i on przestaje oglądać film i spogląda na mnie, a gdy nasze oczy się spotykają, widzę w jego tęczówkach zaskoczenie.
Zaskoczenie, które mija, bo potem zostaje już tylko zrozumienie. Tak, Stephan rozumie moją potrzebę zapytania o coś, na co on sam przecież nie zna odpowiedzi. Wie, że oczekuję tylko zwykłych, pustych słów, które w żaden sposób nie zmienią rzeczywistości, ale pozwolą mi zachować nadzieję i wiarę w to, że jeszcze się wszystko ułoży.
-Nie możesz tak myśleć, Sophie – mówi więc, bezbłędnie odgrywając rolę dobrego przyjaciela - Andreas jest młody i zdrowy … Ma silny organizm. I na pewno nie przestaje walczyć. A pewnego dnia wygra. Obudzi się. I wszystko będzie dobrze.
-Nie wszystko – zauważam cicho – Wyniki wciąż nie przyszły.
Kiedy wypowiadam te słowa, widzę zmianę w twarzy Stephana, widzę jak cały się napina i sztywnieje. Zaskakuje mnie ta reakcja, ale zaraz uświadamiam sobie, że to na pewno dlatego, iż on też oczekuje tych wyników. Nie sądzę, by było to w stanie zmienić coś między nami, ale mimo wszystko jest ciekawy czy ja i Andreas jesteśmy rodzeństwem czy nie.
-Przyjdą – odpowiada w końcu cicho, a w jego oczach pobłyskuje przekonanie.
Mówi spokojnie, z otuchą, ale mnie to nie uspokaja. Wręcz przeciwnie, nagle czuję się wyprowadzona z równowagi. Prostuję się na łóżku i spoglądam na niego z ogniem w oczach.
-Czekamy już prawie dwa miesiące! - nie mogę się powstrzymać i wybucham gniewem, bo prawdę mówiąc nie daję już sobie z tym wszystkim rady. Staram się żyć normalnie, ale cała ta sytuacja mnie przerasta. Nie wytrzymuję już psychicznie. Mam wrażenie, że lada dzień oszaleję – Andreas jest w szpitalu, leży w śpiączce, może się nigdy nie obudzić, a oni potrzebują tyle czasu, żeby dać mi odpowiedź na głupie pytanie czy mamy tego samego ojca czy nie?! Ile to może jeszcze trwać, Steph? Ile?!
Stephan patrzy na mnie z lekkim przerażeniem. Uświadamiam sobie, że płaczę, więc przyciskam dłonie do twarzy i próbuję się opanować. Jestem tak roztrzęsiona i rozstrojona, że pytanie, które zadaje mi po chwili chłopak nie wydaje mi się aż tak dziwne, jak jest w rzeczywistości:
-Jak bardzo chcesz poznać te wyniki, Sophie?
Odsłaniam twarz i spoglądam na niego załzawionymi oczami. Nie wiem jaki mam wyraz twarzy, ale chyba malują się na niej ta rozpacz i desperacja, które odczuwam, bo Stephan ma dziwną minę. Spodziewałabym się po nim współczucia, ciepłego słowa, bo przecież on sam nic nie może w tej sprawie zrobić, a tymczasem wydaje mi się, że znowu widzę w jego oczach wyrzuty sumienia.
Przełykam ślinę pomieszaną z gorzkimi łzami i zgodnie z prawdą odpowiadam:
-Bardziej niż możesz to sobie wyobrazić, Steph.
Przez chwilę nic nie mówi, tylko na mnie patrzy w ten sam niezrozumiały dla mnie sposób. Już mam zapytać, gdy on mnie ubiega:
-A jeśli … jeśli okaże się, że Andi jednak jest twoim bratem … to ty i tak będziesz chciała jego, a nie mnie?
W jego głosie słychać jakąś rozpaczliwą desperację. Wygląda teraz tak jak ja musiałam wyglądać parę minut temu. Patrzy na mnie, ale nie z nadzieją, że odpowiem tak, jak on by tego chciał. W jego oczach widzę, że oczekuje szczerej, rozstrzygającej raz na zawsze całą tą sprawę odpowiedzi.
-Tak – mówię więc cicho i do bólu szczerze – I tak będę chciała jego.
Odwracam wzrok, bo nie chcę widzieć jego miny. Nie chcę mieć tej świadomości, że znów go zraniłam. Podpieram czoło ręką i zamykam oczy.
Przez długą chwilę panuje między nami cisza. W końcu słyszę jak Stephan podnosi się z łóżka i kieruje się do drzwi.
Nim udaje mi się cokolwiek zrobić czy powiedzieć, wychodzi, zostawiając mnie zupełnie samą. Oczekuję łez, ale chyba już wszystkie możliwe wylałam. Przecieram więc wilgotne policzki, biorę głęboki, uspokajający oddech i właśnie postanawiam, że przejdę się do szpitala i posiedzę sobie przy Andreasie, gdy drzwi się otwierają i staje w nich Stephan. Stephan, trzymający w ręce kurtkę i grzebiący w jej kieszeni, aż w końcu wydobywa z niej coś i podchodzi bliżej mnie.
-Proszę – mówi, wyciągając w moją stronę rękę, z przedmiotem, w którym rozpoznaję kopertę. Kompletnie zaskoczona, marszczę czoło i patrzę na niego z niezrozumieniem.
-Co to jest? - pytam, biorąc od niego kopertę i oglądając jej wierzch. Jest rozerwana, więc ktoś już ją otwierał. Odwracam ją drugą stroną i mój wzrok pada na wypisany małą czcionką tekst. Nachylam się, by lepiej widzieć i serce we mnie zamiera.
Laboratorium Analityczne w Monachium.
Unoszę głowę jak oparzona. Stephan patrzy na mnie przepraszająco.
-Tamtego dnia, gdy poprosiłaś mnie, żebym opróżnił skrzynkę na listy... Znalazłem go. I zabrałem. Wiem, że nie powinienem. Ale przeraziłem się, gdy to zobaczyłem, przeraziłem się na myśl, że mogłabyś …
-Czytałeś? - pytam cicho, przerywając jego niezgrabny wywód. Sama nie wiem czy jestem teraz bardziej zdezorientowana, przerażona czy wkurzona. W każdym razie na jego twarzy widzę wymalowaną odpowiedź. Czytał. Tamtego dnia. I od tamtego dnia zna prawdę.
-Czytałem – przyznaje. Znów milczymy, mierząc się spojrzeniami, podczas gdy ja cały czas trzymam w ręku tę kopertę, kopertę zawierającą najbardziej przeze mnie wyczekiwany list w życiu, kopertę, która kojarzy mi się teraz z bombą albo czymś równie niebezpiecznym – Nie otworzysz? - pyta cicho Stephan.
-Boję się – wyznaję równie cicho co on. Chłopak uśmiecha się delikatnie, po czym podchodzi ku mnie i siada obok mnie na łóżku.
-Nie musisz się bać, Sophie. Negatywny. Ty i Andi nie jesteście rodzeństwem. Nigdy nie byliście. Zresztą sama sprawdź.
Delikatnie wyjmuje mi kopertę z ręki, po czym wyciąga z niej kartkę i podaje mi ją.
Łapię ją drżącymi dłońmi, rozprostowuję i przebiegam oczami po tekście. Z bijącym mocno sercem szukam tego jedynego słowa, potwierdzenia tego, co powiedział Stephan. Nie mam powodów, by mu nie wierzyć, ale muszę się sama przekonać. Muszę to ujrzeć. Muszę być pewna.
I znajduję. Słowo negatywny prawie bodzie mnie w oczy. Z serca spada mi ogromny ciężar. Odsuwam od siebie kartkę i wzdycham głęboko, a całe moje ciało zalewa ciepła fala szczęścia i ulgi.
-Gratuluję – słyszę głos Stephana. Spoglądam na niego i widzę, że próbuje się uśmiechnąć, co nie bardzo mu wychodzi, bo cały aż emanuje bólem. Nie jestem jednak w stanie mu współczuć. Zbyt mocno cieszę się tym, czego się przed chwilą dowiedziałam i zbyt mocno on sam mnie zawiódł, żebym zdołała wykrzesać z siebie jakiekolwiek pozytywne uczucia w jego kierunku. Przynajmniej na razie – I przepraszam – dodaje szybko – Tak strasznie cię przepraszam, Sophie.
Kręcę tylko głową i już otwieram usta, żeby coś powiedzieć, gdy odzywa się moja komórka. Wydobywam ją z kieszeni. To Karen. Naciskam zieloną słuchawkę i przykładam telefon do ucha.
-Obudził się – mówi krótko i zwięźle – Andi się obudził.
Kręci mi się w głowie od nadmiaru szczęśliwych wieści, więc łapię się za głowę i uśmiecham się szeroko.
-Już jadę – odpowiadam tak samo zwięźle, gdy już dochodzę do siebie, po czym rozłączam się i patrzę na Stephana.
-Zawieź mnie do szpitala – proszę. A on nie pyta.
Minutę później jesteśmy już w drodze.


Jeszcze tylko epilog.
Bogu dzięki.
Trzymajcie się.